by 
Αγνοούσα την συζήτηση που άνοιξε ο Βαγγέλης.
Την είδα σήμερα όταν έλαβα κατά λάθος email.
Ωραίο λάθος τελικά για μένα.
Σκέφτηκα την σπαζοκεφαλιά που ακολουθεί:
Επειδή το να μοιράζεσαι πράγματα, είναι καλό για όλους…
Αγνοούσα την συζήτηση που άνοιξε ο Βαγγέλης.
Την είδα σήμερα όταν έλαβα κατά λάθος email.
Ωραίο λάθος τελικά για μένα.
Σκέφτηκα την σπαζοκεφαλιά που ακολουθεί:
Καλημέρα σε όλους,
Το αρχικό κερί είναι ισοπαχής ομογενής ράβδος. Αν το φανταστούμε Ν ίσα κομμάτια μήκους δl και μάζας δm, τότε καθώς λειώνει, κάθε τέτοιο κομμάτι που βρίσκεται σε απόσταση x από τον άξονα (0<x<l) "απλώνεται" σε δακτύλιο μάζας δm, εσωτερικής ακτίνας x και εξωτερικής x+δl. Οι δακτύλιοι που δημιουργούνται έχουν έτσι ίδιες μάζες αλλά διαφορετικές ακτίνες, επομένως και διαφορετικό "πάχος στρώσης" υλικού. Ο δημιουργούμενος δίσκος από τους δακτυλίους αυτούς δεν είναι επομένως ισοπαχής, αλλά παχύτερος προς το κέντρο του. Σωστή η (β) 🙂
συμφωνώ με τον Διονύση
(με σκεπτικό: οι, περισσότερες, στοιχειώδεις μάζες άλλαξαν θέση, αλλά δεν άλλαξαν απόσταση από τον άξονα περιστροφής)
Γεια σας συνάδελφοι.
Ωραία η συνέχεια του προβλήματος Γιάννη…
Είχα αρχίσει να ανησυχώ, ότι “σε πήρε εντελώς αποκάτω”…
Γεια σας παιδιά.
Και εγώ συμφωνώ με τον Διονύση. Η απάντηση που θα έδινα είναι αυτή που έδωσε ο Βαγγέλης:
"Οι μάζες διατηρούν τις αποστάσεις τους από τον άξονα."
Ο Διονύσης εξηγώντας το "παράδοξο" δίνει άλλη μια απάντηση στο πρόβλημα που έθεσε ο Βαγγέλης τότε.
Όταν έχουμε στερεά από περιστροφή πρέπει να προσέχουμε με τις ροπές αδράνειας, ακριβώς για τον αντίστροφο λόγο.
Τα στερεά τα θεωρούμε ομογενή. Θα είχαν την ίδια ροπή αδράνειας με το περιστραφέν αν η πυκνότητα μειωνόταν όσο απομακρυνόμαστε από τον άξονα. Το ίδιο ισχύει και για τον δακτύλιο που "γράφει" την σφαίρα.