Το σχολικό μας βιβλίο (και όχι μόνο) στο κεφάλαιο της οργανικής – διακρίσεις – σελίδα 317 αναφέρει ότι για να διακρίνεις διάλυμα φαινόλης και αλκοόλης προσθέτεις διάλυμα NaOH με κατάλληλο δείκτη.
Νομίζω πως αυτή η διαδικασία «πειραματικά» είναι αρκετά προβληματική. Δηλαδή τι θα διαπιστώσουμε; Αν σε ένα δείγμα από το δοχείο προσθέσουμε διάλυμα NaOH, ότι και να περιέχει το δοχείο, θα προκύψει βασικό διάλυμα.
Αντίθετα με την προτεινόμενο τρόπο διάκρισης, η δική μου πρόταση πιστεύω ότι είναι πολύ πιο εύκολη.
Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα άλλο παρά μόνο κατάλληλο δείκτη.
Αν το δοχείο περιέχει διάλυμα φαινόλης (Κa περίπου 10^-10) τότε θα είναι όξινο, ενώ αν περιέχει διάλυμα 1 βουτανόλης
(Κa περίπου 10^-16) τότε θα είναι ουδέτερο.
Οπότε, η επιλογή του κατάλληλου δείκτη και μόνο, είναι πολύ πιο ασφαλές κριτήριο για τη συγκεκριμένη διάκριση, παρά η προτεινόμενη από το σχολικό βιβλίο με προσθήκη διαλύματος NaOH.
Αντώνη,
νομίζω ότι το βιβλίο εννοεί:
Προσθέτουμε πρώτα κάποιον δείκτη (πχ με ρΚ=7) ώστε στο όξινο διάλυμα της φαινόλης να πάρει χρώμα Α. Με την προσθήκη της βάσης το ρΗ θα γίνει βασικό και θα δούμε χρώμα Β. Βέβαια πόσο όξινο θα είναι το διάλυμα της φαινόλης είναι ένα θέμα..
Πάντως έχεις δίκιο ότι ο δείκτης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνος του.
Για το συγκεκριμένο παράδειγμα βέβαια υπάρχει και το KMnO4
Τέλος, πως μπορούμε να αποκλείσουμε την χρήση του πεχαμέτρου σε παρόμοια ερωτήματα;
Δεν νομίζω Δημήτρη να εννοεί αυτό.
Συγκεκριμένα στο παράδειγμα αναφέρει ότι προσθέτουμε NaOH και καταλαβαίνουμε με τον δείκτη αν αντέδρασε ή όχι.
Μάλλον τους διέφυγε πως ότι και να περιέχει η φιάλη με την προσθήκη NaOH θα προκύψει βασικό διάλυμα.
Δημήτρη, ένα διάλυμα φαινόλης 1Μ, έχει pH περίπου 5.
Οπότε, η χρήση εξαρχής δείκτη είναι πιο ενδεδειγμένη.
Εννοείται ακόμη καλύτερη πρόταση είναι η χρήση πεχαμέτρου.
Όμως Δημήτρη δεν είναι καλή ιδέα η διάκριση με KMnO4 καθώς και οι φαινόλες οξειδώνονται (σε κινόνες).