by 
Κατά καιρούς βρίσκω στο fb αναρτήσεις, στις οποίες οι Λαρισαίοι -και ίσως γενικά οι Θεσσαλοί- γινόμαστε αντικείμενο πειράγματος για τον τρόπο με τον οποίο μιλάμε κόβοντας τις λέξεις.
Να πω ότι δεν το κάνουμε …ενίοτε; Ψέματα θα πω…
Σήμερα, μια φίλη μού έστειλε την παρακάτω φωτογραφία:
Γέλασα και σκέφτηκα «όχι πάλι…», αλλά με τη δεύτερη ματιά, είδα πως έχει ένα …λάθος…
Όταν όμως προσπάθησα να το εξηγήσω στη φίλη μου, δεν τα κατάφερα! Δεν έβλεπε κανένα λάθος…
Τελικά, βλέπετε κάποιο λάθος στη φωτογραφία και, αν ναι, πώς θα πείσετε κάποιον να το δει και εκείνος;
Ευχαριστώ για την αφιέρωση, με τις ατάκες του …Διονύση, Ελευθερία!
Επανέρχομαι στην αναζήτηση επιχειρημάτων για το πώς θα μπορούσαμε να πείσουμε ότι ο δρόμος που οδηγεί στην εκκλησία δεν είναι ανηφορικός, αλλά οριζόντιος.
Πέρα από την χθεσινή επίκληση στον οριζόντιο ορίζοντα, ψάχνοντας σήμερα το θέμα του βάθους μιας εικόνας, διάβασα μερικά για τη γραμμική προοπτική.
Γράφει, μεταξύ άλλων, στη wikipedia:
"Η γραμμική προοπτική είναι μια γεωμετρική τεχνική, η οποία χρησιμοποιεί ευθείες γραμμές που δείχνουν το πώς φαίνονται τα αντικείμενα με βάση την απόστασή τους από το κοντινότερο προς το θεατή πλάνο του πίνακα.
Όλες οι ευθείες που είναι κάθετες στο επίπεδο της εικόνας συγκλίνουν σ’ ένα μοναδικό «σημείο φυγής»."
Για το σημείο φυγής υπάρχουν πολλοί σύνδεσμοι, δίνω εδώ έναν που μου άρεσε.
Διάβασα επίσης για τον Φίλιππο Μπρουνελέσκι, που εισήγαγε την τεχνική:
"Ο Brunelleschi, εκτός των άλλων, παρατήρησε επιπλέον ότι, αν κοιτάμε ένα κτίριο ή ένα αντικείμενο από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, οι παράλληλες γραμμές δεν δείχνουν παράλληλες αλλά δείχνουν να συγκλίνουν σε ένα σημείο κάπου μακριά. Τις παρατηρήσεις του αυτές τις εφάρμοσε σχεδιάζοντας και μελετώντας τες βρήκε μια μέθοδο για να υπολογίζει την τρίτη διάσταση.
Σύμφωνα με τις μελέτες του, έκανε το ακόλουθο πείραμα: ζωγράφισε σε πίνακα το Βαπτιστηρίου της Φλωρεντίας, ακολουθώντας μια περίεργη μέθοδο. Έστησε το καβαλέτο του και κάθισε με τη πλάτη του στο θέμα, παρατηρώντας το κτίριο όχι απευθείας, αλλά μέσα από ένα καθρέφτη. Το ζωγράφισε λοιπόν και μετά έκανε μια τρύπα στον πίνακα σε συγκεκριμένο σημείο. Άν, κάποιος παρατηρούσε, μέσα από την τρύπα, το κτίριο και μετά το έβλεπε σε ένα καθρέφτη το έργο ταυτιζόταν με το θέμα."
Επιστρέφω λοιπόν και κοιτώ πάλι την επίμαχη φωτογραφία. Βλέπω τις πλευρές του δρόμου, που οδηγεί στην εκκλησία, όχι απλά να συγκλίνουν, αλλά να συγκλίνουν έντονα…
Αυτό νομίζω επίσης ενισχύει ότι ο δρόμος κινείται προς τα μέσα (στο βάθος) και όχι προς τα πάνω.
Αν ήταν ανηφορικός, σε τόσο μικρή σχετικά απόσταση που φαίνεται να είναι η εκκλησία από τη διασταύρωση, δε θα συνέκλιναν τόσο έντονα οι πλευρές του…
………….
Μετά από μια σύντομη "κάθοδο" στη Λάρισα για δουλειές, ετοιμάζομαι να "ανέβω" στη Λεπτοκαρυά, από όπου και η φωτογραφία μετά τη χθεσινή μπόρα…
Καλό απόγευμα σε όλους τους φίλους.