Αξίζει να γραφούν τα εισαγωγικά του εμπεριστατωμένου πονήματός σου στις εξαναγκασμένες ταλαντώσεις!!! Τολμώ και τα αναρτώ, γιατί ξέρω την ταπεινότητά σου, όμως υπερτέρησαν τα νοήματα που λες …..!!!!! (οι υπογραμμίσεις δικές μου!)
«… Όταν ο επιστήμονας δεν ξέρει τη λύση στο πρόβλημά του, βιώνει την άγνοια. Όταν προαισθάνεται τη λύση, ζει στην αβεβαιότητα. Και όταν είναι αρκετά σίγουρος για το αναμενόμενο αποτέλεσμα, κυριεύεται από την αμφιβολία. Αναγνωρίζοντας τη άγνοιά μας και αφήνοντας περιθώρια για την αμφιβολία, ανοίγουμε δρόμους προόδου, ενέργεια κεφαλαιώδους σημασίας. Η επιστημονική γνώση είναι ένα σύνολο διατυπώσεων μεταβλητού βαθμού βεβαιότητας, αλλού η σιγουριά είναι μεγαλύτερη, αλλού μικρότερη. Μα πουθενά απόλυτη…», «Η χαρά της Ανακάλυψης», Richard Feynman
Στη Ρόζα του Α – Φύσικού Ιωαννίνων, που της λείπει (ακόμα) το μεράκι, όχι όμως και η δίψα για ζωή (ένα έμεινε). Στιχάκια που συνήθως μου αφιερώνει όταν τα πράγματα οξύνονται «….Πεθαίνω για σένα και ας είσαι απάτη δε πα να είσαι ψέμα εγώ σε λέω αγάπη. Τι να μας πει η φυσική οι νόμοι δεν μετράνε, σε φάση μεταφυσική τα πάθη κυβερνάνε……».
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.
Πάντως, δεν διαφωνώ για τα πάθη. Στους πολυάριθμους, αμετανόητους, ρομαντικούς νοσταλγούς του Νοέμβρη του ’73, της περιβόητης και συκοφαντημένης γενιάς του Πολυτεχνείου, που δεν ενέδωσαν και συνεχίζουν ή γύρισαν στο σπίτι και οι καρδιές τους δονούνται ακόμα στα συνθήματα της εξέγερσης. Λίγοι εξαργύρωσαν τους αγώνες τους. Τι να κάνουμε, υπάρχουν και αυτοί που έσπευσαν να πιάσουν από τους πρώτους θέσεις στο τραίνο του καπιταλισμού, που όμως είναι λίγες. Η μεγάλη αλλαγή δεν ήρθε. Μια νέα «έφοδο στον ουρανό» πρέπει να την επιδιώξουμε.
o αγώνας συνεχίζεται.
Σε όλους τους καλούς συνάδελφους του Δημόσιου Σχολείου που αντέχουν ακόμα.
Σε αυτούς που έσπευσαν να φύγουν (μήπως και περισώσουν τίποτα) και σε αυτούς που επιμένουν ακόμα στις αντίξοες συνθήκες των μνημονίων και της τρόικας.
Στους αξιοπρεπείς συνάδελφους που είδαν «το δασκαλίκι» όχι ως εφαλτήριο προσπορισμού εισοδημάτων, αλλά ως τρόπο ζωής σε μια διαδικασία «αφύπνισης» των μαθητών και γενικότερα της κοινωνίας, έστω και μέσω της Φυσικής. Όσο μπόρεσε ο καθένας.
..Για τους υπόλοιπους, που μάζευαν «χαρτιά προσόντων» που μοίραζε αφειδώς στους δικούς τους το Νεοδημοκρατικό και κυρίως το Πασοκικό κράτος, απλά σωπαίνω.
Στους νέους συνάδελφους που έχουν τα μάτια και τα αυτιά ανοικτά και δεν σιωπούν στις δήθεν αυτοαξιολογήσεις και αξιολογήσεις. Τέλος,
σε όλους τους συνάδελφους που γνώρισα, είτε εκ του σύνεγγυς, είτε μέσω του δικτύου ΥΦΧ και ειδικότερα στην ψυχή του, τους Διονύση Μάργαρη και Δημήτρη Γκενέ με τα μεγάλα στομάχια. Καλοκαίρι 2014
Και στον Πρόδρομο που τη θυμήθηκε μετά από τρία χρόνια που «πρωτοείδε το φως» στο Υλικό. Φθινόπωρο 2017
Βαδίζοντας προς την έξοδο (από το σχολείο, όχι από τη Φυσική, «ζηλεύω» το Διονύση με την ενεργητικότητά του αν και «παροπλισμένος»), μεγάλωσα πια (σε λίγο μπαίνω στα 65), και κοιτάζοντας προς τα πίσω οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό μου είναι αυτές που καταγράφονται στην εισαγωγή (πριν από τρία χρόνια). Σε μια μεταγενέστερη επαναδιατυπώσή της, ανάλογα με τα συναισθήματα της στιγμής, ίσως, γίνω αναλυτικότερος με περισσότερα σχόλια, απόρροια εμπειριών. Έχουμε όλοι μας να πούμε πολλά για το ΔΗΜΟΣΙΟ σχολείο.
by 
Ντίνο ευχαριστώ που την ξανα-ανάρτησες!! Νομίζω τα νέα μέλη του δικτύου αλλά και τα παλιά, θα έχουν το ενδιαφέρον να τη διαβάσουν.
Να είσαι καλά.
Μπράβο Ντίνο!
Ντίνο καλημέρα.
Αξίζει να γραφούν τα εισαγωγικά του εμπεριστατωμένου πονήματός σου στις εξαναγκασμένες ταλαντώσεις!!! Τολμώ και τα αναρτώ, γιατί ξέρω την ταπεινότητά σου, όμως υπερτέρησαν τα νοήματα που λες …..!!!!! (οι υπογραμμίσεις δικές μου!)
«… Όταν ο επιστήμονας δεν ξέρει τη λύση στο πρόβλημά του, βιώνει την άγνοια. Όταν προαισθάνεται τη λύση, ζει στην αβεβαιότητα. Και όταν είναι αρκετά σίγουρος για το αναμενόμενο αποτέλεσμα, κυριεύεται από την αμφιβολία. Αναγνωρίζοντας τη άγνοιά μας και αφήνοντας περιθώρια για την αμφιβολία, ανοίγουμε δρόμους προόδου, ενέργεια κεφαλαιώδους σημασίας. Η επιστημονική γνώση είναι ένα σύνολο διατυπώσεων μεταβλητού βαθμού βεβαιότητας, αλλού η σιγουριά είναι μεγαλύτερη, αλλού μικρότερη. Μα πουθενά απόλυτη…», «Η χαρά της Ανακάλυψης», Richard Feynman
Στη Ρόζα του Α – Φύσικού Ιωαννίνων, που της λείπει (ακόμα) το μεράκι, όχι όμως και η δίψα για ζωή (ένα έμεινε). Στιχάκια που συνήθως μου αφιερώνει όταν τα πράγματα οξύνονται «….Πεθαίνω για σένα και ας είσαι απάτη δε πα να είσαι ψέμα εγώ σε λέω αγάπη. Τι να μας πει η φυσική οι νόμοι δεν μετράνε, σε φάση μεταφυσική τα πάθη κυβερνάνε……».
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.
Πάντως, δεν διαφωνώ για τα πάθη. Στους πολυάριθμους, αμετανόητους, ρομαντικούς νοσταλγούς του Νοέμβρη του ’73, της περιβόητης και συκοφαντημένης γενιάς του Πολυτεχνείου, που δεν ενέδωσαν και συνεχίζουν ή γύρισαν στο σπίτι και οι καρδιές τους δονούνται ακόμα στα συνθήματα της εξέγερσης. Λίγοι εξαργύρωσαν τους αγώνες τους. Τι να κάνουμε, υπάρχουν και αυτοί που έσπευσαν να πιάσουν από τους πρώτους θέσεις στο τραίνο του καπιταλισμού, που όμως είναι λίγες. Η μεγάλη αλλαγή δεν ήρθε. Μια νέα «έφοδο στον ουρανό» πρέπει να την επιδιώξουμε.
o αγώνας συνεχίζεται.
Σε όλους τους καλούς συνάδελφους του Δημόσιου Σχολείου που αντέχουν ακόμα.
Σε αυτούς που έσπευσαν να φύγουν (μήπως και περισώσουν τίποτα) και σε αυτούς που επιμένουν ακόμα στις αντίξοες συνθήκες των μνημονίων και της τρόικας.
Στους αξιοπρεπείς συνάδελφους που είδαν «το δασκαλίκι» όχι ως εφαλτήριο προσπορισμού εισοδημάτων, αλλά ως τρόπο ζωής σε μια διαδικασία «αφύπνισης» των μαθητών και γενικότερα της κοινωνίας, έστω και μέσω της Φυσικής. Όσο μπόρεσε ο καθένας.
..Για τους υπόλοιπους, που μάζευαν «χαρτιά προσόντων» που μοίραζε αφειδώς στους δικούς τους το Νεοδημοκρατικό και κυρίως το Πασοκικό κράτος, απλά σωπαίνω.
Στους νέους συνάδελφους που έχουν τα μάτια και τα αυτιά ανοικτά και δεν σιωπούν στις δήθεν αυτοαξιολογήσεις και αξιολογήσεις. Τέλος,
σε όλους τους συνάδελφους που γνώρισα, είτε εκ του σύνεγγυς, είτε μέσω του δικτύου ΥΦΧ και ειδικότερα στην ψυχή του, τους Διονύση Μάργαρη και Δημήτρη Γκενέ με τα μεγάλα στομάχια. Καλοκαίρι 2014
Και στον Πρόδρομο που τη θυμήθηκε μετά από τρία χρόνια που «πρωτοείδε το φως» στο Υλικό. Φθινόπωρο 2017
Σ'ευχαριστώ Ντίνο από καρδιάς…
Ντίνο σου αφιερώνω το τραγούδι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα σε εκτέλεση του ίδιου
εδώ
αλλά και με τη γνήσια λαική φωνή του Γιώργου Μαργαρίτη, όπως τη νοηματοδοτεί αυτός….
εδώ
Πρόδρομε, αργώ λίγο, αλλά δεν ξεχνώ
Βαδίζοντας προς την έξοδο (από το σχολείο, όχι από τη Φυσική, «ζηλεύω» το Διονύση με την ενεργητικότητά του αν και «παροπλισμένος»), μεγάλωσα πια (σε λίγο μπαίνω στα 65), και κοιτάζοντας προς τα πίσω οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό μου είναι αυτές που καταγράφονται στην εισαγωγή (πριν από τρία χρόνια). Σε μια μεταγενέστερη επαναδιατυπώσή της, ανάλογα με τα συναισθήματα της στιγμής, ίσως, γίνω αναλυτικότερος με περισσότερα σχόλια, απόρροια εμπειριών. Έχουμε όλοι μας να πούμε πολλά για το ΔΗΜΟΣΙΟ σχολείο.
Με συγκίνησες πάρα πολύ