από 
Μετά την εξιστόρηση της παραγωγής σχολικών βιβλίων Φυσικής από τις πανεπιστημιακές ομάδες συγγραφής που προέρχονται από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, (Αλεξόπουλος-Μπίλλης-Μαρίνος) και από το ΕΜΠ, (Κουγιουμτζέλης-Περιστεράκης), σειρά έχει ο προερχόμενος από τη μέση εκπαίδευση, Αλκίνοος Μάζης.
Η φωτογραφία εικονίζει μαθητές του Μάζη από το Βαρβάκειο, στο Πεδίο του Άρεως. Καλοντυμένοι, με ανοιξιάτικη διάθεση, απολαμβάνουν το “πρώτο παγωτό”, στις 25 Μαρτίου 1957.
(Visited 1,546 times, 1 visits today)
Μπράβο Γιώργο.
Γράφεις: … υπόθεση ότι τα διαδικτυακά ίχνη συγγραφέων που έγραψαν δημοφιλή διδακτικά εγχειρίδια, δεν συναρτώνται κυρίως από τα συγγραφικά τους πονήματα, αλλά από τις αναμνήσεις που πυροδότησαν ως δάσκαλοι μέσα στα αμφιθέατρα, τα σπουδαστήρια και τις τάξεις. Με το σώμα τους και τη φωνή τους, όχι με τα γραπτά τους.
Τι να προσθέσει κανείς ; Να συμφωνήσει μόνο μπορεί όσον αφορά τα διαδικτυακά ίχνη των συγγραφέων. Αλλά και να προσθέσει πως αυτό δεν ήταν ο κύριος παράγοντας της δημοφιλίας ( ή και της μετέπειτα απαξίωσης ) των πονημάτων τους .
Μάλλον το κύρος των συγγραμμάτων κρίνεται με κριτήρια που μεταβάλλονται ακολουθούντας τις κατευθυντήριες γραμμές των εκπαιδευτικών στόχων κάθε κοινωνίας … και τις διαφορετικές φιλοσοφίες στην προσέγγιση και περιγραφή του πολιτισμού μας , της κοινωνίας και του εαυτού μας …
Καλησπέρα Μήτσο,
Επισημαίνεις ότι η συμπερασματική άποψη της αφήγησης «για τον Μάζη», ότι δηλαδή οι συναισθηματικές μνήμες για τους δασκάλους προκύπτουν από την ανάμνηση του σώματός τους και της φωνής τους παρά από τα διδακτικά τους γραπτά, αποκτά νόημα επειδή τα διδακτικά εγχειρίδια γεράζουν μαζί με το κοινωνικό πλαίσιο που γράφτηκαν και το εξυπηρέτησαν.
Εμείς οι μαθητές και στη συνέχεια δάσκαλοι έχουμε αφηγηματικές μνήμες από τις εξετάσεις που διεξήγαγε η κάθε πανεπιστημιακή σχολή χωριστά και από το «Ακαδημαϊκό Απολυτήριο» του Παπανούτσου, βιωματικές από τις εξετάσεις που δώσαμε και γι’ αυτό παραμένουν αξέχαστες – ο Πάνος τις επικαιροποίησε πολύ όμορφα με το «4ο Καλοκαιρινό Θέμα», του … μακρινού 1974– και απ’ αυτές στις οποίες συνεργήσαμε και συνεργούμε ως δάσκαλοι.
Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και τα διδακτικά υλικά που προέκυψαν, αποτελούν περίπτωση αυτού που ο Eric Hobsbawm ονομάζει «Σύντομος 20ος Αιώνας»;
Γιώργο σε ευχαριστούμε και για αυτό το "αφήγημά σου"…
Ανήκω στη γενιά που η λυκειακή μου παιδεία στη φυσική βασίστηκε αποκλειστικά
στα βιβλία του Αλκίνοου Μάζη… Κορμός και επιλογή….
Έδωσα πανελλαδικές, το 1983, με βιβλία του Μάζη… Η πρώτη χρονιά των δεσμών
αλλά χωρίς το βιβλίο φυσικής των δεσμών… Υπουργός ο Απόστολος Κακλαμάνης
αλλά ψυχή του υπουργείου, ο Πέτρος Μώραλης
Δεν μπορώ να πω ότι τα νοσταλγώ, αλλά ούτε και πως θέλω να τα ξεχάσω….
Βιβλία στη λογική της εποχής… Καλή γνώση θεωρίας, αδιάφορες έως κακές ασκήσεις…
Πίστευα, ότι η Αυγή τα χρόνια εκείνα, κυκλοφορούσε μόνο στα κεντρικά φροντιστήρια
της Αθήνας, από όσους εξαιρετικούς δασκάλους λόγω πολιτικών φρονημάτων δεν βρέθηκαν
ποτέ στο δημόσιο της εποχής…
Στο Βαρβάκειο αρνήθηκα να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις…. Στα χρόνια μου βρισκόταν
στην Αραχώβης, πολύ κοντά στο 5ο Λύκειο Εξαρχείων….. άλλα ήθη και έθιμα….
Προτίμησα το σχολείο της γειτονιάς μου, "αντίπαλο" του Βαρβακείου, το 1ο Πλάκας….
Στη συνέχεια "γνώρισα" το Βαρβάκειο μέσα από συμφοιτητές και φίλους αυτών….
Τις προάλλες μιλούσα με φίλο, απόφοιτο του Βαρβακείου, ο οποίος μου λέει:
"Δεν ξέρω αν τα Εξάρχεια άλλαξαν τόσο, ή αν αλλάξαμε τόσο εμείς…."
Γεια σου Θόδωρε,
και εγώ μαζί σου αντιλαμβάνομαι ως κύριο πεδίο της αφήγησης «για τον Μάζη», το Βαρβάκειο του 1950.
Ο Πάγκαλος με σαρκασμό προς τους νεώτερους και ο Κιζήλος με την οδυνηρή ανάμνηση του άγχους που προέκυπτε –και αν δεν δοκιμάστηκε ο τελευταίος ως φοιτητής στο ΜΙΤ σε παρόμοια– αναφέρονται στο ότι «κάθε χρόνο έφευγαν από το σχολείο οι δύο τελευταίοι μαθητές – ό,τι βαθμό και να ΄χανε πάρει. Και έρχονταν στη θέση τους δυο αριστούχοι από άλλα σχολεία».
Παρεμπιπτόντως Θοδωρή , θα επισημάνω το μακρύ μαλλί των μαθητών του Βαρβάκειου που πόζαραν στον φακό τον Ευαγγελισμό του 1957, ενώ στα σχολεία της χώρας αυτή την εποχή οι μαθητές ήσαν "εν χρω κεκαρμένοι".
Καλημέρα Γιώργο, καλημέρα σε όλους και καλό ΣΚ.
Σε ευχαριστώ Γιώργο για το νέο σου πόνημα, με θέμα το "γνωστό" μας Μάζη.
Δύο- τρία σημεία.
-Μου κάνει εντύπωση ότι δεν βρήκες φωτογραφία του…
-Δεν νομίζω ότι μπορούσε, τα χρόνια εκείνα, να κυκλοφορεί στο σχολείο του με την Αυγή (έστω και διπλωμένη). Δεν γινόταν…
-Ο αυταρχισμός του ήταν συμβατός με το τότε πρότυπο του "Αριστερού". Νομίζω ότι πριν το Μάη του 68, αυτό το πρότυπο ήταν άκρως συντηρητικό και δεν διέφερε στη καθημερινή συμπεριφορά, από το πρότυπο ενός στρατιωτικού. Άλλωστε τι άλλο, παρά ένας "στρατιώτης του κόμματος" ήταν και ο αριστερός; Ας λάβουμε υπόψη δε, ότι αυτό το πρότυπο του Έλληνα αριστερού, διαμορφώνεται σε πολεμικές συνθήκες, είτε κατά τα χρόνια της αντίστασης ή στα επόμενα του εμφυλίου…
Χαίρε Διονύση,
Εγώ μετέφερα τα περί της «Αυγής στην τσέπη» για δημόσιους εκπαιδευτικούς του 1960 με επιφυλάξεις – εσύ τα αμφισβητείς κατηγορηματικά, αλλά και ο Θοδωρής «κομπιάζει». Προφανώς, βρισκόμαστε στο ίδιο «φάσμα συχνοτήτων» για το θέμα.
Σχολιάζεις τον «αριστερό αυταρχισμό» στην εκπαίδευση, που αμφισβητείται θεωρητικά και έμπρακτα από τον «Μάη του 68». Με αυτή την ευκαιρία θα παραθέσω μια μαρτυρία που αφορά τον διδακτικό αυταρχισμό στο ΕΜΠ, με την υπόμνηση ότι το Πολυτεχνείο υπήρξε διαχρονικά πιο ελαστικό από το ιδρυτικά συντηρητικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, για να γίνει σαφές το κλίμα τη εποχής της αφήγησης.
Αφηγητής ο Βασίλης Μαυρογένης, Πολιτικός Μηχανικός του ΕΜΠ (σπουδές: 1952-1957), προϊστάμενος της υπηρεσίας κατασκευών του ΟΤΕ.
…Τότε σκέφτηκα που είσαι Γιώργο Κορωναίε, καθηγητής της σιδηροδρομικής, πρύτανης που εκείνη την εποχή (1954) επειδή, γέλασε χωρίς λόγο κάποιος σπουδαστής, την ώρα του μαθήματος, τον φώναξε στην έδρα του έδωσε ένα χαστούκι και του είπε καθίστε κάτω…
.. Κάποτε απόγευμα στην αίθουσα του σχεδιαστηρίου κάποιος γέλασε, τον φώναξε ο καθηγητής στην έδρα … και του έδωσε ένα χαστούκι και του λέει επιστρέψτε στη θέση σας! Καμία αντίδραση. Αν γινόταν τώρα … θα είχε εκδιωχθεί ο καθηγητής άρον άρον. Νομίζω ότι όλοι φορούσαμε γραβάτα και σακάκι..
Νομίζω ότι η σημασία που έχουν αυτές οι αφηγήσεις, σχετικά με τους παλιότερους δασκάλους της επιστήμης, είναι ανυπολόγιστη. Για εμάς, για τους ανθρώπους που σήμερα μπαίνουν στη τάξη, η αίσθηση ότι αποτελούμε έμπρακτη συνέχεια μιας διαδρομής που κρατάει χρόνια, που περιλαμβάνει συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα, συγγράμματα και χούγια, είναι μια όμορφη αίσθηση δύναμης και ταυτόχρονα ευθύνης.
[…] συγγραφέας των επίμαχων σχολικών εγχειριδίων, Αλκίνοος Μάζης (1904-1980), τότε διευθυντής της Βαρβακείου Πρότυπης Σχολής. […]