by 
Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης σαν σήμερα, στις 29 Μαΐου 1453, ήταν το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β΄.
Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453. Η άλωση αυτή της Κωνσταντινούπολης, σήμανε και το τέλος της υπερχιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Μέσα από αναπαραστάσεις αρχαιολόγων, αποτυπώνεται η αίγλη της Βασιλεύουσας πριν πέσει στα χέρια των Οθωμανών, ενώ μεταξύ των απεικονίσεων ξεπροβάλλουν η Αγία Σοφία καθώς και εμβληματικά μνημεία της εποχής.
Τις εικόνες δημοσιεύει το τουρκικό μέσο Κarar.
(πηγή: karar.com)
«Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα»
Λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ
«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».
Ο διχασμός. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.
Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (…) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”».
Από παλιότερη συνέντευξη στα Νέα..
Τα σύνολα των αριθμών είναι
Οι φυσικοί: 0, 1, 2, …….
Οι ακέραιοι 0, -1, +1, -2, +2 …….
Οι ρητοί δηλαδή τα κλάσματα με αριθμητή και παρονομαστή ακέραιους
Ο πραγματικοί
Οι φανταστικοί και οι μιγαδικοί.
Ας μείνουμε στους ακεραίους
Οι ακέραιοι χωρίζονται σε:
πρώτους: διαιρούνται με τον εαυτό τους και τη μονάδα
π.χ. 1, 2 (ο μόνος ζυγός που είναι πρώτος), 3, 5, 7, 11,13, 17
το 9 δεν είναι πρώτος, ούτε το 15
σύνθετους: διαιρούνται και με άλλους αριθμούς εκτός του εαυτού τους και τη μονάδα
π.χ. όλοι οι υπόλοιποι ζυγοί 4, 6, 8 και κάποιοι μονοί (περιττοί) 9, 15, 21, ….
οι σύνθετοι χωρίζονται σε:
απλούς σύνθετους: όταν το άθροισμα των διαιρετών τους (εκτός του εαυτού τους) είναι μικρότερο από αυτούς
π.χ. το 8 με διαιρέτες τους 1, 2, 4 έχει 1+2+4 = 7 μικρότερο του 8, άρα είναι απλός σύνθετος
τέλειους: όταν το άθροισμα των διαιρετών τους (εκτός του εαυτού τους) είναι ίσο με αυτούς
π.χ. το 6 με διαιρέτες τους 1, 2, 3 έχει 1+2+3 = 6 άρα είναι τέλειος
υπερτέλειους: όταν το άθροισμα των διαιρετών τους (εκτός του εαυτού τους) είναι μεγαλύτερο από αυτούς
π.χ. το 12 με διαιρέτες τους 1, 2, 3, 4, 6 έχει 1+2+3+4+6 = 16 μεγαλύτερο του 12 άρα είναι υπερτέλειος.
Η διαιρετότητα είχε να κάνει με την ευελιξία ως προς τη διανομή.
Και ακολουθεί το 13. Επόμενος, πρώτος αριθμός μετά τον αρχικό υπερτέλειο.
Αυτή του η θέση δεν ήταν καλή για τους αρχαίους. Χαλούσε την προϋπάρχουσα αρμονία.
Γι αυτό και το θεωρούσαν κακό οιωνό.
Όταν είσαι προκατειλημμένος ψάχνεις.
Την Τρίτη στις 29 Μαΐου του 1453 (1+4+5+3 = 13) έγινε η άλωση της Πόλης
Από τότε η Τρίτη και 13 είναι γρουσούζικη.
Καλημέρα Βασίλη.
Σε ευχαριστώ για τον εμπλουτισμό και την ερμηνεία του "γρουσούζικου" 13…
Καλημέρα Διονύση και Βασίλη.
Αρχίζοντας να διαβάζω το σχόλιο του Βασίλη είπα…που το πάει. Η κατάληξη μαρτύρησε!