Στην άδεια πόλη, τον 15αύγουστο, χωρίς περισπασμούς από οχήματα και αγχωμένους συμπολίτες, διευκολύνεται η βόλτα στο κέντρο και η παρατήρηση γίνεται με άλλο μάτι.
Ιπποκράτους, δίπλα στο Χημείο της Σόλωνος
Από τα πιο παλιά βιβλιοπωλεία που εστιάζουν σε βιβλία θετικών επιστημών
Πάρκινγκ εκεί κοντά, στην Ζαλόγγου, παράλληλη της Σόλωνος
Φαρμακείο στην Νίκης, στο Σύνταγμα.
Στην Ηλιουπόλεως, απέναντι από το Πρώτο Νεκροταφείο.
Και η ταυτότητα της αναπαράστασης.
Καλό Δεκαπενταύγουστο σε όλους!
Χρόνια πολλά Παναγιώτη!
Χρόνια πολλά Μαρία!
(Visited 8,886 times, 37 visits today)
260 σχόλια στο “εικόνες της επιστήμης στην πόλη”
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
Καλησπέρα Αποστόλη.
Ναι μουσαφιραίοι είμαστε, που το ξεχνάμε και νομίζουμε ότι είμαστε κάτι σπουδαίο…
Καλή Ανάσταση.
Θα μπορούσε να περιμένει μερικές μέρες….
Όμως νομίζω ότι σήμερα ταιριάζει καλύτερα. Το άκουσα ως ανάγνωσμα στο ραδιόφωνο το μεσημέρι
Σας το μεταφέρω
Περιοχή Στούπινο, 100 χλμ. έξω από τη Μόσχα. 07:00, Σάββατο 26 Απριλίου. Αεροπορική βάση
Η φωνή του Λεονίντ Ιβάνοβιτς Κρίστιτς, καθώς μιλούσε προς το πλήρωμά του, έτρεμε: «Μαζί επιβιώσαμε στο Αφγανιστάν, μαζί σώσαμε συντρόφους από βέβαιο θάνατο. Σήμερα θα πετάξουμε μαζί σε μια αποστολή από την οποία το πιθανότερο είναι να μην επιστρέψουμε. Η πατρίδα, η Ευρώπη όλη κινδυνεύει. Έσκασε ο πυρηνικός σταθμός του Πριπριάτ και η ραδιενέργεια ξεχύνεται ανεξέλεγκτα. Θα μεταβούμε να ρίξουμε υγρό τσιμέντο επάνω στην τρύπα που χάσκει για να τη σταματήσουμε. Η αποστολή είναι εθελοντική. Όποιος δεν επιθυμεί να ακολουθήσει τον καταλαβαίνω».
……………….
«Σύντροφε, είστε η τελευταία μας ελπίδα. Θα πρέπει να πάτε επάνω από την τρύπα και να αδειάσετε τον κάδο επάνω από τον φλεγόμενο αντιδραστήρα. Ο κάδος περιέχει άμμο, μόλυβδο, πηλό και βόριο. Μόνο έτσι θα κλείσει η τρύπα».
…………………
Το ελικόπτερο Mil Mi 8 με κυβερνήτη τον Λεονίντ Ιβάνοβιτς Κρίστιτς έφτασε επάνω από την τρύπα και άρχισε να «αδειάζει». Χαμήλωσε ακόμη περισσότερο για να έχει καλύτερο στόχο. Δεχόταν άμεσα τη ραδιενέργεια. Οι στολές που φορούσαν, δεν μπορούσαν να τους προστατεύσουν. Ήταν σαν να φορούσαν χάρτινο μπουφάν σε καταιγίδα. Ύστερα από 90 δευτερόλεπτα ο αμφιβληστροειδής του Λεονίντ κάηκε. Οδηγούσε στα τυφλά. «Τα μάτια μου καίγονται» ούρλιαξε και άφησε το πηδάλιο στον συγκυβερνήτη. Ελάχιστες στιγμές αργότερα, τα σώματα και των τεσσάρων μελών του πληρώματος άρχισαν κυριολεκτικά να ρευστοποιούνται. Έλιωναν σαν να ήταν από πλαστικό.
Ο συγκυβερνήτης Βορόμπιοφ Βολοντιμίρ Κωνσταντίνοβιτς πριν τυφλωθεί και εκείνος είδε μέσα σε φριχτούς πόνους ότι το χέρι του, που κρατούσε το πηδάλιο, είχε χάσει τις σάρκες του και ήταν απλά ένας σκελετός.
«Λίγο ακόμη και τελειώσαμε» φώναξε ο τυφλός μηχανικός Γιουνχκίντ Ολεξάντρ και από το πίσω μέρος της καμπίνας έσπευσε να πιάσει το πηδάλιο. Μόλις το άγγιξε, σχεδόν και αυτός χωρίς σάρκα επάνω του, ο τεράστιος έλικας, έτσι χαμηλά που πετούσε, μπλέχτηκε σε ένα συρματόσχοινο ενός γερανού που βρισκόταν εκεί.
Το ελικόπτερο συντρίφτηκε με ορμή στο χώμα. Κανείς από το πλήρωμα δεν ένιωσε τον θάνατο να πλησιάζει. Ήταν ήδη νεκροί ενώ βρίσκονταν στον αέρα…
και η άλλη πλευρά,
αυτή των εμπειρογνωμόνων που δεν γνωμοδοτούν απλώς,
που έχουν αγωνία, που παίρνουν την ευθύνη, που σταυρώνονται
Βαλέρι Λεγκάσοφ
αποφοίτησε από τη Σχολή Φυσικοχημικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Χημικής Τεχνολογίας "Ντμίτρι Μεντελέγιεφ" στη Μόσχα το 1961
εργαζόταν στο Ινστιτούτο Ατομικής Ενέργειας Κουρτσάτοφ
δώδεκα ώρες μετά την έκρηξη του αντιδραστήρα, έγινε βασικό μέλος της κυβερνητικής επιτροπής που συγκροτήθηκε για να ερευνήσει τα αίτια της καταστροφής και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες
αναγνώρισε ότι η τραγωδία οφειλόταν σε ανθρώπινα σφάλματα αλλά και στον ελαττωματικό σχεδιασμό του αντιδραστήρα
δεν έφυγε από την περιοχή μέχρι η κατάσταση να μπορεί να ελεγχθεί, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας έκτακτης ανάγκης που δεν πλησίασαν προκειμένου να μην μολυνθούν. Ο ίδιος είχε εκτεθεί στη ραδιενέργεια
δε δίστασε να μιλήσει στους συναδέλφους του επιστήμονες και στον Τύπο για τους κινδύνους για την ασφάλεια του κατεστραμμένου εργοστασίου και επέμεινε στην άμεση εκκένωση ολόκληρου του πληθυσμού της κοντινής πόλης Πρίπιατ. Τον Αύγουστο του 1986 παρουσίασε την έκθεση της σοβιετικής αντιπροσωπείας στην ειδική σύνοδο της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας στην Βιέννη. Η έκθεσή του έδειξε ένα βάθος ανάλυσης και ειλικρίνειας στη συζήτηση για την έκταση και τις συνέπειες της τραγωδίας.
έγραψε
«Το Τσερνόμπιλ ήταν η αποθέωση όλων των σφαλμάτων που είχαμε κάνει στη διαχείριση της εθνικής οικονομίας μας επί σειρά δεκαετιών»
μία ημέρα πριν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα της έρευνας σχετικά με τα αίτια της καταστροφής, ο Βαλερι Λεγκάσοφ βρέθηκε κρεμασμένος
ήταν 27 Απριλίου 1988 και είχαν περάσει δύο χρόνια από το πυρηνικό δυστύχημα του Τσέρνομπιλ
ο Λεγκάσοφ ισχυρίστηκε ότι υπήρξε η πολιτική πίεση και λογοκρίθηκε η έκθεσή του προς την ΔΟΑΕ. Ως επιχείρημα προβλήθηκαν λόγοι μυστικότητας που απαγόρευαν ακόμη και σε στελέχη των εγκαταστάσεων να γνωρίζουν ατυχήματα που έχουν συμβεί αλλά και προβλήματα στον σχεδιασμό του αντιδραστήρα
αποσπάσματα από εδώ και από κει
και με το μυαλό κολλημένο στη δραματοποιημένη τηλεοπτική σειρά Τσερνομπίλ
Καλημέρα Γιώργο.
Τρυπώνω κι εγώ από τις "χαραμάδες" που λες παρακάτω για να μεταφέρω το εξώφυλλο ενός βιβλίου που την Ουκρανή συγγραφέα του συνέστησε στο αναγνωστικό κοινό ο " σύλλογος υποστήριξης ερευνών κατά της Λευχαιμίας και άλλων παθήσεων" τον Απρίλη του 2001.
Το βιβλίο συγκεντρώνει 100 μαρτυρίες ανδρών ,γυναικών, χωρικών ,στρατιωτών μαθητών πυροσβεστών επιστημόνων μελλοθάνατων και συγγενών τους ,μητέρων που γέννησαν παραμορφωμένα παιδιά, μαθητών που δεν συναντιόνται πια σε σχολεία αλλά σε μονάδες λευχαιμικών ασθενών κ.λπ…., μαγνητοφωνημένες από τη συγγραφέα που όπως είπε …"είχα την αίσθηση πως ηχογραφώ το μέλλον"
Μακάρι ποτέ πια…
Καλή Ανάσταση Γιώργο με την οικογένεια ,και τη φλόγα της ελπίδας και της αγάπης άσβεστη.
καραντίνα & γιορτές – άγχος & χαμόγελο
τα δεύτερα – ευτυχώς – βρίσκουν πάντα χαραμάδες και τρυπώνουν
το Ιουλιανό ημερολόγιο στο ναό – σηματοδοτούσε τις παλαιές γιορτές και τα πανηγύρια
στην Πλατεία Μητροπόλεως, δίπλα στον μητροπολιτικό ναό που είναι αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου βρίσκεται μια μικρή εκκλησιά του 12ου αιώνα, θεμελιωμένη στα ερείπια αρχαίου ναού
είναι η Παναγιά η Γοργοεπήκοος, γιατί συνδράμει στις δύσκολες εγκυμοσύνες. Από το 1862 γιορτάζει και τον Άγιο Ελευθέριο, μνημονεύοντας την εκδίωξη του Όθωνα απ’ το θρόνο
οι εξωτερικοί τοίχοι κοσμούνται από αρχαιοελληνικές και ρωμαϊκές ανάγλυφες πλάκες
στη μετώπη της εισόδου, υπάρχει αρχαία ζωοφόρος με αναπαραστάσεις των δέκα απ’ τους δώδεκα μήνες του Ιουλιανού ημερολόγιου που εισήχθη από τον Αδριανό (76 – 138 μ.Χ.) στην Αθήνα. Οι δύο μήνες που λείπουν, επειδή δε χωρούσαν στη μετόπη, κόπηκαν. Μεταφέρθηκε εκεί από παλαιότερο κτίσμα
το ημερολόγιο ξεκινούσε μετά την φθινοπωρινή ισημερία. Πρώτος μήνας ο Πιανοψιών. Πήρε το όνομά του από την πιο σημαντική γιορτή του μήνα προς τιμή του Απόλλωνα, τα Πυανέψια (Πυάνος+έψω=βράζω κουκιά)
ο κάθε μήνας αντιπροσωπεύεται απ’ τη βασική γιορτή που τελείται στη διάρκειά του
επιλέγω να αναφερθώ στον επίκαιρο Απρίλη που διάγουμε, τον αρχαίο Μουνιχιώνα
ο Μουνιχιών είναι θεός που σχετίζεται με τη γιορτή του ναού της Αρτέμιδας στο λόφο της Μουνιχίας στον Πειραιά, δηλαδή στη σημερινή Καστέλλα. Παλαιότεροι αρχαιολόγοι τον ταύτιζαν με το ύψωμα πάνω απ’ την Πειραϊκή. Ο Μουνιχιών στέκεται αριστερά απ’ το ελάφι που συνοδεύει την Αρτέμιδα. Η γιορτή αναφέρεται όχι μόνο στην έναρξη του εαρινού κυνηγιού, αλλά και την εκκίνηση της ετήσιας ναυσιπλοΐας, αφού τότε αρχίζουν να πνέουν ούριοι άνεμοι. Το ζώδιο του ταύρου καλύπτεται από τον ύστερο χαραγμένο σταυρό
θα μνημονεύσω και τους δυο μήνες που σήμερα λογίζονται ως Αύγουστος και Σεπτέμβριος για να ξορκίσω την προβλεπόμενη έξαρση του κορονοϊού, συντονιζόμενος με το παγανιστικό υπόστρωμα της ζωοφόρου
Μεταγειτνιών, ο Αύγουστος στο Ιουλιανό ημερολόγιο με την Οπώρα (πρώτη ανάγλυφη φιγούρα αριστερά) να προσφέρει στον Μεταγείτνιο Απόλλωνα τα αυγουστιάτικα φρούτα. Δίπλα του ένας απ’ τους Ηρακλειδείς μετοίκους, αυτός με το ρόπαλο, που υπήρξαν οι νέοι κάτοικοι της πόλης (νέοι γείτονες των γηγενών Αθηναίων). Η μεγαλύτερη εορτή του μήνα είναι τα Παναθήναια, ο μήνας όμως ονοματοδοτήθηκε απ’ τη γιορτή των μετοίκων στην Αθήνα, που την εόρταζαν ως Ηράκλεια εν Κυνοσάργει, που σήμερα είναι η γειτονιά με τους δρόμους των αρχαίων μαθηματικών και αρχιτεκτόνων
Βοηοδρομιών, ο Σεπτέμβρης. Γιορταζόταν ο Βοηδρόμιος Απόλλων. Εικονίζεται πριν απ’ τον τζόκεϋ. Έσπευδε να συνδράμει με βοή αυτούς που πολεμούσαν. Ο τζόκεϋ δεν είναι σκυμμένος επειδή δεν αγωνίζεται. Μάλλον παρελαύνει σε γιορτή μετά τη μάχη. Στο τέλος ξανά η επικύρωση με τον μετέπειτα χαραγμένο σταυρό
οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν γιατί η Γοργοεπήκοος άσκησε γοητεία χωρίς να απαιτήσει ερμηνείες. Απέκτησαν το νόημα που εκθέτω όταν διαδικτυακά σκόνταψα στη διατριβή της Ευαγγελίας Πάνου για τα ηλιακά ρολόγια με επιβλέποντα τον Ξενοφώντα Μουσά
όχι ως επίδειξη ανταγωνιστικής πολυγνωσίας
αλλά ως ένδειξη κοινών ενδιαφερόντων
η πρώτη ρώσικη έκδοση το 1997, στην Ελλάδα το 2001
όχι απ’ τον Πατάκη αλλά απ’ τις εκδόσεις Περίπλους – ίδιος ο μεταφραστής – η Αλεξίεβιτς τότε χωρίς Νόμπελ
το αντίτυπο ταλαιπωρημένο απ’ τους πολλούς δανεισμούς
όλοι στην επιστροφή δήλωσαν σοκαρισμένοι
χρόνια πολλά συνδιαχειριστή!
όπως καταλάβαμε Θόδωρε,
εύστοχα άνοιξες το θέμα
και σε σένα ευχές!
Πάσχα 2018
ημερήσια βόλτα στο Λεβίδι
λίγο μετά τη διασταύρωση της Νεστάνης, το οδικό σήμα υποδεικνύει σε κοντινή απόσταση τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μαντίνειας
άμεση απόφαση απ’ την μικρή και ευέλικτη παρέα για σύντομη επίσκεψη
στο ίδιο σημείο του δρόμου, αντιδιαμετρικά προς το αρχαίο θέατρο, μια αναπάντεχα προκλητική δομή
η Αγία Φωτεινή!
οικοδομήθηκε το 1972 και τραβάει την προσοχή γιατί απέχει από κάθε μοτίβα ορθόδοξου ναού που είναι εξοικειωμένο το μάτι
οι δομικές απολήξεις δεν στρέφονται προς τον ουρανό, όπως συμβαίνει στους τυπικούς ναούς, μάλλον παραπέμπει στην εικόνα που δίνουν οι στέγες των χωριάτικων σπιτιών η μια δίπλα στην άλλη, αν δε θυμίζει τα πολλαπλά γερτά επίπεδα των σκεπών που χαρακτηρίζουν τις ασιατικές παγόδες
τα υλικά, είναι υπόλοιπα της λάξευσης μαρμάρων από λατομεία της περιοχής, λίθοι και κέραμοι προερχόμενοι από τα μπάζα παλαιών οικοδομών της διπλανής Τρίπολης, όλα δουλεμένα στο χέρι και αρμοσμένα σε ένα προκλητικό στο μάτι μωσαϊκό
όταν ανοίξεις την πόρτα, που τηρεί τη φιλόξενη παράδοση της ελεύθερης πρόσβασης στον προσκυνητή, θα αντιμετωπίσεις το βοτσαλωτό στο δάπεδο που ιστορεί τον Πίνδαρο και τον Όμηρο αντάμα με τον Παπαδιαμάντη
στον εξωτερικό χώρο αρχαιοπρεπείς ηθελημένα ανολοκλήρωτες δομές υποδεικνύουν σε όποιον επιμένει ότι δεν το κατάλαβε, ότι η έμπνευση του κατασκευαστή προέρχεται κυρίως από τον απέναντι αρχαιολογικό χώρο
ποιος είναι ο αρχιτέκτονας της αφήγησης;
Κώστας Παπαθεοδώρου
και αρχιτέκτονας και γλύπτης και αρμολογιτής των μωσαϊκών και αγιογράφος όλων των αναπαραστάσεων που θα πιάσει το μάτι σου
αλλά και πρωτομάστορας, ένα με τους εργάτες που προέρχονταν απ’ τα γύρω χωριά, πήρε την παραγγελία από τον Μαντινειακό Σύνδεσμο που τον υπερασπίστηκε στις εύλογα σκανδαλισμένες εκκλησιαστικές αρχές. Στη διάρκεια της κατασκευής επέλεξε να κοιμάται σε αντίσκηνο δίπλα στο εξελισσόμενο κτίσμα και όταν τον αγιογραφούσε, μέσα σ’ αυτό οπότε τον ξυπνούσαν τα πουλιά που είχαν κουρνιάσει στα διπλανά δένδρα
με σπουδές στο Πολυτεχνείο του Άαχεν, μαθητεία δίπλα στον Πικιώνη σε έργο του στην Κύμη, εμπειρία απ’ τις ελληνικές αρχαιότητες όλης της χώρας ως συνεργάτης στο Υπουργείο Πολιτισμού, υπερασπίζεται την Αγία Φωτεινή διαβάζοντας στο δεξιό ψαλτήρι το κατά Λουκά Ευαγγέλιο και στο αριστερό το Συμπόσιο του Πλάτωνα, εκεί που αναφέρεται στη Διοτίμα, πυθαγόρεια ιέρεια απ’ την Μαντίνεια που έκανε τον καθαρμό των Αθηναίων μετά το λοιμό του 429 π.Χ., την οποία επίσης απεικόνισε στο βοτσαλωτό του εσωτερικού της εκκλησίας. Ο Παπαθεοδώρου απολογείται θεωρώντας ότι υπερέβαλε στην περίπτωση κάποιων αγιογραφιών λόγω του ενθουσιασμού του για την Αρχαία Ελλάδα, τις οποίες ο ίδιος ανασκεύασε μετά τις αντιδράσεις που προέκυψαν
θεωρεί την Αγία Φωτεινή «έργο ζωής» και επέλεξε από τότε που ξεκίνησε την κατασκευή ως τόπο κατοικίας του την ευρύτερη περιοχή. Η ισχυρή εμπλοκή του κατασκευαστή με το δημιούργημά του αποτελεί γνωστή περίπτωση. Εμβληματικά, ο Άιφελ αλλά και ο Γκαουντί κατέληξαν να ζουν μέσα στις πασίγνωστες δημιουργίες τους
εδώ δεν αντιμετωπίζεις την περίπτωση ένταξης της αρχαίας παράδοσης στην χριστιανική, αλλά την προσπάθεια ενός ισότιμου διαλόγου μεταξύ των δύο πολιτισμών
η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής δεν είναι ενταγμένη στο εκκλησιαστικό λειτουργικό των τοπικών θρησκευτικών αρχών. Έχει όμως επιβάλει το έντονο στίγμα της στο τοπίο και προκαλεί αυθεντικό αισθητικό αποτέλεσμα που το εκτιμώ ως ανταγωνιστικό προς τον αναμφισβήτητα δυνατό γειτονικό αρχαιολογικό χώρο
επηρεασμένοι απ’ το χώρο κατευθυνθήκαμε στο Λεβίδι, παραγγείλαμε το πασχαλινό αρνί αλλά το απολαύσαμε στη λαδόκολλα καθισμένοι στο «Φρέαρ Ιακώβ» που συμβολίζει την επικοινωνία του Ιησού με τον άλλο πολιτισμό που εκπροσωπεί η Φωτεινή η εθνική Σαμαρείτιδα
αυτή η ανάμνηση γυρίζει γλυκά στο μυαλό μου ενώ βιώνω τη φετινή ανοίκεια Πασχαλιά
κάτι τέτοιο θα θελα να κάνω όταν ανοίξουν οι δρόμοι
αλλά με παρέα, μεγάαααλη παρέα
καλό Πάσχα!
Καλημέρα Γιώργο, ανεξάντλητος ….
Καλό Πάσχα
Καλημέρα Γιώργο και Θοδωρή
ότι είπε ο Θοδωρής και επίσης αρχίζει να μου γίνεται γλυκιά συνήθεια αυτή η γωνιά του υλικονέτ….
Χρόνια Πολλά
φέτος γιορτάζεται όπως καθορίζει το εορτολόγιο, γιατί μην ξεχνάς, ο Αϊ Γιώργης πάει με τα φεγγάρια
αυτή η ανάρτηση που τρέφεται απ’ την κίνηση και θέλει να αλληθωρίζει και «επιστημονικά» θα τον γιορτάσει φέτος, έστω καταχρηστικά, σαν προστάτη της χαρτογραφίας
ο χάρτης στον Αϊ Γιώργη στη Μαντάμπα
η Μαντάμπα, κοντά στο Αμμάν, είναι γνωστή ως η πόλη των ψηφιδωτών
στο δάπεδο του ναού της Θεοτόκου, κατασκευάστηκε περί τα μέσα του 6ου αιώνα μ.Χ. ένα μεγάλο ψηφιδωτό, από ντόπιο τεχνίτη και απεικονίζει τη βιβλική περίοδο της Μέσης Ανατολής
όταν η πόλη και ο ναός παρήκμασαν, ο χάρτης ξεχάστηκε. Ξαναήλθε στην επιφάνεια με την θεμελίωση στον ίδιο χώρο, της εκκλησίας του Αϊ Γιώργη, το 1884, περίοδο Οθωμανικής κυριαρχίας
οι λεζάντες στα ελληνικά ιστορούν τους βιβλικούς τόπους, μόνο κατά το ένα τρίτο της αρχικής εκδοχής. Το υπόλοιπο μωσαϊκό καταστράφηκε
έψαξα, με την ευκαιρία της ανάρτησης, το Φρέαρ Ιακώβ που συνάντησα στην Αγία Φωτεινή στη Μαντίνεια. Εδώ αναφέρεται ως Πηγή του Ιακώβ
από την επίσκεψη το καλοκαίρι που πέρασε έχει απομείνει η μη αναμενόμενη αίσθηση συμφιλίωσης με το χώρο από το συναπάντημα με τοπωνυμία στα ελληνικά
κάτι προσέφερε ο χάρτης και στην επιστήμη
ταυτοποίησε τη θέση της αρχαίας πόλης που τη έλεγαν Ασκαλώνα και ενός αρχαίου κεντρικού δρόμου της Ιερουσαλήμ
άσχημος χειρισμός έσβησε τις φωτογραφίες που τράβηξα απ’ το ναό, οπότε σερβίρω κλεμμένες απ’ το διαδίκτυο – σίγουρα καλύτερες εστιασμένες απ’ τις δικές μου
Δικαιωματικά, το σημερινό σχόλιο, συνδέεται με τον Αϊ Γιώργη
Χρόνια Πολλά Γιώργο….
χρόνια πολλά Διονύση
καλή δύναμη!
φίλος με ενημέρωσε ότι
το τμήμα του μωσαϊκού από το Αγ. Γεώργιο στη Μαντάμπα απεικονίζει την Cardo Maximus που είναι κεντρικός εμπορικός (κυρίως) δρόμος στην Ιερουσαλήμ
Καλημέρα Γιώργο… Θέλω να ελπίζω ότι είμαι ο πρώτος που θα σου ευχηθεί για την ονομαστική σου εορτή.
Πολύχρονος με υγεία και ευτυχία και να συνεχίσεις να μας ταξιδεύεις…
Πραγματικά διαβάζοντας όλες τις υπέροχες εικόνες και τα υπέροχα κείμενα σου με κάνει να αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω την τύχη να σε γνωρίζω και να μοιραστούμε στις συναντήσεις μας στο υλικονέτ υπέροχες συζητήσεις…
Keep going Γιώργο… Σε ευχαριστώ για όλα όσα μοιράζεσαι και εύχομαι να είσαι γερός και δυνατός και να χαίρεσαι και να σε χαίρονται όλοι όσοι σε αγαπούν!
και χαλκέντερος στη διδακτική δουλειά
και εύστοχα παραγωγικός σε διδακτικό υλικό
και απ’ τους πρώτος στις ζεστές ευχές
μα και ξενύχτης!
ευχαριστώ – σιδερένιος και μην κάνεις “κράτει”
Χρόνια Πολλά Γιώργο
Να είσαι πάντα καλά
αντί δώρου..
γ
Δημήτρη
ακολούθησα τo δρόμο που άνοιξε ο “βραχνός”
και βγήκαν ένα κι’ ένα
να είσαι καλά
με τα γούστα σου!