Όταν η Φυσική συναντάει τη Λογοτεχνία

Όταν η Φυσική συναντάει τη Λογοτεχνία

Στη «Μόμο» του Μίχαελ Έντε (Εκδόσεις Ψυχογιός) οι «κλέφτες του χρόνου των ανθρώπων» που την ακολουθούσαν και προσπαθούσαν να την φτάσουν για να την εξοντώσουν δεν τα κατάφερναν, γιατί  επιτάχυναν το βήμα τους. Στον κόσμο της Μόμο  όσο πιο πολύ επιτάχυνε κάποιος που την καταδίωκε  τόσο πιο αργά τελικά πήγαινε και τόσο πιο πολύ μεγάλωνε η απόστασή του από τη Μόμο.

            Τώρα ας αφήσουμε τους λογοτέχνες στον φανταστικό τους κόσμο και ας έρθουμε στον πραγματικό κόσμο της Φυσικής.

Ας υποθέσουμε ότι φίλοι σου, με το όχημά τους, κινούνται μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο μπροστά  από το δικό σου όχημα, στην ίδια κατεύθυνση με εσένα. Εσύ «γκαζώνεις» δηλ. κάνεις τις απαραίτητες ενέργειες για να επιταχύνεις το όχημά σου (φροντίζοντας να δράσει σε αυτό μια δύναμη κατά την κατεύθυνση της κίνησή σου). Το αποτέλεσμα όμως είναι παράξενο: Απομακρύνεσαι περισσότερο από αυτούς παρά  τους πλησιάσεις,  «όσο πιο πολύ «γκαζώνεις» τόσο πιο αργά τελικά πηγαίνεις και τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η απόστασή σου από τους φίλους σου»! (Συγνώμη για τα μεγάλα λόγια, αλλά ως δάσκαλοι μάλλον πρέπει να είμαστε καλοί πωλητές, ειδικά αν οι «πελάτες» αδιαφορούν).

Θεωρώ πως όλη η δυσκολία είναι να σκεφτεί κάποιος το περιβάλλον στο οποίο θα μπορούσε να συμβεί το ζητούμενο . Το έχετε ποτέ αντιμετωπίσει ως άσκηση; Αν βέβαια το έχετε κουβεντιάσει παλιότερα με συγχωρείτε που δεν το έχω δει.

Ουσιαστικά προτείνω τη χρήση ασκήσεων/προβλημάτων οι λύσεις των οποίων ξαφνιάζει – γιατί είναι αντίθετη από αυτό που περιμένει  κάποιος- με πιθανό  αποτέλεσμα να προκαλεί ενδιαφέρον ή τουλάχιστον να νοιώσουν οι μαθητές την ανάγκη να σκεφτούν λίγο και πιθανό να το συζητήσουν ακόμη και στην καφετέρια (πάντα αισιόδοξος εγώ!). Δεν ξέρω αν σήμερα μπορεί να το θίξει κάποιος στην τάξη του, νομίζω όμως πως θα είχε και ενδιαφέρον για όποιους συναδέλφους δεν έτυχε να το σκεφτούν έτσι. Εμένα όταν το αντιμετώπισα για πρώτη φορά με εξέπληξε.