Ο Φέρμι έκλεισε τον λογαριθμικό του κανόνα. “Η αντίδραση είναι αυτοσυντηρούμενη”, ανακοίνωσε ήσυχα, ευχαριστημένος. “Η καμπύλη είναι εκθετική”. Αυτό ήταν.
Περισσότερα ΕΔΩ.
(Visited 183 times, 1 visits today)
Επειδή το να μοιράζεσαι πράγματα, είναι καλό για όλους…
Πολύ καλό Μερκούρη!!
Συγκλονιστική η περιγραφή !
Σ’ ευχαριστώ Δημήτρη. Ας είναι καλά τα αρχεία του Πανεπιστημίου του Σικάγο!
καλημέρα Μερκούρη
συμφωνώντας με τον Δημήτρη, συμπληρώνω ότι η μεταγραφή των αρχείων του Πανεπιστήμιου του Σικάγο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε βαρετό ανάγνωσμα
αντιθέτως, η αφήγησή σου με ενεργοποίησε να ψάξω την εξέλιξη του George Weil που χειρίστηκε τη ράβδο ασφαλείας από κάδμιο για την απορρόφηση νετρονίων
ο Weil (1907 – 1995), δε θυμάται να φοβήθηκε κανείς απ τους συμμετέχοντες, λόγω των ήρεμων χειρισμών με τους οποίους διεύθυνε την εξέλιξη ο «άρχοντας του πειράματος», ο Φέρμι, που και τότε κατέγραψε «εξαιρετικές επιδόσεις» (New Scientist, 30 November 1972)
έξι μήνες μετά το πείραμα και πριν τη Χιροσίμα, θυμάται τη συζήτηση που προκάλεσε ο Arthur Compton για τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, μεταξύ των συμμετεχόντων στο πείραμα. Όλοι οι κορυφαίοι, πρόβλεψαν κατηγορηματικά «άφθονη, φθηνή ενέργεια»
μόνο ο Fermi επέλεξε τα ραδιοϊσότοπα, ειδικά σε τομείς που σχετίζονται με το ανθρώπινο είδος. Η ατομική ενέργεια προβλήθηκε ως η προφανής εκδοχή
ο Fermi όμως ήταν αυτός που πάντα άγγιζε το προφανές: «ποια η αξία της φθηνής ενέργειας αν δεν υπάρχουν άνθρωποι;»
προφανής και εξέλιξη του Weil. Μετά το πείραμα εντάχθηκε στους σκεπτικιστές αναφορικά με τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας και συνόψισε, το 1971, τις αντιρρήσεις του στο βιβλίο «Πυρηνική Ενέργεια, Υποσχέσεις, Υποσχέσεις»
μια «αντιαναπτυξιακή» πορεία, αντίθετη απ αυτήν του προπάππου του, Henry Lehman, ιδρυτή της χρηματιστηριακής Lehman Brothers
ακόμα κάτι, ίσως επίκαιρο
απ την ανάρτησή σου συνειδητοποίησα ότι οι ισχυροί και φιλόδοξοι άνδρες που συμμετείχαν στο πείραμα, χωρίς να ξεχνώ τη μόνη γυναίκα της παρέας, Leona Woods, αντιλαμβανόμενοι τη σοβαρότητα της κατάστασης, απέρριψαν την παρουσία κάμερας, ενώ είχαν τη συνείδηση της ιστορικότητας του πειράματος.
γι αυτό και οι αναπαραστάσεις του προέκυψαν εκ των υστέρων απ τον ζωγράφο John Cadell
Γεια σου Γιώργο.
Χαίρομαι για ακόμη μια φορά, που ένα κείμενό μου αποτελεί αφορμή παραπέρα ψαξίματος (τουλάχιστον) για σένα.
Εδώ και 3 χρόνια(!) είχα ξεκινήσει να γράψω γι’ αυτό το θέμα, αλλά το είχα αφήσει στην άκρη. Η επισκεψιμότητα της ανάρτησης δείχνει ότι άρεσε.
Στην παρατήρησή σου “ισχυροί και φιλόδοξοι άνδρες ….. απέρριψαν την παρουσία κάμερας, ….”, να επισημάνω ότι δεν μπόρεσα να βρω ΚΑΜΙΑ φωτογραφία από το εσωτερικό του χώρου του πειράματος (προφανώς λόγω της μεγάλης μυστικότητας του σχεδίου), αλλά ο Wigner σκέφτηκε να φέρει το μπουκάλι του Chianti!
Κλείνοντας να επισημάνω ότι η Leona Woods ήταν μόλις 23 ετών, όπως κι ένα μεγάλο μέρος των παρευρισκομένων ήταν νεαρής ηλικίας, αφού ήταν φοιτητές και τεχνίτες που είχαν δουλέψει στο στήσιμο του πειράματος. Καλό ΣΚ.
Μερκούρη συγχαρητήρια για όλες τις ξεχωριστές σου αναρτήσεις. Η περιγραφή που κάνεις σε βάζει μέσα στο χώρο του εργαστηρίου. Συγχαρητήρια και πάλι !
Σ’ ευχαριστώ Παναγιώτη.
ένας απ τους εργαστηριακούς βοηθούς,
ο Ted Petry (1924-2018), αυτός που έφυγε τελευταίος με συμμετοχή στο πρόγραμμα που μας ιστόρησες,
εκείνη την εποχή ήταν μόλις απόφοιτος γυμνασίου, θυμάται στο δίλεπτο βίντεο,
τον Fermi, το μπουκάλι με το κιάντι, στο οποίο αναγνωρίζει και τη δικιά του υπογραφή
στο τέλος του βίντεο, μια πανοραμική καταγραφή του θριαμβευτικού και ταυτόχρονα απειλητικού γλυπτού του Moore που φιλοτεχνήθηκε μετά από μια 20ετία,
για να υπενθυμίσει και να προειδοποιήσει
το βίντεο:
https://www.youtube.com/watch?v=dlUI7fAwOE4
Λοιπόν Γιώργο, από το δίλεπτο βίντεο που ανέβασες (η διήγηση του Petry) πρόσεξα τα λάστιχα που υπήρχαν γύρω από το γλυπτό. Μου έκανε εντύπωση, γιατί δεν υπάρχουν τέτοια λάστιχα στο γλυπτό! Τελικά, αυτά είχαν τοποθετηθεί το 2017, για τον εορτασμό της 75ης επετείου του πειράματος, όταν κι ο Petry βρέθηκε πάλι εκεί. Για του λόγου το αληθές βάζω και το τεκμήριο!! Να δούμε πότε θα καταφέρω να πάω στο Σικάγο!!!
τι άλλο από μια ανάρτηση;
μας ενημερώνει, μας εκπλήσσει και μας ταξιδεύει
ότι πρέπει για την περίοδο lockdown!
Καλησπέρα Μερκούρη. Διάβαζα την ιστορία, μάλλον την Ιστορία και νόμιζα ότι ήμουν εκεί. Σε μια μέρα από εκείνες που σημάδεψαν τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Δε μπορώ να μην παρατηρήσω ότι το πείραμα έγινε για στρατιωτικούς σκοπούς και προτεραιότητα ήταν η κατασκευή βόμβας. Αλλά τι άλλο θα μπορούσε να είναι το 1942;
Να είσαι καλά.
Γεια σου Ανδρέα. Είναι όπως το λες. Το πείραμα εντασσόταν στο Πρόγραμμα Μανχάταν, που είχε ως στόχο την κατασκευή ατομικής βόμβας. Επίσης όμως σωστά επισημαίνεις ότι αυτό συνέβαινε το 1942, δηλαδή μετά την καταστροφή του Περλ Χάρμπορ, την πρόσφατη είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο και την επιστολή των Αϊνστάιν – Ζίλαρντ στον πρόεδρο Ρούσβελτ για τον κίνδυνο ν’ αποκτήσουν πρώτοι οι ναζί πυρηνικά όπλα.