by 
Ένα εξαιρετικό άρθρο του συναδέλφου Παναγιώτη Σάμιου
Φέτος στα Λύκεια, πέρα από όλα τα άλλα, ζήσαμε και ένα νέο φαινόμενο: εκτός από τα παιδιά της Γ τάξης, τις τελευταίες μέρες σταμάτησαν να έρχονται στο σχολείο και τα παιδιά της Α και της Β. Δεν ήταν δύσκολο να το συμπεράνει κανείς, αλλά το είπαν και μόνα τους: “Πάμε στο φροντιστήριο, να λύσουμε θέματα της Τράπεζας [Θεμάτων]”.
Με δυο λόγια, η παράνοια που τόσα χρόνια επικρατεί στους υποψήφιους των Πανελληνίων επεκτείνεται πλέον σε όλο το Λύκειο. Είναι άραγε υπερήφανοι οι συντελεστές αυτού του “επιτεύγματος”; Και εννοώ φυσικά τους εμπνευστές της καθιέρωσης σκληρών εξετάσεων, όχι μόνο σε όλες τις τάξεις του Λυκείου αλλά και στις υπόλοιπες βαθμίδες εκπαίδευσης.
Εάν έχουμε ως κοινωνία αποδεχτεί τον παραλογισμό των Πανελληνίων και τις συνακόλουθες στρεβλώσεις που επιφέρουν στο εκπαιδευτικό σύστημα, αυτό οφείλεται στο ότι:
- Είναι μια από τις ελάχιστες (τείνει να καταλήξει η μοναδική…) αδιάβλητες διαδικασίες σε μια χώρα που βυθίζεται στη διαφθορά και την ευνοιοκρατία.
- Πρόκειται για έναν διαγωνισμό και όχι για εξέταση, γεγονός που μοιραία δημιουργεί κίνητρο απόκτησης πλεονεκτήματος άρα εντατικότερης προετοιμασίας κ.ο.κ.
- Είναι μια διαδικασία από την οποία έχει περάσει σχεδόν το σύνολο του προσωπικού αυξημένων προσόντων στη χώρα μας, επομένως την έχει κατά κάποιο τρόπο εσωτερικεύσει, όσο και να αναγνωρίζει το στρεβλό χαρακτήρα της.
Όμως οι Πανελλήνιες εξακολουθούν να είναι ένας διαγωνισμός (και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε…) Γιατί τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά τους να επεκταθούν σε διαδικασίες προαγωγής, σε όλες τις βαθμίδες και ηλικίες;
Η αναμενόμενη απάντηση των οπαδών της εντατικοποίησης, είναι “Τα παιδιά τρέχουν στα φροντιστήρια γιατί το δημόσιο σχολείο και οι εκπαιδευτικοί του είναι ανεπαρκείς”. Αυτή είναι μια δολίως απλουστευτική προσέγγιση, καθώς:
- Το τι είναι “επαρκές” και τι όχι, συναρτάται με τους στόχους που κάθε φορά θέτουμε. Το αυτοκίνητό σας είναι απολύτως επαρκές για κάποιες διαδρομές αλλά ανεπαρκές για κάποιες άλλες. Αλλάζοντας τους στόχους, μπορούν να καταστήσουμε “ανεπαρκή” οποιονδήποτε άνθρωπο και θεσμό.
- Η εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων δεν εξετάζει γνώση και κατανόηση (όσο ασαφείς και αν είναι αυτοί οι όροι…) αλλά συγκεκριμένες ΤΕΧΝΙΚΕΣ επίλυσης προβλημάτων. Αυτό, πέρα από το ότι κακώς συγχέεται με την κατανόηση και την κριτική σκέψη, αντίκειται ρητά στους στόχους του Αναλυτικού Προγράμματος και τις οδηγίες διδασκαλίας που έχουν λάβει οι εκπαιδευτικοί από το ΙΕΠ για την Φυσική της Α Λυκείου. Επομένως, το να λες κάποιον “ανεπαρκή” σε μια τέτοια περίπτωση σημαίνει ότι α) του λες εμμέσως να παραβλέψει τις οδηγίες που έλαβε και β) απαξιώνεις τον θεσμό που υπηρετεί.Σε Δημοτικά και Γυμνάσια έχουμε αντίστοιχα τις εξετάσεις «τύπου PISA» (προσέξτε, δεν είναι καν PISA, είναι όπως λέμε «τυρί τύπου Έμενταλ» αλλά είναι από τις Κουκουβάουνες…) ενώ την ίδια στιγμή τα αντίστοιχα συστήματα αξιολόγησης εκπαιδευτικού συστήματος δέχονται διεθνώς σφοδρή κριτική. Στην πραγματικότητα, όλος αυτός ο καταιγισμός εξετάσεων αποβλέπει στην κατάταξη των σχολείων και των παιδιών σε κατηγορίες, που όπως ξέρουμε από τη διεθνή εμπειρία σημαίνει κακής ποιότητας εκπαίδευση για τον πολύ κόσμο. Απλά, οι εξετάσεις παράγουν αποτελέσματα που εκφράζονται με αριθμούς, γεγονός που δημιουργεί την ψευδή αίσθηση της «αντικειμενικότητας», όπως εάν π.χ. χωριζόμασταν σε κατηγορίες ανάλογα με το τι νούμερο παπούτσι φοράμε…
Σε κάθε περίπτωση, το να υποχρεώνουμε παιδιά και εκπαιδευτικούς, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, να αφιερώνουν τις δυνάμεις τους στην εκμάθηση τυποποιημένων διαδικασιών (συνταγών, αν θέλετε) και όχι στην κατανόηση/διδασκαλία των γνωστικών αντικειμένων, είναι απολύτως αντιπαραγωγικό, ψυχοφθόρο και οικονομικά εξαντλητικό για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.
Μπράβο Παναγιώτη, κείμενο ουσίας που έχει μόνο αλήθειες
Ευχαριστούμε
Καλημέρα Θοδωρή. Αυτή ακριβώς ήταν η κατάσταση και στο σχολείο μου. Τρία παιδιά σε κάθε τμήμα Α και Β Λυκείου! Και δεν είδα να συζητηθεί το θέμα ούτε στο Σύλλογο που έγινε για την φοίτηση. Εκεί όπου μας υπενθύμισε η Δ/ντρια να έχουμε έτοιμες μέχρι τέλος Μάη τις εκθέσεις αξιολόγησης στις φόρμες του ΙΕΠ…
Σα να αποδεχόμαστε τη νέα τάξη πραγμάτων του Λυκείου.
Όταν το “θεσμικό” όργανο των φυσικών προτείνει αυτά τα θέματα σαν διαγώνισμα προσομοίωσης τα λόγια είναι περιττά. Επειδή έχω πάψει να ασχολούμαι με την ΕΕΦ εδώ και 20 χρόνια είμαι περίεργος ποιοι φυσικοί συνάδελφοι τους ψηφίζουν.
Καλησπέρα Ανδρέα, καλησπέρα Άρη
Το άρθρο του Παναγιώτη θίγει πολλά και ουσιαστικά.
Επειδή βγάζαμε θέματα απολυτηρίων και είμαι off δεν θα ανοίξω
τώρα τη συζήτηση….
Θέλω μόνο να παραπέμψω τον καλό συνάδελφο που το μόνο που κατάλαβε
από την αναφορά στο άρθρο του Παναγιώτη, είναι ότι εγώ δεν δίδαξα
Θερμοδυναμική και γι αυτό τρώγομαι με την τράπεζα, στο σύνδεσμο εδώ
όπου σε σχόλιο στις 4 Απριλίου αναφέρω πως βρισκόμουν στον 1ο ΘΔΝ
Να πω απλά πως λυπάμαι …. για τη ικανότητα κατανόησης εκ μέρους του
Γεια σας.
Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στο γυμνάσιο όπου δεν υπάρχει τράπεζα (το σχολείο μου φέτος είναι Γυμνάσιο με Λ.Τ.), οπότε μάλλον δεν είναι αυτή το πρόβλημα.
Το πιο πιθανό είναι οι 114 απουσίες.
Καλημέρα Θέμη.
Το όριο των 114 απουσιών είναι ένα πρόβλημα. Τι σημαίνει ότι ο μαθητής “δικαιούται” να κάνει 114 απουσίες;
Ο εργαζόμενος δικαιούται να λείψει από την δουλειά του 20 ημέρες το χρόνο, έτσι χωρίς λόγο;
Αλλά, το όριο των απουσιών, υπήρχε πάντα. Δεν είναι σημερινό θέμα. Και οι μαθητές πήγαιναν σχολείο.
Δημιουργήθηκε μια αρρωστημένη κατάσταση, οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου, να εγκαταλείπουν μαζικά το σχολείο 1-2 μήνες πριν το τέλος γιατί “πρέπει να προετοιμαστούν από τα φροντιστήρια για τις εξετάσει τους”. Όσο παράξενο και να ακούγεται, αυτό έγινε σιγά-σιγά αποδεκτό…
Και μετά αυτό επεκτείνεται και στις άλλες τάξεις του Λυκείου και τώρα γράφεις, ότι αυτό το σάπιο, έφτασε και στο Γυμνάσιο…
Απλά καταργείται το σχολείο και η κοινωνία και οι εκπαιδευτικοί το… συνηθίζουμε…
Καλησπέρα συνάδελφε Θέμη, ίσως έχεις δίκιο.
Το βασικό που διέκρινα στο παραπάνω άρθρο είναι η αναφορά στο άτοπο
της προτροπής για διερευνητική μάθηση και η ταυτόχρονη εξέταση μέσω
θεμάτων που δεν βάζει το σχολείο αλλά κληρώνονται, από μια τράπεζα
με θεματολογία διαφορετική από τους στόχους που κατάφεραν να εκπληρωθούν
μέσω της διερευνητικής μάθησης