by 
Ας παίξουμε λίγο σήμερα με τα χρώματα, τα φυσικά χρώματα και χρωματικές συνθέσεις που μόνο η φύση μπορεί να μας δώσει. Πριν όμως να σας πω για ένα μοναδικό και σπάνιο φαινόμενο που δυστυχώς έλαβε χώρα στις 4 το μεσημέρι και το είδαν χώρες τις άπω ανατολής. Πρόκειται για την ευθυγράμμιση Άρη – Σελήνης – Πλειάδων (Πούλια). Δεν είναι και τόσο συχνό δύο κινούμενα αντικείμενα του ηλιακού μας συστήματος να ευθυγραμμίζονται με ένα ορατό αστρικό σμήνος και μάλιστα ορατό με γυμνό οφθαλμό όπως η Πούλια. Επόμενη ευθυγράμμιση το 2058. Κάτω μία φωτογραφία τη στιγμή της ευθυγράμμισης απο το stellarium καθότι δε βρήκα εισιτήριο για Χονγκ Κονγκ.
Στο θέμα μας τώρα με τα χρωματάκια. Θα παίξουμε με το υπεριώδες και ας μην το βλέπουμε με μήκη κύματος 340 – 400 nm εκ των οποίων τα μ.κ 340 – 360 nm αντιστοιχούν σε ιονίζουσα ακτινοβολία που “αποκρούεται” απο το όζον της ατμόσφαιρας. Το ορατό τώρα: 400 – 430 nm μώβ , 430 – 500 nm μπλέ, 500 – 560 nm πράσινο, 560 – 620 nm κίτρινο, 620 – 700 nm κόκκινο, ακολουθούν τα αόρατα εγγύς , μέσο και απώτερο υπέρυθρο. Το τμήμα πράσινο – κίτρινο με μέσο όρο τα 550 nm όπου το μάτι μας παρουσιάζει τη μέγιστη ευαισθησία ονομάζεται οπτικό(visual). Η εναλλαγή των χρωμάτων γίνεται σταδιακά πχ το μπλέ σιγά σιγά ξεθωριάζει και γίνεται γαλαζοπράσινο πριν γίνει πράσινο.
ΤΟ ΜΑΤΙ ΜΑΣ
Στον Στον αμφιβληστροειδή του ματιού μας υπάρχουν τα φωτοευαίσθητα κύτταρα:
• 120 εκατομμύρια ραβδία υπεύθυνα για την όραση στο αμυδρό φως
• 7 εκατομμύρια κωνία υπεύθυνα για την όραση στο λαμπρό φως και την έγχρωμη όραση.
• Η αντίληψη των χρωμάτων είναι εφικτή χάριν στην ύπαρξη τριών τύπων κωνίων. Ο ένας τύπος κωνίων απορροφά φως στην ερυθρή περιοχή του φάσματος, ό άλλος στην πράσινη και ο τρίτος στην κυανή περιοχή. Δηλαδή το μάτι μας είναι ευαίσθητο στα τρία αυτά χρώματα. Η χημεία της όρασης ρυθμίζεται με κατάλληλα μηνύματά στα κύτταρα ανάλογα με τις συνθήκες φωτός πόσο θα ενισχυθεί η δράση του φωτονίου ή πόσο θα κατασταλεί έτσι ώστε να μπορούμε να βλέπουμε από το πολύ αμυδρό φως μέχρι το πολύ λαμπρό φως.
• Όταν υπάρχει αμυδρό φως όπως στις παρατηρήσεις στο σκοτάδι μπορεί να ενισχυθεί έτσι ώστε μόνο 5 φωτόνια από το αντικείμενο να φτάσουν στο μάτι μας δημιουργείται η αίσθηση της όρασης.
• Όταν βρισκόμαστε σε έντονο φως (π.χ. μεσημέρι), που τότε φτάνουν σε κάθε φωτοευαίσθητο κύτταρο των ματιών μας δισεκατομμύρια φωτόνια το δευτερόλεπτο, η ενίσχυση μειώνεται περισσότερο από 10.000 φορές για να μη εξουθενωθούν τα φωτοευαίσθητα κύτταρα.
ΤΟ ΔΙΑΣΤΡΙΚΟ ΜΕΣΟ – INTERSTELLAR MEDIUM – ISM
O αχανής χώρος μεταξύ των άστρων περιλαμβάνει αέρια , σκόνη και κοσμικές ακτίνες. Η σκόνη αντιστοιχεί στο 1 % τoυ ISM, με το 90% να αντιστοιχεί στο υδρογόνο και το 8% στο ήλιο. Το υδρογόνο απαντάται κυρίως μοριακό αλλά και ατομικό Η ή στην αστροφυσική ΗΙ και ιόν Η+ ή στην αστροφυσική ΗΙΙ. Η σκόνη δεν είναι η συνηθισμένη σε εμάς σκόνη αλλά με διαστάσεις της τάξης του 0,1 mm αποτελούμενη από πυρίτιο, σίδηρο κλπ. Οι πυκνές περιοχές του ISM αποτελούν τα νεφελώματα. Το πυκνές όμως όχι με γήινα κριτήρια. Τα πυκνά και ψυχρά νέφη μοριακού υδρογόνου που αποτελούν και την πλειοψηφία των νεφών έχουν συγκέντρωση το πολύ 106 μόρια υδρογόνου/cm3 όταν το υψηλότερο γήινο εργαστηριακό κενό είναι 1010 σωματίδια/cm3. Οι θερμές περιοχές του ISM ή περιοχές ιονισμένου υδρογόνου ΗΙΙ έχουν πυκνότητα κάτω από 1 ιόν/cm3. Γιατί επομένως ασχολούμαστε με περιοχές ουσιαστικά κενές; Γιατί έχουν μεγάλη έκταση απο αρκετές δεκάδες έως εκατοντάδες έτη φωτός. Αν με το αέριο ενός πολύ μικρού μοριακού νεφέλώματος αντικαταστήσουμε την ατμόσφαιρα της γης η ατμοσφαιρική πίεση θα είναι πολύ πολύ μεγαλύτερη απο τις 95 atm της Αφροδίτης. Μέσα στα μοριακά νέφη υδρογόνου γεννιούνται τα αστέρια μέσα από βαρυτική κατάρρευση ενός τμήματός τους, τα αστέρια στό τέλος της ζωής τους τροφοδοτούν με ύλη το διαστρικό μέσο και έτσι υπάρχει μία αλληλεπίδραση μεταξύ αστεριών και διαστρικού μέσου.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ AΣΤΕΡΩΝ
Έχουν γραφτεί αρκετά εδώ στο υλικό για την ακτινοβολία μέλανος σώματος. Πολύ σύντομα επομένως. Οι αστέρες χωρίζονται σε φασματικές τάξεις ανάλογα με τη θερμοκρασία τους. Στην τάξη Ο αντιστοιχούν πολύ λίγα αστέρια με θερμοκρασίες 25.000 – 40.000 Κ και χρώμα κυανό, στήν τάξη Β αστέρες με Τ = 10.000 – 25.000 Κ κυανοί – κυανόλευκοι, τάξη Α 7500 – 10000 Κ λευκοί , τάξη F 6000 – 7500 K λευκοκίτρινοι, τάξη G 5000 – 6000 κίτρινοι , τάξη Κ 3500 – 5000 Κ πορτοκαλί και τάξη Μ 2000 – 3500 Κ κόκκινοι. Οι φασματοσκοπικές τάξεις χωρίζονται απο το 1 – 9 για να δείξουν την απόχρωση. πχ Ο1 έντονα κυανός , Ο9 κυανόλευκος. Ο ήλιος μας είναι κίτρινος νάνος φασματικής τάξης G2. Το 80% των αστέρων του γαλαξία μας είναι ψυχροί ερυθροί νάνοι φασματικού τύπου Μ.
… ΚΑΙ ΝΕΦΕΛΩΜΑΤΩΝ
Εχουμε τέσσερις τύπους νεφελωμάτων. Τα σκοτεινά που δεν αφήνουν φως να τα διαπεράσει, τα εκπομπής, τα ανακλάσεως, τα πλανητικά και τα υπολείμματα supernova.
Tα νεφελώματα εκπομπής ή περιοχές ιονισμένου υδρογόνου ΗΙΙ είναι περιοχές αστρογέννεσης. Από τα αστέρια που γεννιούνται τα νεαρά γιγάντια αστέρια είναι πολύ θερμά φασματικών τάξεων Ο και Β. Τα αστέρια αυτά παρουσιάζουν μέγιστο φασματικής κατανομής ( λmax απο το νόμο Wien) στο υπεριώδες, με αποτέλεσμα ένα σημαντικό μέρος της ακτινοβολίας τους να ανήκει στην ιονίζουσα υπεριώδη ακτινοβολία. Η ιονίζουσα υπεριώδης ιονίζει το υδρογόνο, το άζωτο και το οξυγόνο. Η επανασύνδεση των ηλεκτρονίων με το ιόν ελευθερώνει τη διαφορά ενέργειας σαν φωτόνια ορατής ακτινοβολίας ανάλογα με την ενεργειακή στιβάδα που γίνεται η επανασύνδεση.
Το ιονισμένο υδρογόνο κατά την επανασύνδεση εκπέμπει 4 γραμμές – χρώματα, την Ηα , Ηβ , Ηγ , Ηδ. Επικρατέστερη είναι η Ηα στα 656 nm με κόκκινο χρώμα που δυστυχώς ο οφθαλμός μας δε βλέπει σε συνθήκες σκότους. Ακολουθεί με διαφορά η Ηβ στα 486 nm μπλε ενώ οι άλλες δύο είναι πολύ αμυδρές.Το απλά ιονισμένο άζωτο ΝΙΙ δίνει κόκκινο χρώμα.
Το διπλά ιονισμένο οξυγόνο ΟΙΙΙ δίνει δυο γραμμές στα 496 και 501 nm πρασινογάλαζο – πράσινο. Να τονίσω ότι στα γήινα εργαστήρια η επανασύνδεση ηλεκτρονίων στο ιόν του υδρογόνου δεν πραγματοποιείται γιατί τα ηλεκτρόνια μένουν αρκετά λεπτά ελεύθερα πριν επανασυνδεθούν και απομακρύνονται με κρούση, έτσι η μετάπτωση είναι απαγορευμένη στη γη. Στο υδρογόνο το ηλεκτρόνιο επανασυνδέεται σε μόλις 10-8 s.
Tα χρώματα επομένως που αντιλαμβανόμαστε στα νεφελώματα εκπομπής είναι τα γαλάζιο, πρασινογάλαζο και πράσινο. Στην κύρια εικόνα του άρθρου είναι το νεφέλωμα εκπομπής του αετού (Eagle nebula) πάνω από τον αστερισμό του Τοξότη στο νότιο ουρανό τώρα το καλοκαίρι. Τα χρώματα που φαίνονται είναι μπλε, πρασινογάλαζο και κόκκινο. Η φωτογραφία είναι απο τον Ευρωπαικό οργανισμό διαστήματος. Πρόκειται για σύνθεση φωτογραφιών απο τρία φίλτρα: Φίλτρο Β που ενισχύει την μπλε ακτινοβολία , τύπου V που ενισχύει το οπτικό και τύπου R που ενισχύει το κόκκινο. Στο κέντρο περίπου της φωτογραφίας φαίνονται οι περίφημοι “πυλώνες της δημιουργίας” που φωτογράφισε το Hubble. Χαρακτηριστικό είναι και το μεγάλο πλήθος νεογέννητων αστεριών που πλαισιώνουν το νεφέλωμα. Είναι εμφανή και τα λαμπρά κυανά βρέφη αστέρια που ιονίζουν τα άτομα των διαφόρων στοιχείων του νεφελώματος.
Τα νεφελώματα ανάκλασης είναι σύνεφα αποτελούμενα κυρίως από σκόνη η οποία διασκορπίζει την Η/Μ ακτινοβολία (σκέδαση Raylight) από γειτονικά αστέρια. Επειδή η σκέδαση είναι εντονότερη στίς μικρού μήκους ακτινοβολίες το επικρατές χρώμα στα νεφελώματα ανάκλασης είναι το μπλέ. Στη φωτογραφία κάτω βλέπουμε το νεφέλωμα του Αλτήρα( Dumbbell nebula).
Τα πλανητικά νεφελώματα είναι υλικό που εκτοξεύτηκε απο αστέρια σαν τον ήλιο μας στο τέλος της ζωής τους. Στο κέντρο του νεφελώματος δεσπόζει το αστρικό πτώμα του αρχικού αστεριού ένας λευκός νάνος που ιονίζει τα αέρια του νεφελώματος. Στη φωτογραφία κάτω απο τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble και Chandra(ακτίνων Χ), το πιό διάσημο πλανητικό νεφέλωμα “μάτι της γάτας”.
Τα υπολείμματα supernova είναι σαν τα πλανητικά με μόνη τη διαφορά ότι προέρχονται από υπεργίγαντες αστέρες και στο κέντρο τους βρίσκεται ένας αστέρας νετρονίων. Στη φωτογραφία κάτω το περίφημο υπόλειμμα supernova “νεφέλωμα του καρκίνου” από το Hubble.
ΓΙΑΤΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ … ΜΩΒ;
Είδαμε ότι τα μικρά μήκη κύματος σκεδάζονται εντονότερα. Γιατί λοιπόν ο ουρανός από τη σκέδαση του ηλιακού φωτός ΄στην ατμόσφαιρα είναι μπλέ και όχι μωβ που έχει μικρότερο μήκος κύματος απο το μπλε; Γιατί η μωβ ακτινοβολία έχει μικρότερη ένταση απο τη μπλε και επιπλέον το μάτι μας είναι ευαίσθητο σε τρία χρώματα: Μπλε, πράσινο και κόκκινο. Κατά την ανατολή και δύση του ήλιου οι ακτίνες του διανύουν μεγαλύτερη απόσταση στην ατμόσφαιρα με αποτέλεσμα οι πρασινογαλάζες ακτινοβολίες να σκεδαστούν έντονα και να φτάσουν στα μάτια μας κόκκινες.
Καλημέρα Άρη.
Σε ευχαριστούμε για το φωτεινό και έγχρωμο ταξίδι σε άστρα και νεφελώματα!
Η αρχικη εικόνα έχει φάει τον Αρη
Καλό απόγευμα Άρη.
Και το πρωί, έψαχνα να βρω τον… άλλο Άρη 🙂
Αντικαθιστώ την εικόνα…
Καλημέρα Άρη.
Ευχαριστούμε για τη μεταφορά της χρωματικής γνώσης.
Μας οδήγησες στον “επτάχρωμο δρόμο” που ακολουθούσε η Θεά Ίρις στον ουρανό για να μεταφέρει σε χρυσή υδροχόη από τη Στύγα το “ιερό ύδωρ” για τον όρκο των Θεών…
Γεια σου και από εδώ Παντελή.
Μπορεί να είναι δευτερεύουσα θεότητα η Ίρις, αλλά είναι … θεά 🙂
Πάντως Διονύση, συμφωνώντας πως ο “τίτλτος” της αξίζει, τα “δεύτερα” στην παραλία …παλαιόθεν ,ήταν ανώτερα των “πρώτων” αν και τα περί ορέξεως έχουν υποκειμενικότητα .
Καλησπέρα Άρη. Μερικά σχόλια στο άρθρο σου αυτό, αν επιτρέπεις.
Στο κείμενό σου υπάρχει και το
«Μέσα στα μοριακά νέφη υδρογόνου γεννιούνται τα αστέρια μέσα από βαρυτική κατάρρευση ενός τμήματός τους,»
αλλά και το τονισμένο
«Tα νεφελώματα εκπομπής ή περιοχές ιονισμένου υδρογόνου ΗΙΙ είναι περιοχές αστρογέννεσης».
Το σωστό είναι.
Τα ψυχρά νέφη ουδέτερου ή μοριακού υδρογόνου είναι ο τόπος γέννησης νέων αστέρων, εάν γίνουν βαρυτικά ασταθή και καταρρεύσουν. Οι ουδέτερες και μοριακές μορφές εκπέμπουν ακτινοβολία στη ραδιοζώνη του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος.
Το ιονισμένο υδρογόνο παράγεται όταν μεγάλες ποσότητες υπεριώδους ακτινοβολίας απελευθερώνονται από καυτά νεοδημιουργούμενα άστρα. Η ακτινοβολία αυτή ιονίζει τα περιβάλλοντα νέφη αερίων. Το ορατό φως εκπέμπεται όταν τα ηλεκτρόνια ανασυνδυάζονται με το ιονισμένο υδρογόνο, το οποίο φαίνεται ως τα όμορφα κυρίως κόκκινα χρώματα των νεφελωμάτων εκπομπής.
Λίγα για την σχέση Διαστρικής σκόνης με Νεφελώματα
Διαστρική σκόνη
Τα σωματίδια έχουν ακανόνιστο σχήμα και αποτελούνται από πυριτικά άλατα, άνθρακα, πάγο ή/και ενώσεις σιδήρου.
Αν η σκόνη είναι αρκετά πυκνή, το φως θα εμποδιστεί εντελώς, οδηγώντας σε σκοτεινές περιοχές. Αυτά τα σκοτεινά νέφη είναι γνωστά ως σκοτεινά νεφελώματα.
Το φως που περνάει μέσα από ένα νέφος σκόνης μπορεί να μην εμποδίζεται εντελώς, αν και όλα τα μήκη κύματος του φωτός που περνούν από αυτό θα εξασθενήσουν κάπως. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως εξαφάνιση. Η απόσβεση προκαλείται από το φως που σκεδάζεται από τα σωματίδια σκόνης εκτός της οπτικής μας γραμμής (ευθεία που ενώνει το νεφέλωμα με το μάτι μας) , εμποδίζοντας το φως να φτάσει σε εμάς. Η ποσότητα που εξασθενεί το φως εξαρτάται από μερικούς παράγοντες, όπως το πάχος και η πυκνότητα του νέφους σκόνης, καθώς και το μήκος κύματος (χρώμα) του φωτός.
Λόγω του μεγέθους των σωματιδίων σκόνης, ευνοείται η σκέδαση του μπλε φωτός. Επομένως, λιγότερο από το μπλε φως φτάνει σε εμάς, πράγμα που σημαίνει ότι το φως που φτάνει σε εμάς είναι πιο κόκκινο από ό,τι θα ήταν χωρίς τη διαστρική σκόνη. Αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό ως διαστρική ερυθροποίηση (σημειώστε ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα με την ερυθρομετατόπιση, η οποία οφείλεται στα αποτελέσματα της σχετικής κίνησης μεταξύ μιας φωτεινής πηγής και του δέκτη της). Αυτή η διαδικασία είναι παρόμοια με εκείνες που κάνουν τον ήλιο κόκκινο κατά το ηλιοβασίλεμα. Με τη σειρά του, ένα νέφος σκόνης που φωτίζεται από το φως των άστρων, όταν το βλέπουμε από το πλάι, εμφανίζεται μπλε.. Αυτό είναι παρόμοιο με τον μπλε ουρανό που βλέπουμε, ο οποίος παράγεται από το φως του ήλιου που διαχέεται από την ατμόσφαιρα της Γης.
Εκτός από το να περνάει ή να εμποδίζεται η διέλευση του λόγω διαστρικής σκόνης, το φως μπορεί επίσης να αντανακλάται από τα νέφη σκόνης. Αυτό γίνεται αντιληπτό ως νεφέλωμα ανάκλασης, Ένα νεφέλωμα ανάκλασης είναι μια περιοχή από σκόνης και αερίου που περιβάλλει ένα αστέρι, όπου η σκόνη αντανακλά το φως του αστέρα, καθιστώντας το ορατό σε εμάς.
Ένα σημείο που χρειάζεται «αναστροφή» , γράφεις.
«Να τονίσω ότι στα γήινα εργαστήρια η επανασύνδεση ηλεκτρονίων στο ιόν του υδρογόνου δεν πραγματοποιείται γιατί τα ηλεκτρόνια μένουν αρκετά λεπτά ελεύθερα πριν επανασυνδεθούν και απομακρύνονται με κρούση, έτσι η μετάπτωση είναι απαγορευμένη στη γη. Στο υδρογόνο το ηλεκτρόνιο επανασυνδέεται σε μόλις 10-8 s.»
Ξέρουμε ότι σε αέριο εξαιρετικά χαμηλής πυκνότητας (στο διάστημα), κάποια ηλεκτρόνια μπορούν να βρίσκονται σε διεγερμένες μετασταθείς καταστάσεις σε άτομα ή ιόντα, τα οποία σε υψηλότερες πυκνότητες (εργαστήρια στη γη) αποδιεγείρονται γρήγορα από συγκρούσεις με άλλα άτομα ή ιόντα. Οι μεταπτώσεις των ηλεκτρονίων από τέτοιες ενεργειακές στάθμες στο διπλά ιονισμένο οξυγόνο δίνουν τη γραμμή των 500,7 nm.[ Αυτές οι φασματικές γραμμές, που μπορούν να παρατηρηθούν μόνο σε πολύ μικρής πυκνότητας αέρια (στο διάστημα), αποκαλούνται απαγορευμένες γραμμές. Οι φασματοσκοπικές παρατηρήσεις έδειξαν έτσι ότι τα πλανητικά νεφελώματα αποτελούνται κυρίως από εξαιρετικά αραιό ιονισμένο οξυγόνο (O III).
Ωστόσο, στις περιοχές H II η κυρίαρχη φασματική γραμμή βρίσκεται σε μήκος κύματος 656,3 nm. Αυτή είναι η πολύ γνωστή γραμμή Η-α του ατομικού υδρογόνου. Η μετάπτωση που την προκαλεί συμβαίνει πολύ συχνά όταν ένα ηλεκτρόνιο συλλαμβάνεται από ένα ιόν υδρογόνου και κατέρχεται από μία κατάσταση υψηλότερης ενέργειας μέχρι τη θεμελιώδη. Τα δεδομένα δείχνουν ότι οι περιοχές H II αποτελούνται από ηλεκτρόνια και ιόντα υδρογόνου, τα οποία συνεχώς ιονίζονται και επανασυνδέονται σε ουδέτερα άτομα υδρογόνου.
Τα πράγματα λίγο διαφορετικά.
Πλανητικά νεφελώματα.
Το πλανητικό νεφέλωμα (PN) είναι ένας τύπος νεφελώματος εκπομπής που αποτελείται από ένα διαστελλόμενο, λαμπερό κέλυφος ιονισμένου αερίου που εκτοξεύεται από ερυθρούς γίγαντες αστέρες στα τέλη της ζωής τους. Η διαφορά από τα συνηθισμένα νεφελώματα εκπομπής είναι ότι η ενεργητική υπεριώδης ακτινοβολία από τον θερμό φωτεινό πυρήνα, που ονομάζεται πυρήνας πλανητικού νεφελώματος (P.N.N.), ιονίζει το υλικό που εκτοξεύεται και όχι νεογέννητα άστρα.
Υπολείμματα nova ή supernova
Υπάρχουν δύο κοινές διαδρομές προς ένα σουπερνόβα: είτε ένα τεράστιο άστρο μπορεί να εξαντλήσει τα καύσιμα του, παύοντας να παράγει ενέργεια σύντηξης στον πυρήνα του, και να καταρρεύσει προς τα μέσα υπό τη δύναμη της ίδιας του της βαρύτητας για να σχηματίσει ένα άστρο νετρονίων ή μια μαύρη τρύπα, είτε ένα άστρο λευκός νάνος μπορεί να συσσωρεύσει υλικό από ένα συνοδό άστρο μέχρι να φτάσει σε κρίσιμη μάζα και να υποστεί θερμοπυρηνική έκρηξη.
Σε κάθε περίπτωση, η έκρηξη του υπερκαινοφανούς που προκύπτει εκτοξεύει μεγάλο μέρος ή το σύνολο του αστρικού υλικού με ταχύτητες που φτάνουν το 10% της ταχύτητας του φωτός (ή περίπου 30.000 km/s). Αυτές οι ταχύτητες είναι εξαιρετικά υπερηχητικές, οπότε ένα ισχυρό ωστικό κύμα σχηματίζεται μπροστά από τα εκτοξευόμενα υλικά. Αυτό θερμαίνει το πλάσμα σε θερμοκρασίες πολύ πάνω από εκατομμύρια Κ.
Άρα οι μηχανισμοί είναι αρκετά διαφορετικοί από τις προηγούμενες περιπτώσεις.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι τα υπολείμματα υπερκαινοφανών θεωρούνται η κύρια πηγή της γαλαξιακής κοσμικής ακτινοβολίας. Η σύνδεση μεταξύ κοσμικής ακτινοβολίας και υπερκαινοφανών προτάθηκε για πρώτη φορά από τους Walter Baade και Fritz Zwicky το 1934.
Ο Φέρμι ξεκινώντας το 1949 πρότεινε ένα μοντέλο για την επιτάχυνση των κοσμικών ακτίνων μέσω συγκρούσεων σωματιδίων με μαγνητικά νέφη στο διαστρικό μέσο.
Μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε και βελτιώνουμε στα πλαίσια της μαγνητοϋδροδυναμικής, για αυτού του είδους την επιτάχυνση, τον “Μηχανισμός Fermi πρώτης τάξης” και τον “Μηχανισμός Fermi δεύτερης τάξης”.
Να περνάς καλά στην όμορφη Ηλεία..
Καλησπέρα Άρη ευχαριστώ για τις επισημάνσεις σου. Ειδα και ένα λάθος μου, η μετάπτωση στο δίπλα ιονισμενο οξυγόνο είναι απαγορευμένη και όχι του υδρογόνου. Μια χαρά περνάμε στην όμορφη Ηλεία. Τα μπανακια μας σε κρυστάλλινα νερά και τις αστροβραδιες μας. Όμως μόνο με το διπλά ιονισμενο οξυγόνο και το αχνό πρασινογαλάζο χρώμα του δε κάνουμε δουλειά, μας λείπει η γραμμή Ηα, το έντονο κόκκινο, το κόκκινο της φωτιάς, το φωτιά στα κόκκινα όπως θες πες το, αλλά απουσιάζει από την όραση μας το καλυτεροτερο.