Καλησπέρα Άρη. Πολύ ωραίο άρθρο και πολύ επίκαιρο. Από αυτή τη “μπλε κουκίδα” στο αχανές διάστημα, ένα είδος που εξελίχτηκε, έχει καταφέρει να στείλει αντιπρόσωπους έξω από το ηλιακό του σύστημα, ελπίζοντας ότι υπάρχουν και άλλα είδη εκεί έξω…
Αν σκεφτούμε τα εμπόδια που συνάντησαν τα ελεύθερα σκεπτόμενα μυαλά, για να πείσουν πόσο σημαντική είναι η εξερεύνηση του διαστήματος, καταλαβαίνουμε πόσο μπροστά θα μπορούσαμε να είμαστε, αλλά έστω και έτσι η εξερεύνηση προχωράει.
Με τις αρχές διατήρησης ενέργειας, ορμής και στροφορμής “κλέβουμε” το τίποτα από έναν πλανήτη και το κάνουμε ενέργεια και ώθηση για τα μικροσκοπικά ασήμαντα διαστημόπλοιά μας, πετυχαίνοντας έτσι τις ταχύτητες που χρειαζόμαστε. Χωρίς τη Φυσική θα σερνόμαστε ακόμα στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη, χαμένοι σε δοξασίες και υποτιθέμενα θαύματα…
Είχα ασχοληθεί με την gravity assist στην ανάρτηση Ραντεβού με το Δία
Αφορούσε το Juno, που ακόμα νομίζω χαρτογραφεί το Δία και δέχτηκε gravity assist από τη Γη.
Όπως πολύ ωραία λες εσύ για το ρόπαλο, εγώ είχα φέρει το παράδειγμα ένα μπαλάκι πινγκ – πονγκ με οριζόντια ταχύτητα 35m/s να χτυπάει στο κατακόρυφο τζάμι ενός φορτηγού που κινείται αντίθετα με 30m/s. O φορτηγατζής θα τη δει να έρχεται με 65m/s και να ανακρούει ως προς το τζάμι με 65m/s. Ένας παρατηρητής ακίνητος στο δρόμο θα προσμετρήσει και την ταχύτητα του φορτηγού που εκτόξευσε το μπαλάκι, άρα 65 + 30 = 95m/s. Το φορτηγό δε θα «καταλάβει» τίποτα…
Στην άσκηση επειδή ήταν για Β΄τάξη θεώρησα μετωπική αλληλεπίδραση, αλλά το συμπέρασμα ήταν εμφανές.
Και είχες αναφέρει τις τροχιές Hohman και την διαδικασία υποβοήθησης της βαρύτητας και μάλιστα διδακτικά μετασχηματισμένα. Προφανώς δεν τις θυμόμουν.
Να αναφέρουμε συμπληρωματικά με την ευκαιρία.
Η τεχνική υποβοήθησης της βαρύτητας προτάθηκε από τον Michael Minovitch στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής του University of California, Los Angeles (UCLA) και εργαζόταν τα καλοκαίρια στο Jet Propulsion Laboratory (JPL). Πριν από την υιοθέτηση της τεχνικής υποβοήθησης της βαρύτητας, πίστευαν ότι το ταξίδι στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα θα ήταν δυνατό μόνο με την ανάπτυξη εξαιρετικά ισχυρών οχημάτων εκτόξευσης που θα χρησιμοποιούσαν πυρηνικούς αντιδραστήρες για τη δημιουργία τεράστιας ώθησης και βασικά με όλο και μεγαλύτερες μεταφορές Hohmann.
Υπάρχουν και δυο περιπτώσεις διαστημοπλοίων όπου προωθούνται με τον μηχανισμό της ηλεκτρικής πρόωσης ιόντων (ion electric propulsion) του Deep Space 1 που χρησιμοποιήθηκε στην επιστημονική αποστολή Dawn προς τους αστεροειδείς και του εξερευνητή αστεροειδών HAYABUSA της Ιαπωνικής Υπηρεσίας Αεροδιαστημικής Εξερεύνησης.
Εδώ τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Αντί για σύντομες εκρήξεις σχετικά ισχυρής ώθησης που έχουμε στα συνήθη χημικά καύσιμα, η ηλεκτρική πρόωση χρησιμοποιεί μια πιο ήπια ώθηση συνεχώς για περιόδους μηνών ή ακόμη και ετών. Προσφέρει κέρδος σε απόδοση μιας τάξης μεγέθους σε σχέση με τη χημική πρόωση για τις αποστολές αρκετά μεγάλης διάρκειας που μπορούν να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία αυτή.
Δεν ξέρω αν κάποιο από αυτά τα έχεις αναφέρει σε άλλες εργασίες σου.
Να είσαι καλά.
Καλή δύναμη και ας ελπίσουμε καλό ξεκίνημα της νέας χρονιάς.
by 
Καλησπέρα Άρη.
Κάνε το αρχείο κοινόχρηστο για όλους, γιατί ζητάει άδεια…
Νομίζω τώρα είναι εντάξει Διονύση, βάλε την τελευταία φωτογραφία στον τίτλο, αν θέλεις.
Μια χαρά είναι τώρα Άρη.
Ευχαριστώ Διονύση, θα τα πούμε.
,
Καλησπέρα Άρη. Πολύ ωραίο άρθρο και πολύ επίκαιρο. Από αυτή τη “μπλε κουκίδα” στο αχανές διάστημα, ένα είδος που εξελίχτηκε, έχει καταφέρει να στείλει αντιπρόσωπους έξω από το ηλιακό του σύστημα, ελπίζοντας ότι υπάρχουν και άλλα είδη εκεί έξω…
Αν σκεφτούμε τα εμπόδια που συνάντησαν τα ελεύθερα σκεπτόμενα μυαλά, για να πείσουν πόσο σημαντική είναι η εξερεύνηση του διαστήματος, καταλαβαίνουμε πόσο μπροστά θα μπορούσαμε να είμαστε, αλλά έστω και έτσι η εξερεύνηση προχωράει.
Με τις αρχές διατήρησης ενέργειας, ορμής και στροφορμής “κλέβουμε” το τίποτα από έναν πλανήτη και το κάνουμε ενέργεια και ώθηση για τα μικροσκοπικά ασήμαντα διαστημόπλοιά μας, πετυχαίνοντας έτσι τις ταχύτητες που χρειαζόμαστε. Χωρίς τη Φυσική θα σερνόμαστε ακόμα στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη, χαμένοι σε δοξασίες και υποτιθέμενα θαύματα…
Είχα ασχοληθεί με την gravity assist στην ανάρτηση
Ραντεβού με το Δία
Αφορούσε το Juno, που ακόμα νομίζω χαρτογραφεί το Δία και δέχτηκε gravity assist από τη Γη.
Όπως πολύ ωραία λες εσύ για το ρόπαλο, εγώ είχα φέρει το παράδειγμα ένα μπαλάκι πινγκ – πονγκ με οριζόντια ταχύτητα 35m/s να χτυπάει στο κατακόρυφο τζάμι ενός φορτηγού που κινείται αντίθετα με 30m/s. O φορτηγατζής θα τη δει να έρχεται με 65m/s και να ανακρούει ως προς το τζάμι με 65m/s. Ένας παρατηρητής ακίνητος στο δρόμο θα προσμετρήσει και την ταχύτητα του φορτηγού που εκτόξευσε το μπαλάκι, άρα 65 + 30 = 95m/s. Το φορτηγό δε θα «καταλάβει» τίποτα…
Στην άσκηση επειδή ήταν για Β΄τάξη θεώρησα μετωπική αλληλεπίδραση, αλλά το συμπέρασμα ήταν εμφανές.
Και με την τροχιά Hoffmann στις 2 αναρτήσεις
Η αλλαγή τροχιάς σε δορυφόρο κοστίζει… – επεισόδιο 1ο
Η αλλαγή τροχιάς σε δορυφόρο κοστίζει… – επεισόδιο 2ο
Είχα και μαθητές τότε να την κάνω. Ήταν πριν την Πανδημία. Δυστυχώς για δύο χρόνια τώρα ούτε που κατάφερα να κάνω τα βασικά στη Βαρύτητα…
Να είσαι καλά, που μας ενημερώνεις για τέτοια θέματα.
Καλό βράδυ.
Καλησπέρα Αντρέα.
Και είχες αναφέρει τις τροχιές Hohman και την διαδικασία υποβοήθησης της βαρύτητας και μάλιστα διδακτικά μετασχηματισμένα. Προφανώς δεν τις θυμόμουν.
Να αναφέρουμε συμπληρωματικά με την ευκαιρία.
Η τεχνική υποβοήθησης της βαρύτητας προτάθηκε από τον Michael Minovitch στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής του University of California, Los Angeles (UCLA) και εργαζόταν τα καλοκαίρια στο Jet Propulsion Laboratory (JPL). Πριν από την υιοθέτηση της τεχνικής υποβοήθησης της βαρύτητας, πίστευαν ότι το ταξίδι στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα θα ήταν δυνατό μόνο με την ανάπτυξη εξαιρετικά ισχυρών οχημάτων εκτόξευσης που θα χρησιμοποιούσαν πυρηνικούς αντιδραστήρες για τη δημιουργία τεράστιας ώθησης και βασικά με όλο και μεγαλύτερες μεταφορές Hohmann.
Υπάρχουν και δυο περιπτώσεις διαστημοπλοίων όπου προωθούνται με τον μηχανισμό της ηλεκτρικής πρόωσης ιόντων (ion electric propulsion) του Deep Space 1 που χρησιμοποιήθηκε στην επιστημονική αποστολή Dawn προς τους αστεροειδείς και του εξερευνητή αστεροειδών HAYABUSA της Ιαπωνικής Υπηρεσίας Αεροδιαστημικής Εξερεύνησης.
Εδώ τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Αντί για σύντομες εκρήξεις σχετικά ισχυρής ώθησης που έχουμε στα συνήθη χημικά καύσιμα, η ηλεκτρική πρόωση χρησιμοποιεί μια πιο ήπια ώθηση συνεχώς για περιόδους μηνών ή ακόμη και ετών. Προσφέρει κέρδος σε απόδοση μιας τάξης μεγέθους σε σχέση με τη χημική πρόωση για τις αποστολές αρκετά μεγάλης διάρκειας που μπορούν να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία αυτή.
Δεν ξέρω αν κάποιο από αυτά τα έχεις αναφέρει σε άλλες εργασίες σου.
Να είσαι καλά.
Καλή δύναμη και ας ελπίσουμε καλό ξεκίνημα της νέας χρονιάς.