by Το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb φωτογράφισε ξανά μια από τις πιο εμβληματικές εικόνες στο σύμπαν, τις λεγόμενες «Στήλες της Δημιουργίας».
Η νέα εικόνα του James Webb από την εγγύς-υπέρυθρη κάμερά του εστιάζει στο τεράστιο Νεφέλωμα του Αετού, σε απόσταση 6.500 ετών φωτός από τη Γη.
Το James Webb είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο τηλεσκόπιο που έχει ποτέ εκτοξευθεί στο Διάστημα, αποτελώντας συνεργασία της Αμερικανικής (NASA), της Ευρωπαϊκής (ESA) και της Καναδικής Διαστημικής Υπηρεσίας (CSA).
Μια συνδυαστική εικόνα ήρθε στο φως της δημοσιότητας από τη NASA την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2022.
Η παρακάτω φωτογραφία δείχνει τους Πυλώνες της Δημιουργίας όπως απεικονίζονται από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA το 2014, αριστερά, και από το τηλεσκόπιο James Webb της NASA, δεξιά.
Καλησπέρα. Λίγα περισσότερα για το θέμα που ανέβασε ο Διονύσης -γεια σου Διονύση-.
Η δεξιά εικόνα προέρχεται από το τηλεσκόπιο James Webb της NASA που πάρθηκε σε μήκη κύματος του εγγύς υπέρυθρου φωτός. Ένα πλούσιο, ιδιαίτερα λεπτομερές τοπίο, το είπαν – Πυλώνες της Δημιουργίας-.
Οι πυλώνες μοιάζουν με αψίδες και πύργους που υψώνονται μέσα από ένα ερημικό τοπίο, αλλά είναι γεμάτες με ημιδιαφανή αέρια και σκόνη και μεταβάλλονται συνεχώς, και εμφανίζονται -ενίοτε- ημι-διαφανής στο εγγύς υπέρυθρο φως.
Είναι μια περιοχή όπου σχηματίζονται νεαρά αστέρια ή έχουν μόλις βγει από τα σκονισμένα κουκούλια τους καθώς συνεχίζουν να σχηματίζονται.
Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA έκανε διάσημες τις Στήλες της Δημιουργίας με την πρώτη του εικόνα το 1995, αλλά επανεξέτασε τη περιοχή το 2014 για να αποκαλύψει μια ευκρινέστερη, ευρύτερη εικόνα στο ορατό φως, που φαίνεται παραπάνω αριστερά.
Μια νέα, στο εγγύς υπέρυθρο φως, άποψη από το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb της NASA, δεξιά εικόνα, μας βοηθά να δούμε περισσότερη σκόνη σε αυτή την περιοχή σχηματισμού άστρων. Οι πυκνές, σκονισμένες καφέ στήλες δεν είναι πλέον τόσο αδιαφανείς και πολλά περισσότερα κόκκινα αστέρια που εξακολουθούν να σχηματίζονται έρχονται στο προσκήνιο.
Κάθε προηγμένο όργανο προσφέρει στους ερευνητές νέες λεπτομέρειες σχετικά με την περιοχή αυτή, η οποία πρακτικά ξεχειλίζει από αστέρια.
Η νέα εικόνα του Webb για τους Στύλους της Δημιουργίας, θα βοηθήσει τους ερευνητές να αναθεωρήσουν τα μοντέλα τους για τον σχηματισμό των άστρων, προσδιορίζοντας πολύ πιο ακριβείς μετρήσεις των νεοδημιουργηθέντων άστρων, μαζί με τις ποσότητες αερίου και σκόνης στην περιοχή. Με την πάροδο του χρόνου, θα αρχίσουν να οικοδομούν μια σαφέστερη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα αστέρια σχηματίζονται και εκρήγνυνται από αυτά τα νέφη σκόνης κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών.
Οι νεοδημιουργημένοι αστέρες είναι τα φωτεινά κόκκινα σφαιρίδια που συνήθως έχουν αιχμές περίθλασης και βρίσκονται έξω από τους πυλώνες σκόνης.
Αυτή η αυστηρά εστιασμένη εικόνα βρίσκεται μέσα στο τεράστιο νεφέλωμα του Αετού, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 6.500 ετών φωτός.
Τι είναι οι κυματιστές γραμμές που μοιάζουν με λάβα στις άκρες ορισμένων πυλώνων όπως στις κορυφές του δεύτερου και τρίτου πυλώνα; Αυτές είναι εκτοξεύσεις από αστέρια που εξακολουθούν να σχηματίζονται μέσα στο αέριο και τη σκόνη. Τα νεαρά αστέρια εκτοξεύουν περιοδικά υπερηχητικούς πίδακες ύλης που συγκρούονται με νέφη υλικού, όπως αυτές οι πυκνές στήλες. Αυτό μερικές φορές οδηγεί επίσης σε κρουστικά κύματα, τα οποία μπορούν να σχηματίσουν κυματιστά μοτίβα όπως κάνει μια βάρκα καθώς κινείται μέσα στο νερό. Η πορφυρή λάμψη προέρχεται από τα ενεργητικά μόρια υδρογόνου που προκύπτουν από τους πίδακες και τις κρούσεις.
ΠΗΓΗ.
https://www.nasa.gov/feature/goddard/2022/nasa-s-webb-takes-star-filled-portrait-of-pillars-of-creation
Καλησπέρα παιδιά. Χτες βράδυ που είδα τη φωτογραφία, μου προκάλεσε δέος. Όμως όπως ακριβώς όταν κοιτάμε ένα πίνακα ζωγραφικής, πρέπει να γνωρίζουμε τι ακριβώς βλέπουμε, έτσι και εδώ Άρη μας φώτισες με τις σχετικές επεξηγήσεις για το θαυμαστό έργο της φύσης.
Γεια σου Αποστόλη.
Πολλές οι καταστάσεις οι διαδικασίες, τα φαινόμενα που προκαλούν δέος με το μέγεθος τους αλλά και με την πολυπλοκότητα τους και που απλώνονται σε όλο το μήκος και το πλάτος της όλης φυσικής, βρίσκει κανείς αν ασχοληθεί με την λεγόμενη αστροφυσική, νομίζω. Αν συνυπολογιστεί και το ότι δεν έχεις την δυνατότητα παρέμβασης στις παραμέτρους του φαινομένου, όπως σε ένα πείραμα στο εργαστήριο, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο αλλά και πιο συναρπαστικό.
Ομάδες θεωρητικών και πειραματικών αλληλοσυμπληρώνουν οι μεν τις δουλειές των δε και όλοι μαζί βοηθούν στο να διαβάσουμε σιγά-σιγά το μεγάλο βιβλίο της φύσης.