κάποιοι αριθμοί για το φαινόμενο της σχολικής βίας και του εκφοβισμού εναντίον των εκπαιδευτικών
που τους πληροφορούνται οι εκάστοτε θεσμικοί παράγοντες μόνο όταν συμφωνούν με τις απόψεις τους
κάτι σαν τις μελέτες για την τύχη των διασωληνωμένων εκτός ΜΕΘ για την Κύπρο
η Νίκη Παναγή (2021) διαπιστώνει ότι το 46% των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας έχει δεχθεί γενικώς επιθετική συμπεριφορά και το 74,3% δέχτηκε επιθετική συμπεριφορά μέσα στην σχολική αίθουσα
ενώ για απειλή για σωματική βλάβη με μαχαίρι, όπλο ή άλλο αντικείμενο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο το 35,7%
η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που είναι θύματα αναφέρουν συμπτώματα άγχους κατά 77,3%, αίσθημα κόπωσης 53%, επηρεασμό σχολικού κλίματος 51,6% και το 48% δηλώνει ότι υπάρχουν προβλήματα διεξαγωγής μαθησιακών δραστηριοτήτων
το 36% θεωρεί ότι οι γονείς πιέζουν στο να μην εφαρμοστούν σωστά οι κανονισμοί από το διευθυντικό προσωπικό
αλλά από την άλλη το 52,5% ισχυρίζεται ότι εφαρμόζονται κατά πολύ οι κανονισμοί πειθαρχίας των σχολικών μονάδων που υπηρετούν
το 50,5% του δείγματος απάντησε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα επιθετικότητας και το 58,5% ότι νιώθει ασφαλής στο σχολικό του περιβάλλον
για την Ελλάδα
σύμφωνα με την έρευνα της Βασιλάκη (2021), η οποία πραγματοποιήθηκε σε εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, το 54,3% απάντησε ότι έχει υποστεί επιθετική συμπεριφορά από τους μαθητές τους και από αυτούς το 67,3% υπήρξε θύμα επιθετικής συμπεριφοράς την τελευταία πενταετία
η Μάστορα (2020) σε έρευνα της που απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καταγράφει ότι το 49% των εκπαιδευτικών θεωρεί ότι στο σχολείο που υπηρετεί έχει εμφανιστεί το φαινόμενο εκφοβισμού ορισμένες φορές
και ακόμη ότι οι εκπαιδευτικοί σε ποσοστό 67,6% αναφέρουν ότι οι συνέπειες του εκφοβισμού σε αυτούς είναι κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο
πρόθεση για εγκατάλειψη της διδασκαλίας σ αυτές τις συνθήκες
στην κυπριακή έρευνα το 16,7% εξέφρασε την πρόθεση εγκατάλειψης της θέσης, στην Βασιλάκη (2021) το 31,9% ενώ αντιθέτως σε σχετική τουρκική έρευνα δηλώνει το ίδιο, μόνον το 1%
σύνοψη
οι μισοί καθηγητές σε Ελλάδα και Κύπρο δηλώνουν ότι έχουν υποστεί βίαιη συμπεριφορά απ τους μαθητές τους
και αυτή η κατάσταση δημιουργεί στην πλειοψηφία των προηγούμενων, άγχος που επηρεάζει τα διδακτικά τους καθήκοντα
το 1/3 θεωρεί ότι οι γονείς επιδιώκουν ώστε να μην εφαρμοστούν οι ποινές που επιβάλλονται απ τις σχολικές αρχές
το 1/3 των ελλήνων εκπαιδευτικών που δηλώνουν ότι απειλήθηκαν απ τους μαθητές τους προβληματίζεται για το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει τη θέση του – στην Κύπρο δηλώνουν το ίδιο οι μισοί
Τελευταία διόρθωση2 έτη πριν από Γιώργος Φασουλόπουλος
ενώ για απειλή για σωματική βλάβη με μαχαίρι, όπλο ή άλλο αντικείμενο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο το 35,7%
Δεν φανταζόμουν τέτοια ποσοστά! Το παραπάνω αναφέρεται στην Κύπρο. Σε τι είδους σχολεία;
Η βία εντοπίζεται περισσότερο σε τεχνικά σχολεία ή έχει επεκταθεί και στα γενικά;
Ιστορίες πολλές ακούγονταν και τα χρόνια που υπηρετούσα, από αξιόπιστους συναδέλφους. Ακούω από συναδέλφους της δυτικής Αθήνας ότι έχουν επεκταθεί περιστατικά βίας και μου λένε πολλοί ότι είμαι τυχερός που έφυγα.
Κακή εντύπωση μου έκανε το ότι πολλοί στα μέσα δικτύωσης αντί να τοποθετηθούν στο περιστατικό ή να σωπάσουν, έβγαλαν από την τσέπη κείμενο που απηχεί τα πιστευω τους. Γενικόλογα κείμενα για την τεχνική εκπαίδευση και την αξία της, για την οικονομία που χρειάζεται τεχνίτες, για τα κοινωνικά προβλήματα, για τις προβληματικές οικογένειες, για τις φτωχειές οικογένειες και άλλες υπεκφυγές. Και ώ του θαύματος επιβεβαιώνονται πάντα οι προσωπικές τους και ιδεολογικες τους θέσεις!
Τελευταία διόρθωση2 έτη πριν από Γιάννης Κυριακόπουλος
το 35,7% αφορά αυτούς που δήλωσαν ότι γενικώς τους ασκήθηκε βία απ τους μαθητές και αφορούν το 46% του συνολικού δείγματος που δήλωσε ότι υπήρξε θύμα σχετικών συμπεριφορών
οι διάφορες εκδοχές «ακραίας παραβατικής συμπεριφοράς» που ανέφεραν οι ερωτώμενοι, πάντα μέσα στο 46%
το 35,7% απ αυτούς δήλωσε ότι έχει δεχθεί απειλή για σωματική βλάβη με μαχαίρι ή όπλο ή άλλο αντικείμενο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο,
το 32,1% ότι έχει υποστεί σωματική βλάβη,
το 39,3% σπρώξιμο επί σκοπού,
ενώ το 7,1% σεξουαλική παρενόχληση με σωματική επαφή
το δείγμα της μελέτης αποτελείται από 200 εκπαιδευτικούς, ενώ ο συνολικός αριθμός των κυπρίων συναδέλφων δευτεροβάθμιας είναι 7127
το δείγμα αποτελείται κυρίως από καθηγητές γενικής εκπαίδευσης (91,5%), οπότε τα συμπεράσματα μάλλον τείνουν να περιγράφουν αυτόν τον τύπο σχολείου
η εικασία αυτή, επειδή δεν περιγράφεται η κατανομή της βίας έναντι των καθηγητών στους δυο τύπους σχολείων
το δείγμα αποτελείται πλειοψηφικά από γυναίκες (73,5%)
μην σπεύσεις Γιάννη σε εύκολα γενικευμένα συμπεράσματα αφού το εξουσιαστικό ανδρικό πρότυπο δεν επιβεβαιώνεται ερευνητικά για τους άρρενες δασκάλους σε «σκληρά» εκπαιδευτικά περιβάλλοντα, όπως αυτά της Νότιας Αφρικής όπου το «μάτσο» ανδρικό πρότυπο λειτουργεί σαν κόκκινο πανί επίσης, πιο εύκολα δημοσιοποιούν σχετικά προβλήματα οι γυναίκες εκπαιδευτικοί, παρά οι άνδρες – λέει η εμπειρία μου
Σκηνη απο ΕΠΑΛ της ευρυτερης περιφερειας Πειραιώς οπου δουλευα απο το 2007 εως το 2010. Μετα απο παρεξηγηση μεταξυ μαθητων εγινε γενικη συρραξη οπου ολοι βαραγανε ολους. Καναμε συλλογους παρουσια και των γονεων οι οποιοι ξεκινουσαν στις 12 και τελειωναν στις 5 το απογευμα, προσπαθωντας να βρουμε τι ακριβως εγινε. Φανταζομαι στα προτυπα που θα φτιαχτουν θα πεφτει πιο λιγο ξυλο.
Τελευταία διόρθωση2 έτη πριν από Διονύσης Μάργαρης
Μιλώντας πριν χρόνια με τον διευθυντή ενός σχολείου σε υποβαθμισμένη περιοχή του κεντρικού Λονδίνου, μου είχε αναφέρει ότι στην Μεγάλη Βρετανία, στα σχολεία υποβαθμισμένων οικονομικά περιοχών (με κρούσματα βίας) δίνουν ισχυρά οικονομικά κίνητρα για να διδάξουν οι καλύτεροι των εκπαιδευτικών (στο δικό του σχολείο μαθητές είχαν και στιλέτο- υπάρχει δε ειδικός ανιχνευτής στην είσοδο του σχολείου για όπλα/μαχαίρα κτλ…) Αν θες λοιπόν να μην εγκαταλείψουν τα παιδιά το σχολείο, αν θες να δώσεις εκπαιδευτικές ευκαιρίες και να εντάξεις όλα τα παιδιά στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, διορίζεις τους καλύτερους διδάσκοντες στα “δύσκολα” σχολεία και υποστηρίζεις το έργο τους με ειδικούς ψυχολόγους και θεραπευτές . Και φυσικά δίνεις και σοβαρά οικονομικά κίνητρα στους διδάσκοντες, φροντίζεις δε τα τμήματα να είναι ολιγομελή για να υποστηριχθεί το εκπαιδευτικό έργο ουσιαστικά.
αυτή ήταν μια αναμενόμενη εξέλιξη, καθώς το θέμα είναι ιδανικό για μια «καυτή» δημόσια συζήτηση όπου καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, ασχέτως αν έχει πραγματική γνώση έστω και μίας από τις δεκάδες και πολυσύνθετες παραμέτρους του
…….
κάποιοι άλλοι δήλωσαν σοκαρισμένοι αρχικά αλλά καχύποπτοι στη συνέχεια, αποφασίζοντας εν τέλει ότι πρόκειται για αποκυήματα φαντασίας, ασχέτως αν τα σκηνικά που περιγράφει ο αναπληρωτής (δηλαδή, ο τελευταίος τροχός της αμάξης του εκπαιδευτικού συστήματος) είναι πράγματα που ακούει κανείς δεξιά κι αριστερά, από γονείς και εκπαιδευτικούς (με ή χωρίς δόσεις υπερβολής), ότι έχουν γίνει ρουτίνα όχι μόνο στα ΕΠΑΛ αλλά και σε διάφορα «γενικά» σχολεία. Ακόμα και σε ιδιωτικά (ω ναι!)
άλλοι βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία για να διαλαλήσουν ξανά ότι το σχολείο και η διαπαιδαγώγηση έχουν περιέλθει στη δικαιοδοσία των «ινφλουένσερ», των «τράπερ», του ΛΕΞ (μπλέχτηκε κι αυτός στον κακό χαμό λόγω της μεγάλης προχθεσινής συναυλίας του και επειδή είναι ο μοναδικός που ξέρουνε), των συμμοριών, των μπάχαλων, των χούλιγκαν, των «παραβατικών», των νεοναζιστών (όλων αυτών μαζί ή και ξεχωριστά, ανάλογα με την προσέγγιση) κάποιοι άλλοι, στο πνεύμα των προηγούμενων αποστροφών, το έψαξαν λίγο παραπάνω
και ως αιτίες εκτιμούν
την απαξιωτική στάση των γονέων απέναντι στους εκπαιδευτικούς, το βίαιο οικογενειακό περιβάλλον και το ότι οι γονείς επιβραβεύουν την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών τους, μπορεί να οδηγούν κάποιους μαθητές στη βία και την επιθετικότητα
οι φίλοι φαίνεται να αποτελούν σημαντικό στοιχείο του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος, αφού το 77,9% θεωρεί ότι επηρεάζουν «πολύ» ή «πάρα πολύ» επίσης, προέκυψε ότι η εμφάνιση επιθετικής συμπεριφοράς από μαθητές μπορεί να είναι αποτέλεσμα μίμησης συμπεριφορών από εξωσχολικές παρέες ή επιρροής μέσω διαδικτύου
ένα μεγάλο ποσοστό (80,9%) πιστεύει ότι η απουσία επιπτώσεων προς τους μαθητές που έχουν παραβατική συμπεριφορά, μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση της εμφάνισης τέτοιου είδους συμπεριφορών
τέλος, η αδιαφορία των εκπαιδευτικών αλλά και η έλλειψη επικοινωνίας με τους μαθητές καταγράφεται ως σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στην εμφάνιση επιθετικής συμπεριφοράς σε έναν μαθητή και λιγότερο η απειρία τους
την ίδια επίδραση φαίνεται να έχει τόσο η προβληματική επικοινωνία των εκπαιδευτικών με τους γονείς των μαθητών, όσο και οι αυταρχικές/ προκλητικές συμπεριφορές των εκπαιδευτικών λοιπόν;
αντί για την δημοσιοσχεσίτική πολιτική του διαχωρισμού σε άριστα και στα … υπόλοιπα ΕΠΑΛ, ας δοθεί έμφαση σε σχολεία που θα λάβουν έμπρακτα υπόψη τους τις κοινωνικές συνιστώσες των μαθητών που φοιτούν σ αυτά
ώστε να αποδοθούν οι ανθρώπινοι πόροι, γιατί οι υποδομές τους είναι πολύ ανώτερες των γενικών λυκείων
ξεκινώντας απ την ψυχολογική υποστήριξη μαθητών και διδασκόντων, σοβαρές & εγγράμματες διευθύνσεις, και κίνητρα για δασκάλους με οξυμένη ενσυναίσθηση
παρακολουθώντας το 1990 στο Κεντρικό Πολυτεχνείο της Πατησίων συνέδριο παιδαγωγικής θυμάμαι τους ομιλητές με τα «τρανταχτά» ονόματα, όπως ο Κ. Θ. Δημαράς, μου διαφεύγει σήμερα το όνομα του ψυχολόγου που παρουσίασε εργασία βασισμένη σε συνεντεύξεις με παραβατικά παιδιά από πατρινά λύκεια αλλά και παράλληλες συζητήσεις με τους γονείς τους
θυμάμαι όμως την ουσία των ευρημάτων του
γονείς & παιδιά που εκπροσωπούσαν αστικές οικογένειες της πόλης απέδιδαν την παραβατικότητα στην ασημαντότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και των εκπροσώπων του αντίθετα, μαθητές & γονείς με ταπεινότερη καταγωγή εξέφραζαν εκτίμηση, για τους δασκάλους που ήταν «αυστηροί και δίκαιοι» και επέμεναν «να κάνουν μάθημα»
Οι πολίτες που έχουν αποκτήσει αρχές, ηθική, παιδεία, μόρφωση και κρίση;
Ή οι αμόρφωτοι νταήδες και χούλιγκανς με παντελή έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού, με παραβατική και βίαιη συμπεριφορά και ανικανότητα για σοβαρή εργασία και κοινωνική προσφορά;
Οι τελευταίοι, ως μόνη διέξοδο για επιβίωση και “αποδοχή” (αν δεν στραφούν σε κακουργηματική παρανομία) έχουν την ένταξή τους σε κάποια κατηγορία … “οπαδών”!
Ποδοσφαιρικών ομάδων, κομμάτων, θρησκειών, πεποιθήσεων, τραγουδιστών κι ότι άλλο βάλει ο νούς …
Εκεί βρίσκουν … “στέγη” και “καταξίωση”, είναι ευγνώμονες στον … ευεργέτη τους και κάνουν ότι τους ζητηθεί ως πειθήνια όργανα …
Ακούγεται ίσως λίγο απλοϊκό.
Ας αναζητήσουμε όμως κάποιες αναλογίες …
Τελευταία διόρθωση2 έτη πριν από Διονύσης Μητρόπουλος
Διαβάζοντας πριν μερικές μέρες την εκτενή επιστολή παραίτησης ενός εκπαιδευτικού, ως συνάδελφος εκπαιδευτικός που πρόσφατα βγήκα στη σύνταξη μετά από 37 χρόνια υπηρεσίας, συγκλονίστηκα. Γιατί μολονότι γνώριζα ότι η κατάσταση στα ΕΠΑΛ είναι άρρωστη, ομολογώ ότι δεν γνώριζα το μέγεθος του προβλήματος. Μία είδηση που φανέρωσε τη γύμνια της παιδείας μας με τον πιο γλαφυρό τρόπο. Μία είδηση που αποδείκνυε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τα σχολεία μας μόνο ήθος δεν παράγουν. Ότι ειδικά τα ΕΠΑΛ έχουν μετατραπεί σε ιδρύματα εκμάθησης παραβατικών συμπεριφορών, σε φωλιές παρανόμων και εκκολαπτήρια συμμοριών. Μία είδηση που έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό τι συμβαίνει, όταν εδώ και πολλά χρόνια η κατάσταση αυτή ήταν λίγο πολύ γνωστή σε όλους τους παροικούν τες την Ιερουσαλήμ. Εξ άλλου μη ξεχνάμε ότι πριν από μερικά χρόνια είχε δημοσιευτεί ένα βίντεο από κάποιο άλλο ΕΠΑΛ που αναδείκνυε την ίδια περίπου κατάσταση. Με αφορμή εκείνης της αποκάλυψης είχα γράψει και πάλι κάποιες σκέψεις μου.
Το συγκλονιστικότερο όμως και από την ίδια αυτή την είδηση, ήταν τα αργά έως ανύπαρκτα αντανακλαστικά της κοινωνίας. Μικρές έως ελάχιστες αναφορές από τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας όταν κάποια άλλα θέματα παίζονται με ανατριχιαστικές και ανούσιες λεπτομέρειες, για ημέρες και εβδομάδες. Λακωνικές ραδιοφωνικές ανακοινώσεις από την Υπουργό όταν σε κάποιες άλλες περιπτώσεις η αντίδραση ήταν άμεση όπως η απόλυση του εκπαιδευτικού που χειροδίκησε σε μαθήτρια. Καμία ανακοίνωση μέχρι σήμερα αρκετές ημέρες μετά την κοινοποίηση της παραίτησης από την ΟΛΜΕ. Θα πρέπει βέβαια να επισημάνω μία λαμπρή εξαίρεση του συλλόγου των Διευθυντών Πρωτοβάθμιας που έσπευσε έγκαιρα να βγάλει μία πολύ σοβαρή ανακοίνωση για το θέμα.
Γιατί όμως όλη αυτή η μούγκα στη στρούγκα; Γιατί δεν θέλουμε να δούμε και να παραδεχτούμε τη γύμνια της Παιδείας μας; Γιατί γνωρίζουμε καλά ότι όλοι μας είμαστε συνυπεύθυνοι για αυτή την κατάντια, ανάλογα βέβαια με το ρόλο και τη θέση του καθενός. Μία αλήθεια που με περισσό θάρρος, την έγραψε στο πόνημά του ο παραιτηθείς συνάδελφος. Ας αρχίσουμε πρωτίστως από το Υπουργείο. Μία Υπουργός που κόπτεται για την αξιολόγηση και την αριστεία και με τις ενέργειές τις επέβαλε την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Αυτή λοιπόν η περίφημη αξιολόγηση των αρίστων έβγαλε άριστο το συγκεκριμένο ΕΠΑΛ. Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές. Αλλά δεν πάνε πίσω τα πολιτικά κόμματα όλου του φάσματος που με τον λαϊκισμό και την ψηφολαγνία τους είναι οι ηθικοί αυτουργοί όλου αυτού του εκτρώματος. Γιατί με τα συνθήματα “ Πρώτα ο μαθητής” υπονοούν ότι ο μαθητής έχει πάντα δίκιο. Και έχει δίκιο γιατί είναι ο πελάτης, ο υποψήφιος ψηφοφόρος τους. Συνέβαλαν ώστε να επικρατήσει ο παραλογισμός να έχουν δικαίωμα ψήφου οι 17χρονοι, αλλά να μη θεωρούνται ενήλικοι. Από την άλλη, τα κοινωνικά αγαθά της παιδείας και της υγείας διαρκώς υποβαθμίζονται. Η θέση των εκπαιδευτικών διαρκώς υποβαθμίζεται σε κοινωνικό και σε οικονομικό επίπεδο. Με διαρκείς πιέσεις προς εντελώς ανούσιες εξωδιδακτικές εργασίες στο όνομα της αξιολόγησης με στόχο τη χειραγώγηση και την απαξίωση του έργου τους. Η έλλειψη αντανακλαστικών όλης της κοινωνίας όπως προαναφέραμε αποδεικνύει την απαξίωση της εκπαίδευσης ως αγαθό.
Γιατί όμως η κοινωνία μας έχει απαξιώσει το αγαθό της παιδείας; Και όταν λέμε παιδεία εννοούμε πρωτίστως τη διδασκαλία ήθους και αξιών και δευτερευόντως γνώσεων και δεξιοτήτων. Η πρώτη αιτία κατά τον γράφοντα οφείλεται στην αδυναμία του λαού μας να βρει το μέτρο. Από ένα σχολείο που δεν διέφερε και πολύ από ένα στρατόπεδο στην εποχή της Χούντας καταλήξαμε σήμερα σε ένα σχολείο που με επίκληση τη δημοκρατία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το χώρο που αναπτύσσεται ο αλληλοσεβασμός, η ανοχή στην διαφορετικότητα, η ευγενής άμιλλα, η καλλιέργεια ήθους και αγάπης προς υψηλά ιδεώδη μόρφωσης και δημιουργίας, η φιλία, η αλληλεγγύη, η συνεργατικότητα, η αγάπη στη γνώση και στη τέχνη, δημιουργώντας καλλιεργημένους και μορφωμένους πολίτες. Η δεύτερη αιτία είναι η αλλαγή των στόχων της εκπαίδευσης. Από το να παρέχει ήθος και γνώσεις , αντικαταστάθηκε με το στόχο της απόκτησης χαρτιών – τυπικών προσόντων. Αφού τα τυπικά προσόντα ήταν για πολλά χρόνια το διαβατήριο για ένα διορισμό στο Δημόσιο ή την αναρρίχηση στις δομές του. Ένα Δημόσιο που έφθασε ν’ αποτελεί το όνειρο του κάθε Έλληνα αφού κάθε άλλη παραγωγική διαδικασία με εξαίρεση τον τουρισμό, εδώ και πολλά χρόνια παρουσιάζει μία τεράστια ύφεση τόσο στον πρωτογενή όσο και στον δευτερογενή τομέα.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η κοινωνία μας βρίσκεται σε κρίση. Όχι μόνο οικονομική αλλά κρίση αξιών όπως πολύ ορθά επισημαίνει ο παραιτηθείς εκπαιδευτικός. Από αυτή την κρίση η μοναδική διέξοδος είναι η παροχή ποιοτικής παιδείας. Αν αυτό το αποδεχτούμε τότε θα πρέπει να αναδείξουμε και αυτούς που παλεύουν γι αυτό το σκοπό. Αν θέλουμε ως κοινωνία να ξεφύγουμε από την κρίση, ανοίγοντας ένα παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον, θα πρέπει όχι μόνο να μη τιμωρήσουμε τον εκπαιδευτικό για την παραίτησή του, αλλά αντιθέτως να τον τιμήσουμε. Να τον βραβεύσει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας όπως βράβευσε την αθλήτρια που είχε το θάρρος να κοινοποιήσει έναν βιασμό που είχε υποστεί πριν από μία εικοσαετία. Και ήταν η αιτία να δημιουργηθεί ένα ολόκληρο κίνημα. Να αναδείξουν το έργο του τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, όπως έκαναν και με την αθλήτρια. Ώστε στο τέλος να πειστούμε όλοι μας ότι δεν είναι κορόιδο. Η εύκολη λύση, ο εύκολος δρόμος ήταν ο συμβιβασμός. Να πληρώνεται και να παριστάνει ότι κάνει μάθημα πίνοντας τα καφεδάκια του. Δεν το έκανε. Προτίμησε τη ρήξη αντί του συμβιβασμού βάζοντας το ήθος και τις αξίες του πάνω από το προσωπικό του συμφέρον. Αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι ένας έντιμος άνθρωπος ξεπερνώντας το μέσο όρο θάρρους και εντιμότητας. Ένας εκπαιδευτικός πρότυπο που πρέπει ν’ αποτελεί το ορόσημο για όλους μας. Ένας ΗΡΩΑΣ.
by 
κάποιοι αριθμοί για το φαινόμενο της σχολικής βίας και του εκφοβισμού εναντίον των εκπαιδευτικών
που τους πληροφορούνται οι εκάστοτε θεσμικοί παράγοντες μόνο όταν συμφωνούν με τις απόψεις τους
κάτι σαν τις μελέτες για την τύχη των διασωληνωμένων εκτός ΜΕΘ
για την Κύπρο
η Νίκη Παναγή (2021) διαπιστώνει ότι το 46% των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας έχει δεχθεί γενικώς επιθετική συμπεριφορά και το 74,3% δέχτηκε επιθετική συμπεριφορά μέσα στην σχολική αίθουσα
ενώ για απειλή για σωματική βλάβη με μαχαίρι, όπλο ή άλλο αντικείμενο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο το 35,7%
η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που είναι θύματα αναφέρουν συμπτώματα άγχους κατά 77,3%, αίσθημα κόπωσης 53%, επηρεασμό σχολικού κλίματος 51,6% και το 48% δηλώνει ότι υπάρχουν προβλήματα διεξαγωγής μαθησιακών δραστηριοτήτων
το 36% θεωρεί ότι οι γονείς πιέζουν στο να μην εφαρμοστούν σωστά οι κανονισμοί από το διευθυντικό προσωπικό
αλλά από την άλλη το 52,5% ισχυρίζεται ότι εφαρμόζονται κατά πολύ οι κανονισμοί πειθαρχίας των σχολικών μονάδων που υπηρετούν
το 50,5% του δείγματος απάντησε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα επιθετικότητας και το 58,5% ότι νιώθει ασφαλής στο σχολικό του περιβάλλον
για την Ελλάδα
σύμφωνα με την έρευνα της Βασιλάκη (2021), η οποία πραγματοποιήθηκε σε εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, το 54,3% απάντησε ότι έχει υποστεί επιθετική συμπεριφορά από τους μαθητές τους και από αυτούς το 67,3% υπήρξε θύμα επιθετικής συμπεριφοράς την τελευταία πενταετία
η Μάστορα (2020) σε έρευνα της που απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καταγράφει ότι το 49% των εκπαιδευτικών θεωρεί ότι στο σχολείο που υπηρετεί έχει εμφανιστεί το φαινόμενο εκφοβισμού ορισμένες φορές
και ακόμη ότι οι εκπαιδευτικοί σε ποσοστό 67,6% αναφέρουν ότι οι συνέπειες του εκφοβισμού σε αυτούς είναι κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο
πρόθεση για εγκατάλειψη της διδασκαλίας σ αυτές τις συνθήκες
στην κυπριακή έρευνα το 16,7% εξέφρασε την πρόθεση εγκατάλειψης της θέσης, στην Βασιλάκη (2021) το 31,9% ενώ αντιθέτως σε σχετική τουρκική έρευνα δηλώνει το ίδιο, μόνον το 1%
σύνοψη
οι μισοί καθηγητές σε Ελλάδα και Κύπρο δηλώνουν ότι έχουν υποστεί βίαιη συμπεριφορά απ τους μαθητές τους
και αυτή η κατάσταση δημιουργεί στην πλειοψηφία των προηγούμενων, άγχος που επηρεάζει τα διδακτικά τους καθήκοντα
το 1/3 θεωρεί ότι οι γονείς επιδιώκουν ώστε να μην εφαρμοστούν οι ποινές που επιβάλλονται απ τις σχολικές αρχές
το 1/3 των ελλήνων εκπαιδευτικών που δηλώνουν ότι απειλήθηκαν απ τους μαθητές τους προβληματίζεται για το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει τη θέση του – στην Κύπρο δηλώνουν το ίδιο οι μισοί
ενώ για απειλή για σωματική βλάβη με μαχαίρι, όπλο ή άλλο αντικείμενο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο το 35,7%
Δεν φανταζόμουν τέτοια ποσοστά!
Το παραπάνω αναφέρεται στην Κύπρο. Σε τι είδους σχολεία;
Η βία εντοπίζεται περισσότερο σε τεχνικά σχολεία ή έχει επεκταθεί και στα γενικά;
Ιστορίες πολλές ακούγονταν και τα χρόνια που υπηρετούσα, από αξιόπιστους συναδέλφους. Ακούω από συναδέλφους της δυτικής Αθήνας ότι έχουν επεκταθεί περιστατικά βίας και μου λένε πολλοί ότι είμαι τυχερός που έφυγα.
Κακή εντύπωση μου έκανε το ότι πολλοί στα μέσα δικτύωσης αντί να τοποθετηθούν στο περιστατικό ή να σωπάσουν, έβγαλαν από την τσέπη κείμενο που απηχεί τα πιστευω τους. Γενικόλογα κείμενα για την τεχνική εκπαίδευση και την αξία της, για την οικονομία που χρειάζεται τεχνίτες, για τα κοινωνικά προβλήματα, για τις προβληματικές οικογένειες, για τις φτωχειές οικογένειες και άλλες υπεκφυγές.
Και ώ του θαύματος επιβεβαιώνονται πάντα οι προσωπικές τους και ιδεολογικες τους θέσεις!
το 35,7% αφορά αυτούς που δήλωσαν ότι γενικώς τους ασκήθηκε βία απ τους μαθητές και αφορούν το 46% του συνολικού δείγματος που δήλωσε ότι υπήρξε θύμα σχετικών συμπεριφορών
οι διάφορες εκδοχές «ακραίας παραβατικής συμπεριφοράς» που ανέφεραν οι ερωτώμενοι, πάντα μέσα στο 46%
το 35,7% απ αυτούς δήλωσε ότι έχει δεχθεί απειλή για σωματική βλάβη με μαχαίρι ή όπλο ή άλλο αντικείμενο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο,
το 32,1% ότι έχει υποστεί σωματική βλάβη,
το 39,3% σπρώξιμο επί σκοπού,
ενώ το 7,1% σεξουαλική παρενόχληση με σωματική επαφή
το δείγμα της μελέτης αποτελείται από 200 εκπαιδευτικούς, ενώ ο συνολικός αριθμός των κυπρίων συναδέλφων δευτεροβάθμιας είναι 7127
το δείγμα αποτελείται κυρίως από καθηγητές γενικής εκπαίδευσης (91,5%), οπότε τα συμπεράσματα μάλλον τείνουν να περιγράφουν αυτόν τον τύπο σχολείου
η εικασία αυτή, επειδή δεν περιγράφεται η κατανομή της βίας έναντι των καθηγητών στους δυο τύπους σχολείων
το δείγμα αποτελείται πλειοψηφικά από γυναίκες (73,5%)
μην σπεύσεις Γιάννη σε εύκολα γενικευμένα συμπεράσματα αφού το εξουσιαστικό ανδρικό πρότυπο δεν επιβεβαιώνεται ερευνητικά για τους άρρενες δασκάλους σε «σκληρά» εκπαιδευτικά περιβάλλοντα, όπως αυτά της Νότιας Αφρικής όπου το «μάτσο» ανδρικό πρότυπο λειτουργεί σαν κόκκινο πανί
επίσης, πιο εύκολα δημοσιοποιούν σχετικά προβλήματα οι γυναίκες εκπαιδευτικοί, παρά οι άνδρες – λέει η εμπειρία μου
Σκηνη απο ΕΠΑΛ της ευρυτερης περιφερειας Πειραιώς οπου δουλευα απο το 2007 εως το 2010. Μετα απο παρεξηγηση μεταξυ μαθητων εγινε γενικη συρραξη οπου ολοι βαραγανε ολους. Καναμε συλλογους παρουσια και των γονεων οι οποιοι ξεκινουσαν στις 12 και τελειωναν στις 5 το απογευμα, προσπαθωντας να βρουμε τι ακριβως εγινε. Φανταζομαι στα προτυπα που θα φτιαχτουν θα πεφτει πιο λιγο ξυλο.
Μιλώντας πριν χρόνια με τον διευθυντή ενός σχολείου σε υποβαθμισμένη περιοχή του κεντρικού Λονδίνου, μου είχε αναφέρει ότι στην Μεγάλη Βρετανία, στα σχολεία υποβαθμισμένων οικονομικά περιοχών (με κρούσματα βίας) δίνουν ισχυρά οικονομικά κίνητρα για να διδάξουν οι καλύτεροι των εκπαιδευτικών (στο δικό του σχολείο μαθητές είχαν και στιλέτο- υπάρχει δε ειδικός ανιχνευτής στην είσοδο του σχολείου για όπλα/μαχαίρα κτλ…)
Αν θες λοιπόν να μην εγκαταλείψουν τα παιδιά το σχολείο, αν θες να δώσεις εκπαιδευτικές ευκαιρίες και να εντάξεις όλα τα παιδιά στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, διορίζεις τους καλύτερους διδάσκοντες στα “δύσκολα” σχολεία και υποστηρίζεις το έργο τους με ειδικούς ψυχολόγους και θεραπευτές . Και φυσικά δίνεις και σοβαρά οικονομικά κίνητρα στους διδάσκοντες, φροντίζεις δε τα τμήματα να είναι ολιγομελή για να υποστηριχθεί το εκπαιδευτικό έργο ουσιαστικά.
φταίει ο … Λεξ
αντιγραφή από επίκαιρο κείμενο του Δημήτρη Πολιτάκη
αυτή ήταν μια αναμενόμενη εξέλιξη, καθώς το θέμα είναι ιδανικό για μια «καυτή» δημόσια συζήτηση όπου καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, ασχέτως αν έχει πραγματική γνώση έστω και μίας από τις δεκάδες και πολυσύνθετες παραμέτρους του
…….
κάποιοι άλλοι δήλωσαν σοκαρισμένοι αρχικά αλλά καχύποπτοι στη συνέχεια, αποφασίζοντας εν τέλει ότι πρόκειται για αποκυήματα φαντασίας, ασχέτως αν τα σκηνικά που περιγράφει ο αναπληρωτής (δηλαδή, ο τελευταίος τροχός της αμάξης του εκπαιδευτικού συστήματος) είναι πράγματα που ακούει κανείς δεξιά κι αριστερά, από γονείς και εκπαιδευτικούς (με ή χωρίς δόσεις υπερβολής), ότι έχουν γίνει ρουτίνα όχι μόνο στα ΕΠΑΛ αλλά και σε διάφορα «γενικά» σχολεία. Ακόμα και σε ιδιωτικά (ω ναι!)
άλλοι βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία για να διαλαλήσουν ξανά ότι το σχολείο και η διαπαιδαγώγηση έχουν περιέλθει στη δικαιοδοσία των «ινφλουένσερ», των «τράπερ», του ΛΕΞ (μπλέχτηκε κι αυτός στον κακό χαμό λόγω της μεγάλης προχθεσινής συναυλίας του και επειδή είναι ο μοναδικός που ξέρουνε), των συμμοριών, των μπάχαλων, των χούλιγκαν, των «παραβατικών», των νεοναζιστών (όλων αυτών μαζί ή και ξεχωριστά, ανάλογα με την προσέγγιση)
κάποιοι άλλοι, στο πνεύμα των προηγούμενων αποστροφών, το έψαξαν λίγο παραπάνω
και ως αιτίες εκτιμούν
την απαξιωτική στάση των γονέων απέναντι στους εκπαιδευτικούς,
το βίαιο οικογενειακό περιβάλλον και το ότι οι γονείς επιβραβεύουν την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών τους, μπορεί να οδηγούν κάποιους μαθητές στη βία και την επιθετικότητα
οι φίλοι φαίνεται να αποτελούν σημαντικό στοιχείο του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος, αφού το 77,9% θεωρεί ότι επηρεάζουν «πολύ» ή «πάρα πολύ»
επίσης, προέκυψε ότι η εμφάνιση επιθετικής συμπεριφοράς από μαθητές μπορεί να είναι αποτέλεσμα μίμησης συμπεριφορών από εξωσχολικές παρέες ή επιρροής μέσω διαδικτύου
ένα μεγάλο ποσοστό (80,9%) πιστεύει ότι η απουσία επιπτώσεων προς τους μαθητές που έχουν παραβατική συμπεριφορά, μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση της εμφάνισης τέτοιου είδους συμπεριφορών
τέλος, η αδιαφορία των εκπαιδευτικών αλλά και η έλλειψη επικοινωνίας με τους μαθητές καταγράφεται ως σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στην εμφάνιση επιθετικής συμπεριφοράς σε έναν μαθητή και λιγότερο η απειρία τους
την ίδια επίδραση φαίνεται να έχει τόσο η προβληματική επικοινωνία των εκπαιδευτικών με τους γονείς των μαθητών, όσο και οι αυταρχικές/ προκλητικές συμπεριφορές των εκπαιδευτικών
λοιπόν;
αντί για την δημοσιοσχεσίτική πολιτική του διαχωρισμού σε άριστα και στα … υπόλοιπα ΕΠΑΛ, ας δοθεί έμφαση σε σχολεία που θα λάβουν έμπρακτα υπόψη τους τις κοινωνικές συνιστώσες των μαθητών που φοιτούν σ αυτά
ώστε να αποδοθούν οι ανθρώπινοι πόροι, γιατί οι υποδομές τους είναι πολύ ανώτερες των γενικών λυκείων
ξεκινώντας απ την ψυχολογική υποστήριξη μαθητών και διδασκόντων, σοβαρές & εγγράμματες διευθύνσεις, και κίνητρα για δασκάλους με οξυμένη ενσυναίσθηση
παρακολουθώντας το 1990 στο Κεντρικό Πολυτεχνείο της Πατησίων συνέδριο παιδαγωγικής θυμάμαι τους ομιλητές με τα «τρανταχτά» ονόματα, όπως ο Κ. Θ. Δημαράς, μου διαφεύγει σήμερα το όνομα του ψυχολόγου που παρουσίασε εργασία βασισμένη σε συνεντεύξεις με παραβατικά παιδιά από πατρινά λύκεια αλλά και παράλληλες συζητήσεις με τους γονείς τους
θυμάμαι όμως την ουσία των ευρημάτων του
γονείς & παιδιά που εκπροσωπούσαν αστικές οικογένειες της πόλης απέδιδαν την παραβατικότητα στην ασημαντότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και των εκπροσώπων του
αντίθετα, μαθητές & γονείς με ταπεινότερη καταγωγή εξέφραζαν εκτίμηση, για τους δασκάλους που ήταν «αυστηροί και δίκαιοι» και επέμεναν «να κάνουν μάθημα»
Καλημέρα σε όλους,
Θα γίνω λίγο … κακός.
Ποιοί πολίτες είναι χρησιμότεροι σε μια κοινωνία;
Και ποιοί στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο;
Οι πολίτες που έχουν αποκτήσει αρχές, ηθική, παιδεία, μόρφωση και κρίση;
Ή οι αμόρφωτοι νταήδες και χούλιγκανς με παντελή έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού, με παραβατική και βίαιη συμπεριφορά και ανικανότητα για σοβαρή εργασία και κοινωνική προσφορά;
Οι τελευταίοι, ως μόνη διέξοδο για επιβίωση και “αποδοχή” (αν δεν στραφούν σε κακουργηματική παρανομία) έχουν την ένταξή τους σε κάποια κατηγορία … “οπαδών”!
Ποδοσφαιρικών ομάδων, κομμάτων, θρησκειών, πεποιθήσεων, τραγουδιστών κι ότι άλλο βάλει ο νούς …
Εκεί βρίσκουν … “στέγη” και “καταξίωση”, είναι ευγνώμονες στον … ευεργέτη τους και κάνουν ότι τους ζητηθεί ως πειθήνια όργανα …
Ακούγεται ίσως λίγο απλοϊκό.
Ας αναζητήσουμε όμως κάποιες αναλογίες …
ΗΡΩΑΣ Ή ΚΟΡΌΙΔΟ;
Διαβάζοντας πριν μερικές μέρες την εκτενή επιστολή παραίτησης ενός εκπαιδευτικού, ως συνάδελφος εκπαιδευτικός που πρόσφατα βγήκα στη σύνταξη μετά από 37 χρόνια υπηρεσίας, συγκλονίστηκα. Γιατί μολονότι γνώριζα ότι η κατάσταση στα ΕΠΑΛ είναι άρρωστη, ομολογώ ότι δεν γνώριζα το μέγεθος του προβλήματος. Μία είδηση που φανέρωσε τη γύμνια της παιδείας μας με τον πιο γλαφυρό τρόπο. Μία είδηση που αποδείκνυε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τα σχολεία μας μόνο ήθος δεν παράγουν. Ότι ειδικά τα ΕΠΑΛ έχουν μετατραπεί σε ιδρύματα εκμάθησης παραβατικών συμπεριφορών, σε φωλιές παρανόμων και εκκολαπτήρια συμμοριών. Μία είδηση που έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό τι συμβαίνει, όταν εδώ και πολλά χρόνια η κατάσταση αυτή ήταν λίγο πολύ γνωστή σε όλους τους παροικούν τες την Ιερουσαλήμ. Εξ άλλου μη ξεχνάμε ότι πριν από μερικά χρόνια είχε δημοσιευτεί ένα βίντεο από κάποιο άλλο ΕΠΑΛ που αναδείκνυε την ίδια περίπου κατάσταση. Με αφορμή εκείνης της αποκάλυψης είχα γράψει και πάλι κάποιες σκέψεις μου.
Το συγκλονιστικότερο όμως και από την ίδια αυτή την είδηση, ήταν τα αργά έως ανύπαρκτα αντανακλαστικά της κοινωνίας. Μικρές έως ελάχιστες αναφορές από τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας όταν κάποια άλλα θέματα παίζονται με ανατριχιαστικές και ανούσιες λεπτομέρειες, για ημέρες και εβδομάδες. Λακωνικές ραδιοφωνικές ανακοινώσεις από την Υπουργό όταν σε κάποιες άλλες περιπτώσεις η αντίδραση ήταν άμεση όπως η απόλυση του εκπαιδευτικού που χειροδίκησε σε μαθήτρια. Καμία ανακοίνωση μέχρι σήμερα αρκετές ημέρες μετά την κοινοποίηση της παραίτησης από την ΟΛΜΕ. Θα πρέπει βέβαια να επισημάνω μία λαμπρή εξαίρεση του συλλόγου των Διευθυντών Πρωτοβάθμιας που έσπευσε έγκαιρα να βγάλει μία πολύ σοβαρή ανακοίνωση για το θέμα.
Γιατί όμως όλη αυτή η μούγκα στη στρούγκα; Γιατί δεν θέλουμε να δούμε και να παραδεχτούμε τη γύμνια της Παιδείας μας; Γιατί γνωρίζουμε καλά ότι όλοι μας είμαστε συνυπεύθυνοι για αυτή την κατάντια, ανάλογα βέβαια με το ρόλο και τη θέση του καθενός. Μία αλήθεια που με περισσό θάρρος, την έγραψε στο πόνημά του ο παραιτηθείς συνάδελφος. Ας αρχίσουμε πρωτίστως από το Υπουργείο. Μία Υπουργός που κόπτεται για την αξιολόγηση και την αριστεία και με τις ενέργειές τις επέβαλε την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Αυτή λοιπόν η περίφημη αξιολόγηση των αρίστων έβγαλε άριστο το συγκεκριμένο ΕΠΑΛ. Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές. Αλλά δεν πάνε πίσω τα πολιτικά κόμματα όλου του φάσματος που με τον λαϊκισμό και την ψηφολαγνία τους είναι οι ηθικοί αυτουργοί όλου αυτού του εκτρώματος. Γιατί με τα συνθήματα “ Πρώτα ο μαθητής” υπονοούν ότι ο μαθητής έχει πάντα δίκιο. Και έχει δίκιο γιατί είναι ο πελάτης, ο υποψήφιος ψηφοφόρος τους. Συνέβαλαν ώστε να επικρατήσει ο παραλογισμός να έχουν δικαίωμα ψήφου οι 17χρονοι, αλλά να μη θεωρούνται ενήλικοι. Από την άλλη, τα κοινωνικά αγαθά της παιδείας και της υγείας διαρκώς υποβαθμίζονται. Η θέση των εκπαιδευτικών διαρκώς υποβαθμίζεται σε κοινωνικό και σε οικονομικό επίπεδο. Με διαρκείς πιέσεις προς εντελώς ανούσιες εξωδιδακτικές εργασίες στο όνομα της αξιολόγησης με στόχο τη χειραγώγηση και την απαξίωση του έργου τους. Η έλλειψη αντανακλαστικών όλης της κοινωνίας όπως προαναφέραμε αποδεικνύει την απαξίωση της εκπαίδευσης ως αγαθό.
Γιατί όμως η κοινωνία μας έχει απαξιώσει το αγαθό της παιδείας; Και όταν λέμε παιδεία εννοούμε πρωτίστως τη διδασκαλία ήθους και αξιών και δευτερευόντως γνώσεων και δεξιοτήτων. Η πρώτη αιτία κατά τον γράφοντα οφείλεται στην αδυναμία του λαού μας να βρει το μέτρο. Από ένα σχολείο που δεν διέφερε και πολύ από ένα στρατόπεδο στην εποχή της Χούντας καταλήξαμε σήμερα σε ένα σχολείο που με επίκληση τη δημοκρατία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το χώρο που αναπτύσσεται ο αλληλοσεβασμός, η ανοχή στην διαφορετικότητα, η ευγενής άμιλλα, η καλλιέργεια ήθους και αγάπης προς υψηλά ιδεώδη μόρφωσης και δημιουργίας, η φιλία, η αλληλεγγύη, η συνεργατικότητα, η αγάπη στη γνώση και στη τέχνη, δημιουργώντας καλλιεργημένους και μορφωμένους πολίτες. Η δεύτερη αιτία είναι η αλλαγή των στόχων της εκπαίδευσης. Από το να παρέχει ήθος και γνώσεις , αντικαταστάθηκε με το στόχο της απόκτησης χαρτιών – τυπικών προσόντων. Αφού τα τυπικά προσόντα ήταν για πολλά χρόνια το διαβατήριο για ένα διορισμό στο Δημόσιο ή την αναρρίχηση στις δομές του. Ένα Δημόσιο που έφθασε ν’ αποτελεί το όνειρο του κάθε Έλληνα αφού κάθε άλλη παραγωγική διαδικασία με εξαίρεση τον τουρισμό, εδώ και πολλά χρόνια παρουσιάζει μία τεράστια ύφεση τόσο στον πρωτογενή όσο και στον δευτερογενή τομέα.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η κοινωνία μας βρίσκεται σε κρίση. Όχι μόνο οικονομική αλλά κρίση αξιών όπως πολύ ορθά επισημαίνει ο παραιτηθείς εκπαιδευτικός. Από αυτή την κρίση η μοναδική διέξοδος είναι η παροχή ποιοτικής παιδείας. Αν αυτό το αποδεχτούμε τότε θα πρέπει να αναδείξουμε και αυτούς που παλεύουν γι αυτό το σκοπό. Αν θέλουμε ως κοινωνία να ξεφύγουμε από την κρίση, ανοίγοντας ένα παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον, θα πρέπει όχι μόνο να μη τιμωρήσουμε τον εκπαιδευτικό για την παραίτησή του, αλλά αντιθέτως να τον τιμήσουμε. Να τον βραβεύσει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας όπως βράβευσε την αθλήτρια που είχε το θάρρος να κοινοποιήσει έναν βιασμό που είχε υποστεί πριν από μία εικοσαετία. Και ήταν η αιτία να δημιουργηθεί ένα ολόκληρο κίνημα. Να αναδείξουν το έργο του τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, όπως έκαναν και με την αθλήτρια. Ώστε στο τέλος να πειστούμε όλοι μας ότι δεν είναι κορόιδο. Η εύκολη λύση, ο εύκολος δρόμος ήταν ο συμβιβασμός. Να πληρώνεται και να παριστάνει ότι κάνει μάθημα πίνοντας τα καφεδάκια του. Δεν το έκανε. Προτίμησε τη ρήξη αντί του συμβιβασμού βάζοντας το ήθος και τις αξίες του πάνω από το προσωπικό του συμφέρον. Αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι ένας έντιμος άνθρωπος ξεπερνώντας το μέσο όρο θάρρους και εντιμότητας. Ένας εκπαιδευτικός πρότυπο που πρέπει ν’ αποτελεί το ορόσημο για όλους μας. Ένας ΗΡΩΑΣ.
Μπράβο Θεόδωρε. Μακάρι όλοι μας να σου μοιάζαμε.
Από Έθνος:
.
Από εδώ.
.