Γειά σου Διονύση.
Ήμουνα κι εγώ εκεί με την Μαρία, την καλή μου συμφοιτήτρια .
Ακόμη και σήμερα ανατριχιάζω,
με τη φωνή του Ξυλούρη και την περπατησιά του πάνω στη μακρόστενη ξύλινη εξέδρα κατά μήκος του Θεάτρου που σου ‘ρχότανε ν’ανεβείς να τον ακολουθήσεις ,
τη “γάργαρη” της Καρέζη και
τη βραχνόσυρτη του Καζάκου.
Άσβηστες μνήμες.
Να είσαι πάντα καλά
Δεν είναι μια απλή θεατρική παράσταση. Είναι Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ παράσταση. Την είδα παιδάκι 9 χρονών και ακόμα τη θυμάμαι και ανατριχιάζω. Θυμαμαι τον πατέρα μου να κοιτάει πότε πότε την είσοδο και να αναρωτιέται: Θα φύγουμε από εδώ ή πριν τελειώσει η παράσταση θα μας πάνε όλους μέσα;
Να μην τα επαναλάβω, ήταν όπως τα περιέγραψε ο Παντελής.
Βρήκα πλήρες ηχητικό της παράστασης στον σύνδεσμο. https://www.youtube.com/watch?v=WVa0BHWhFIA
Αξίζει τον κόπο έστω και έτσι να το ακούσει κάποιος νεώτερος.
Αξίζει Άρη ,αξίζει, γιατί πως αλλιώς για όσους δεν μπόρεσαν να είναι εκεί,
αλλά και τους νεώτερους που δεν έζησαν την εποχή,
ώστε να βλέπουν το φόβο … άφοβα πρόσωπα να τον διαλύουν επί σκηνής
και κάτω απ’αυτήν …ένοιωθα.
Να είσαι πάντα καλά
Τελευταία διόρθωση1 έτος πριν από Παντελεήμων Παπαδάκης
Μεγάλο πράμα, Παντελή, να βρίσκει ο καθένας τρόπο να ξεπερνά τον φόβο που κάποιοι προσπαθούν να σπείρουν σε μια κοινωνία. Η τέχνη είναι ένα τέτοιο εργαλείο, Και επειδή απευθύνεται και επηρεάζει πλήθος κόσμου, όποτε ορθώνει το ανάστημά της κάνει πολύ δουλειά. Ψυχ-αγωγεί πραγματικά.
by 
Καλημέρα.
Συναφές.
Επίσης.
Γειά σου Διονύση.
Ήμουνα κι εγώ εκεί με την Μαρία, την καλή μου συμφοιτήτρια .
Ακόμη και σήμερα ανατριχιάζω,
με τη φωνή του Ξυλούρη και την περπατησιά του πάνω στη μακρόστενη ξύλινη εξέδρα κατά μήκος του Θεάτρου που σου ‘ρχότανε ν’ανεβείς να τον ακολουθήσεις ,
τη “γάργαρη” της Καρέζη και
τη βραχνόσυρτη του Καζάκου.
Άσβηστες μνήμες.
Να είσαι πάντα καλά
Δεν είναι μια απλή θεατρική παράσταση. Είναι Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ παράσταση. Την είδα παιδάκι 9 χρονών και ακόμα τη θυμάμαι και ανατριχιάζω. Θυμαμαι τον πατέρα μου να κοιτάει πότε πότε την είσοδο και να αναρωτιέται: Θα φύγουμε από εδώ ή πριν τελειώσει η παράσταση θα μας πάνε όλους μέσα;
οι “παλιοί” έχουμε φάει κυνηγητό κι εκεί απ΄ έξω
και στο Νέο Χημείο και στη Νομική
δεν βρεθήκαμε “απροπόνητοι” στο Πολυτεχνείο…
Όσες φορές και να τ’ ακούσει κανείς, προκαλεί ρίγη συγκίνησης και ανάτασης. Κάτι αντίστοιχο σήμερα;
Να μην τα επαναλάβω, ήταν όπως τα περιέγραψε ο Παντελής.
Βρήκα πλήρες ηχητικό της παράστασης στον σύνδεσμο.
https://www.youtube.com/watch?v=WVa0BHWhFIA
Αξίζει τον κόπο έστω και έτσι να το ακούσει κάποιος νεώτερος.
Αξίζει Άρη ,αξίζει, γιατί πως αλλιώς για όσους δεν μπόρεσαν να είναι εκεί,
αλλά και τους νεώτερους που δεν έζησαν την εποχή,
ώστε να βλέπουν το φόβο … άφοβα πρόσωπα να τον διαλύουν επί σκηνής
και κάτω απ’αυτήν …ένοιωθα.
Να είσαι πάντα καλά
Μεγάλο πράμα, Παντελή, να βρίσκει ο καθένας τρόπο να ξεπερνά τον φόβο που κάποιοι προσπαθούν να σπείρουν σε μια κοινωνία. Η τέχνη είναι ένα τέτοιο εργαλείο, Και επειδή απευθύνεται και επηρεάζει πλήθος κόσμου, όποτε ορθώνει το ανάστημά της κάνει πολύ δουλειά. Ψυχ-αγωγεί πραγματικά.