by 
Πρέπει να ήμουν στο Δημοτικό όταν τη γνώρισα περίπου ως:
-Κάθε σώμα που βαπτίζεται μέσα σε νερό χάνει τόσο βάρος όσο το βάρος του νερού που εκτοπίζει.
Και την κατάλαβα και συμφώνησα τότε.
Μετά βρέθηκα σε μεγαλύτερες τάξεις. Όταν μάθεις κάτι και είσαι και νεαρός απολαμβάνεις να βρίσκεις λάθη.
Αφιερωμένη στον Βαγγέλη.
Απόσπασμα από τη “Βαβυλωνία” του Δημητρίου Βυζαντίου:
Ο Αλβανός μεθυσμένος μαλώνει με τον Κρητικόν, πυροβολεί με την πιστόλαν,
και τον πληγώνει πολλά ελαφρά εις τον βραχίονα)
Αλβανός, Κρης, Ανατολίτης
ΑΛΒ. Ορέ Κρητικά, ορέ…· πρα…· εσύ, εσύ, ορέ Κρητικά!…· πω, το γουρουνίζεις εσύ εμένα, ορέ το πα-πα-πα, το παλουκάρι;
ΚΡΗΣ Δεν κατέχω ετσά πράμα, μηδέ κατέχω σε πουρί, Θιός κι η ψυχή μου.
ΑΛΒ. Πώς, ορέ, να το λες έτσι, εσύ, ορέ, εσύ, π’ ούρτες, ορέ, εγώ στο-στο-στο Κρήτη, ορέ; κι έρριχνες, εγώ, ορέ, εγώ, το-το-το τουφεκιές σα-σα-σαν το βροχάδες;…
ΚΡΗΣ Είπα σου το δα μαθές, δε σε κατέχω, ντεντίμ, διάλε τα πάσπαλα που θα θέσω στον άδη.
ΑΛΒ. Πρα, πώς το κάνεις έτσι, ορέ, που δεν το γουρουνίζεις; πω, σε γουρουνίζω εγώ…
ΚΡΗΣ Κατέχω δα σε, ντεντίμ, τώρα, π’ ούρθες κι έφαγες τα κουράδια μας.
ΑΛΒ.(Με θυμόν) Τφου, αλά μπελιάβερσιν…· ποιος, ορέ, να τρως κουράδιες;
ΑΝΑΤ.(Καθ’ εαυτόν) Ε!…· καυγκά τώρα σα μόσκο τα μυρίση.
ΚΡΗΣ Και γιάντα δα, ντεντίμ, ψώματ’ άναι δα, που δεν αφήκατε κουράδια στην Κρήτη;
ΑΛΒ. Άιντε να χάνεσαι, πίθε μούτη. (Τρίζων τους οδόντας) Ποιος, ορέ, τ’ όφαγες κουράδιες;
ΚΡΗΣ Εσύ δα, μαθές, κι οι σύντροφοι σου, ντεντίμ, και ολιάς.
ΑΛΒ.(Τον πτύει) Τφου, τεταχίνιε.
ΚΡΗΣ(Τον πτύει), Τφου…
ΑΛΒ. (Τον πτύει) Τφου, και συ μούτη… (εβγάζων την πιστόλαν) Να, ορέ, ποιος να τρως κουράδιες… (πυροβολεί, και φεύγει).
ΚΡΗΣ Ω, ω, ω· διάλε τσ’ αποθαμμένοι σου και τσ’ απομεινάροι σου· μ’ εσκότωσες εδά.
ΑΝΑΤ. Ντεν είπα εγώ; Ιστέ, Αρβανίτη χουνέρι του έκαμε. (τρέχει προς τον Κρήτα) Πού χτύπησε; ιστέκα, ιστέκα· (βλέπει την πληγήν) ε!…· ζαράρι ντεν έχει, τίποτα…· μη φοβάσαι…· σήκω, σήκω, (τον σηκώνει ολίγον).
πολύ καλό,
ευχαριστώ Γιάννη,
ο Καίσαρ ομιλεί για “υγρό που ηρεμεί” και γλιτώνει τα περίεργα…
(γύρισα στο παρελθόν,
η “Λερναία Ύδρα” δεν κατοικεί πια εδώ, αλλά, δυστυχώς, και κάποιοι εξαιρετικοί συνάδελφοι
γαμώτο…)
«Ως μετανευτώνεια όντα ας μιλήσουμε καλύτερα για άνωση η οποία ισούται με το βάρος του εκτοπιζόμενου νερού»
Μάλλον ως τέκνα του Γαλιλαίου παρά του Νεύτωνα
Γιατί ο μεγάλος ιταλός στάθηκε κριτικά στο παράδοξο της μικρής ποσότητας νερού που αρκεί για να οδηγήσει στην πλεύση ενός βαρύτερου στερεού, αλλά σε στενό δοχείο, λίγο πιο άνετο σχετικά με τις διαστάσεις του στερεού
Το επιχείρημα: κατά τη διάρκεια της βύθισης του στερεού η ταχύτητά του θα είναι μικρότερη απ’ αυτήν του νερού που ανεβαίνει στο δοχείο
Είναι μόνο γλωσσική η διαφοροποίηση απ’ την αρχιμήδεια διατύπωση;
Όχι ακριβώς
Η γαλιλαιϊκή προσέγγιση υιοθέτησε τη σύγκριση του όγκου του στερεού ως προς τον όγκο του νερού που θα καταλάμβανε τον χώρο του βυθισμένου τμήματος του στερεού. Δηλαδή εισήγαγε την έννοια, έστω αναλυτικά διατυπωμένης, της πυκνότητας ως ερμηνευτικής του φαινομένου πλεύσης – βύθισης αφού σύγκρινε ισοβαρείς όγκους
Η έννοια της πυκνότητας, ήταν ήδη γνωστή ως έννοια χρηστική τουλάχιστον απ’ τον 13ο αιώνα
Οι πληροφορίες για την πραγμάτευση του παραδόξου απ’ τον Γαλιλαίο εδώ και για την πυκνότητα εκεί. Δυστυχώς τα προσέγγισα σε έντυπη μορφή, γι’ αυτό παραθέτω μόνον τα ψηφιακά ίχνη των δύο πηγών
Προφανώς Γιάννη, η παρέμβασή μου δεν αγγίζει τον πυρήνα της ανάρτησής σου
Επί τη ευκαιρία, που λένε
Γιάννη πολύ όμορφη παρουσίαση
Για να είμαστε δίκαιοι :
Ήδη από την εποχή των μηχανικών των Βαβυλωνίων ( και Χεταίων και Ασυρίων) βάρος ήταν απλά αυτό που σύγκριναν με ζυγούς ( με ίσους ή όχι βραχύονες ).
Το πράγμα μπρδεύτηκε όταν ο εμμονικός με τους ορισμούς Αριστοτέλης δίνει ως ορισμό του βάρους ” την τάση των σωμάτων να κινούνται προς την γή”. Και διευκρινίζει ο Αρίστοτέλης πως η εσωτερική αυτή τάση των σωμάτων εξαρτάται από το μέσον εντος του οποίου θα αφεθούν να εκτελέσουν αυτήν την “φυσική κίνησή τους” προς την γη. Άρα ;
Άρα σύμφωνσ με τον Αρίστο : α) μέσα στο νερό το βάρος (των σωμάτων στα οποία υπερέχει η γαία και πέφτουν προς αυτήν ) μειώνεται … και β) στο ίδιο μέσο ( αέρας υγρό ) τα βαρύτερα τείνουν να πέσουν πιο γρήγορα .
Ωστόσο ο Αριστοτέλης αδιαφορούσε για την πρακτική των ζυγών και οι μηχανικοί αδιαφορούσαν για τους Αριστοτελικούς ζυγούς.
Ο Αρχιμήδης ήρθε να τεκμηριώσει γεωμετρικά τους ζυγούς αλλά… αλλά οι Σχολαστικοί ( Φιλόπονος , Σιμπλίκιος 700 χρόνια μετά τον Αρίστοτέλη ) έκαναν έλεγχο αν τα πιο βαριά με ζυγιση πέφτουν πιο γρήγορα και διαπίστωσαν ότι … ότι τουλάχιστον δεν υπάρχει αναλογία .
Η αντίφαση ήταν δυβάσταχτη μόνο για τους φιλοσοφούντες περί την Φύση, αλλά θέλοντας και μη την άντεξαν πάνω από 5 αιώνες ακόμη ή μάλλον 10 αιώνες μέχει τον Νεύτωνα οπότε οι δυνάμεις ( και το βάρος τους ) παύουν να είναι εσωτερικές τάσεις των σωμάτων και γίνονται μεγέθη που περιγράφουν την εξωτερική αλληλεπίδραση από άλλο αντικείμενο
Ο πιτσιρικάς σου λοιπόν ήταν απλά Αριστοτελικός
Γιώργο μου κάνει εντύπωση η ενασχόληση του Γαλιλαίου με το θέμα.
Φανταζόμουν ότι ο εξαιρετικός σε νοητικά πειράματα Ιταλός θα επινοούσε ή θα ανακαλούσε εύκολα απόδειξη όπως αυτή της αντιακατάστασης με νερό.
Ευχαριστώ Μήτσο.
Ωραία τα ιστορικά που παραθέτεις.
Σκέφτομαι ότι αν δόθηκε αυτή η διατύπωση για την Αρχή, ήταν σωστή με την τότε έννοια της λέξης “βάρος”.
Το παράθεμα από την Βαβυλωνία εκφράζει ότι σκέφτομαι.
Βαγγέλη ευχαριστώ.
Δεν κατάλαβα τα της Λερναίας ύδρας.
Η αντικατάσταση του οριακά επιπλέοντος στερεού – δηλαδή που οριακά δεν καλύπτεται απ΄το νερό, με ίσο όγκο νερού, αποτελεί την ευφυή επινόηση του Αρχιμήδη στο «περί οχουμένων»
Ο αλαζόνας ιταλός επιχειρηματολόγησε δηκτικά και κατ’ αντίθεση με τον συρακούσιο, διεκδικώντας θέση στο βάθρο της σοφίας με αφορμή το παράδοξο που συζητάμε
Γι’ αυτό και πρότεινε την απλούστερη εναλλακτική με τις πυκνότητες
δηλαδή, αυτήν που διδάσκουμε σήμερα
εννοώ, Γιάννη, ότι υπήρχε πλουραλισμός, ανταλλαγή απόψεων, προεκτάσεις, μεγαλύτερη συμμετοχή
διακρίνω κάποια μείωση τώρα
Όταν μάθεις κάτι και είσαι και νεαρός απολαμβάνεις να βρίσκεις λάθη. Αν θέλεις ακριβή λύση του προβλήματος θα πρέπει να διαψεύσεις και τους δύο φυσικούς που αναφέρονται στο πρόβλημα. Ο Αρχιμήδης έγραψε για ακίνητο σώμα βυθισμένο σε υγρό. Αν το σώμα ταλαντεύεται υπάρχει μια ενέργεια ΄και αντίστοιχες δυνάμεις που δεν μπορείς να αγνοήσεις αν δεν την υπολογίσεις και αγνόησαν και οι οι δύο διαφωνούντες φυσικοί του προβλήματος. Όσοι έχουν ελάχιστην σχέση με πιστόνια θα γελάνε με τις απαντήσεις και των δύο φυσικών. Εκτός αν κατάφεραν να ταλαντεύεται το σώμα στην επιφάνεια του υγρού χωρίς να αποτελεί πηγή κυμάτων στην επιφάνεια του υγρού.
Καλημέρα Μπάμπη.
Δεν είναι θέμα κίνησης και απώλειας ενέργειας. Τη στιγμή που αφήνεται να κινηθεί έχει επιτάχυνση αλλά όχι ταχυτητα. Στην επιτάχυνση ήταν η διαφωνία.
Έπειτα το πείραμα του Γιάννη Μήτση;
Έστω έχουμε μια φθίνουσα ταλάντωση με απόσβεση που είναι συνάρτηση της ταχύτητας. Ποιο ειναι το D της ταλάντωσης;
Πόσο στέκουν οι ασκήσεις ταλαντώσεων σε υγρό και για ποιες διατομές;
Υπάρχει αναλογία με τη μηχανή του Άτγουντ;
Δεν είναι απλό θέμα.