περιοχή: τέρμα Πατησίων, σε παρκάκι
πόθεν;
Ίσως να έχει ξεπηδήσει απ’ εδώ
πάρκο και σχολείο το ένα απέναντι στο άλλο στην …
ποιος ήταν ο Βίλχελμ Δαίρπεφελδ;
Γερμανός αρχιτέκτονας και αρχαιολόγος (1853 – 1940). Μαζί με τον Σλήμαν σε Τροία και Τίρυνθα. Στην αρχαία Ολυμπία, την Ακρόπολη, την Πέργαμο, το Αμφιάρειο Ωρωπού, την Αρχαία Αγορά και στο Καβείριο των Θηβών. Ιδρυτής της Γερμανικής Σχολής Αθηνών και διευθυντής του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στην Αθήνα. Υποστήριξε με ανασκαφές ότι η ομηρική Ιθάκη βρισκόταν στη Λευκάδα.
Η ανάρτηση “εικόνες της επιστήμης στην πόλη”, που ξεκίνησε τον δεκαπενταύγουστο του 2019, συμπλήρωσε το όριο των 286 σχολίων και το καινούργιο υλικό ζητά νέο ράφι στην βιβλιοθήκη του ylikonet.
εικόνες της επιστήμης στην πόλη (2), λοιπόν.
Καλοτάξιδο το σήκουελ των εικόνων Γιώργο. Χτυπάει άσχημα η ελληνική απόδοση του Dairpfeld, όπου ίσως περισσεύει κι ένα έψιλον…
Καλή νέα αρχή Γιώργο με εντυπωσιακες, creative και οπως παντα καλαίσθητες παρουσιάσεις !
Ευχαριστίες σ’ όσους συνεισέφεραν στην μαμά – ανάρτηση Αποστόλη.
Καλά κουράγια για τα χρειαζούμενα περπάτημα στο «σίκουελ» για όλους μας και όσους φρέσκους θα προαιρεθούν να συνεισφέρουν, Παναγιώτη.
Δεν σου φάνηκε Αποστόλη ορθό το «Δαίρπεφελδ» του φωτογραφημένου οδοσήματος και δικαιώνεσαι, αφού φαίνεται να προβληματίζει ο εξελληνισμός του Wilhelm Dörpfeld.
Το βρίσκω και ως Ντέρπφελντ και ως Νταίρπφελντ αλλά ακόμα και ως Δαίρπφελδ.
Εδώ μάλιστα επισημαίνεται ρητά το Δαίρπεφελδ ως ανορθογραφία.
Το περίσσιο έψιλον, ίσως, χάριν … ευφωνίας.
Γίωργο καλησπέρα.
Εύχομαι και εγώ πολλά σηκουελ με πολλά 248αρια…
248 παραπέμπει σε μοντέλο μηχανής BMW σαν του Αποστόλη.
Νομιζω αυτή είναι.
Καλησπέρα Γιώργο.
Είπα κι εγώ…άντε καλή αρχή με πολλά ράφια.
Υποθέτω πως είναι ανεκτές σαν …σηκουελ οι παρακάτω από τις βόλτες με τον εγγονό που τ’αρέσει να διαβάζει τις πινακίδες και να ρωτά…
Στην Πλάκα στην οδό Ερεχθέως
Ο Αλέξης Παπαχατζής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον πλούσιο σε καλλιτεχνικά ερεθίσματα. Σε πολύ μικρή ηλικία θα έρθει σε επαφή τόσο με την τέχνη του θεάτρου και του κινηματογράφου – από την μεριά του πατέρα του – όσο και με την τέχνη της κεραμικής – από την μεριά της μητέρας του -. Οι δύο αυτές μορφές τέχνης θα τον ακολουθήσουν αργότερα καθώς θα μελετήσει Διακόσμηση στο Τεχνικό και Επαγγελματικό Κολλέγιο αλλά και Κεραμική στη σχολή της Νίκαιας. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, η έμπνευσή του επανέρχεται και εκφράζεται μέσα από τη δουλειά του σε ξύλο και μέταλλο αλλά και στις πρώτες του δημιουργίες σε κοσμήματα.
Η δίψα του για γνώση τον οδηγεί στο Ινστιτούτο Επαγγελματικής Κατάρτισης όπου γίνεται κάμεραμαν. Προσελκύεται ιδιαίτερα από το θεατρικό περιβάλλον και, περισσότερο, από τον φωτισμό θεάτρου. Αναλαμβάνει μελέτες φωτισμού υπό την καθοδήγηση του Μιχάλη Μπουρη.
Το 2000 συναντά τον Βασίλη Αθανασάκη και τις “Αθηναϊκές Μαριονέτες”. Γοητευμένος, παρακολουθεί σεμινάρια του Francisco Brito και συμμετέχει σε μια σειρά φεστιβάλ κουκλοθέατρου τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το 2001 είναι μία χρονιά ορόσημα για την καλλιτεχνική του εξέλιξη μετά την συνάντηση του με τον Δημήτρη Γαλανόπουλο. Ένας καλλιτέχνης που θα γίνει η καθοδήγηση και ο δάσκαλος του για την κατασκευή των κοσμημάτων του. Από τότε μία καλλιτεχνική άνθηση αρχίζει. Ανεμόμυλοι, σκάλες, γέφυρες και ποδηλάτες σε τοπία σαν όνειρο, κάθε σχέδιο κοσμήματος που σαγηνεύει τη φαντασία, αρχίζουν να παίρνουν μορφή. Το 2013 στήνει το δικό του εργαστήριο του στην Αθήνα, κάτω από την Ακρόπολη.
Το τζάμι …καθρέφτης
Σαν σκιάχτρο…όμορφο
Καλησπέρα Χρήστο,
σ’ αυτές οι αναρτήσεις βοηθούν οι μηχανές, αλλά αν δεν επιληφθεί το … πεζικό δεν προκύπτει το αναπάντεχο.
Συνοδοιπόρε Παντελή,
εσύ και παρέα σου είδατε και σχολιάσατε στην μητέρα ανάρτηση ιδιαίτερες εικόνες της πόλης, που ποιος άλλος θα μπορούσε εκτός από έναν παππού – δάσκαλο πάντα σε εγρήγορση, χέρι – χέρι με το εγγόνι του.
Ανοίξαμε και σας περιμέναμε, ομολογώ όχι τόσο άμεσα και στη νέα διεύθυνση.
Ο Δέρπφελδ ισχυρίστηκε ότι η Λευκάδα ήταν η Ιθάκη του Ομήρου. (Δυστυχώς για εμάς τους Λευκαδίτες) δεν δικαιώθηκε. Ο παππούς μου ήταν αγωγιάτης στην ομάδα του. Αμ’ τι νομίζατε;
Καλημέρα σε όλους. Χρήστο κοντά έπεσες, αλλά η δική μου είναι η Κ75. Μια σύντομη παρουσίαση και των δύο.
BMW 248 ή R65
Έτη κυκλοφορίας: 1978 – 1984
Κινητήρας: δικύλινδρος boxer
Κυβικά: 648cc
Ισχύς: 44 άλογα
BMW K75
Έτη κυκλοφορίας: 1985 – 1995
Κινητήρας: τρικύλινδρος σε σειρά
Κυβικά: 740cc
Ισχύς: 75 άλογα
Κοινό και των δύο, όπως και της ανάρτησης: είναι ταξιδιάρες
Ωραίες θα είναι και αυτές οι “εικόνες”.
Ωραία η Bmw Κ75 του Αποστόλη.
Να δείξω και εγώ την καινούργια μου “σύντροφο”:
Transalp XL 750.
Καλοτάξιδο -και το ίδιο επιτυχημένο όπως το πρώτο- το νέο ράφι.
Παντελή, νομίζω, πολύ καλό σημάδι για το εγγόνι σου ότι
«τ’αρέσει να διαβάζει τις πινακίδες και να ρωτά…»
Λίγο κούραση για το γονιό ή τον παππού αλλά αξίζει τον κόπο.
Χρήστο, Αποστόλη και Κώστα,
σεβασμός σε έναν απόστρατο καβαλάρη θηρίων του τύπου
50cc (που λέει ο λόγος ), αυτόματο.
Πάτε πάσο, το ξέρω.
Ωραίο και πρακτικό Άρη.
Μπορεί να φαίνεται ήσυχο αλλά να είναι ατίθασο [ 🙂 ] . Άσε που είναι Honda!!
Προσωπικά έχω και παπάκι (μην “ζεσταίνω” την σύντροφο, μέσα στη πόλη)
Να εξηγήσω ότι η προηγούμενη (επίσης Transalp 650) ήταν μια “σύντροφος” από το 2002 έως το καλοκαίρι που μας πέρασε). Όπως έφυγε η μια σύντροφος (την αγόρασε ο μηχανικός μου), ήρθε η καινούργια και μάλλον θα είναι η τελευταία..
Για τον Δημήτρη
Νταίρπφελντ, εργάτες κι επισκέπτες στους ταφικούς τύμβους στο Νυδρί
Ευχαριστώ Γιώργο !!
Συνεχές – Εναλλασσόμενο
Στο δρόμο για δροσερό τριήμερο
Συναπάντημα με βυτιοφόρο που μεταφέρει υγροποιημένα καύσιμα με τη σιβυλλική ένδειξη AC/DC
Προσοχή Αποστόλη!
Αυτοί έχουν επιλέξει διακεκαυμένη λεωφόρο
Στις παρυφές της Κόνιτσας και συγκεκριμένα στο νοτιοδυτικό της άκρο στέκει το μονότοξο ομώνυμο γεφύρι στο τέλος της χαράδρας του ποταμού Αώου και ενώνει τα βουνά Τύμφη και Τραπεζίτσα.
Η ανάγκη για τη γεφύρωση του ποταμού ήταν από παλιά επιτακτική, προκειμένου να διευκολύνονται οι μετακινήσεις. Το 1823 κάτοικοι της Κόνιτσας χτίζουν ξύλινη γέφυρα η οποία καταρρέει το 1833 σε μία μεγάλη κατεβασιά του Αώου. Την ίδια χρονιά ξαναστήνεται στο ίδιο σημείο δεύτερη ξύλινη γέφυρα η οποία όμως θα πέσει λίγα χρόνια αργότερα. Το 1869 ξεκινά η κατασκευή του λιθόκτιστου γεφυριού με χορηγίες των πολιτών, οι οποίοι συλλέγουν 120.000 γρόσια (1200 χρυσές τουρκικές λίρες) – υπέρογκο ποσό, αν σκεφτεί κανείς ότι το μεροκάματο ήταν μισό γρόσι. Ο Γιαννιώτης τραπεζίτης Ιωάννης Λούλης θα προσφέρει 50.000 γρόσια και τα υπόλοιπα διατίθενται από πλούσιους χριστιανούς και μουσουλμάνους της Κόνιτσας. Το δύσκολο έργο της κατασκευής ανατίθεται στον δοκιμασμένο από το περίφημο γεφύρι της Πλάκας πρωτομάστορα Ζιώγα Φρόντζο από την Πυρσόγιαννη. (Το περίφημο γεφύρι της Πλάκας είχε ξαναχτιστεί το 1863 με κύριο χορηγό πάλι τον Ιωάννη Λούλη). Πάνω από 50 μάστορες από τα γύρω μαστοροχώρια – πελεκάνοι, χτίστες, νταμαρτζήδες για την εξόρυξη της πέτρας, ξυλοτύπες για τα καλούπια, ασβεστάδες και μεταφορείς – θα εργαστούν για αρκετά χρόνια. Η κατασκευή του γεφυριού αποδείχτηκε κάτι παραπάνω από δύσκολη και μάλιστα εξαιρετικά επικίνδυνη – απαιτήθηκαν δύο προσπάθειες για να σταθεί. Το πρώτο γεφύρι, του 1869, κατέρρευσε σχεδόν αμέσως. Άλλοι μιλούν για μεγάλη ρωγμή που έπαθε ο θόλος κατά το ξεκαλούπωμα, και άλλοι ότι η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Το γεφύρι θα ολοκληρωθεί το 1871 και θα είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων μετά το γεφύρι της Πλάκας, με 19,5 μέτρα μέγιστο ύψος, 36 μέτρα άνοιγμα τόξου, 61,5 μέτρα μήκος καλντεριμιού και 3 μέτρα πλάτος. Κάτω από την καμάρα του θα αναρτηθούν τρία κουδούνια, τα οποία θα προειδοποιούν τους διαβάτες του όταν φυσούν επικίνδυνα ισχυροί άνεμοι.
Το 1913 το γεφύρι βομβαρδίζεται από τον Τσαβίτ Πασά, αλλά οι βολές των κανονιών δεν βρίσκουν στόχο και έτσι το γεφύρι παρέμεινε όρθιο στη θέση του. Στις ζημιές που υπέστη τότε, συμπεριλαμβάνεται και η καταστροφή των τριών κουδουνιών.
Το 1975 ο πολιτιστικός σύλλογος Κόνιτσας αναρτά μία καμπάνα, η οποία υπάρχει ακόμα στη θέση της, σε αντικατάσταση των παλιών.
Το γεφύρι εξυπηρέτησε για πολλά χρόνια ταξιδιώτες και καραβάνια από τα Ζαγοροχώρια και τα Γιάννινα προς την Κόνιτσα και τη Μακεδονία.
Ο Κονιτσιώτης λόγιος Γιάννης Λυμπερόπουλος γράφει το 1971 για το γεφύρι:
«Στο δρόμο μας, πιο κάτω, το γιοφύρι του Αώου. Μοναδικό, μονότοξο, χάρμα τέχνης και ομορφιάς. Φτιαγμένο με μεράκι απ’ τον Πυρσογιαννίτη πρωτομάστορα Ζιώγα Φρόντζο. Ένωνε δυο κόσμους. Δυο κόσμους που πίστευαν, χρόνια, πως δεν έχουν τίποτε το κοινό. Τους Ζαγορίσιους και τους Κονιτσιώτες. Οι Κονιτσιώτες έλεγαν τους Ζαγορίσιους καντηλοκλέφτες κι οι Ζαγορίσιοι τους Κονιτσιώτες τραχανάδες. Παράξενες προκαταλήψεις και συμπλέγματα χωρίς δικαιολογία, ανάμεσα σε γειτονικούς πληθυσμούς, που κατά βάθος, σε τίποτα δεν διέφεραν. Έτσι άφηναν το συνδετικό τούτο κρίκο -το γιοφύρι του Αώου- αιώνες ξύλινο, πρόχειρο, έρμαιο στα μανιασμένα ρέματα του ποταμού. Ώσπου έτυχε να ’ρθει περνώντας για τα λουτρά του Ισβόρου κάποιος ξένος -Κατσανοχωρίτης- χωρίς μίση και χωρίς πάθος, ο Γιάννης Λούλης, κι έπεισε τους Κονιτσιώτες με τη γενναιοδωρία του, πως έπρεπε επιτέλους να γίνει κάτι μόνιμο, ανάμεσα στους δυο βράχους του Στομίου. Κι έγινε με τη συνδρομή και τη βοήθεια όλων των Κονιτσιωτών (αδελφοί Λιάμπεη 5.000 γρόσια, Αγγελική Παπάζογλου 2.000 γρόσια, Μωχάμετ μπέης Σίσκος 2.500 γρόσια, αδελφοί Μπεκιάρη 1.060 γρόσια κλπ.) ένα ρωμαλέο καλλίγραμμο μνημείο, αντάξιο της τεκτονικής παράδοσης της επαρχίας. Όταν κάθε φορά φτάναμε στην κορυφή του γεφυριού, πάντα και με μιαν ανάσα, (ωραία εποχή) ακουμπισμένοι για ξεκούραση στην κουπαστή, σκεφτόμαστε τον Τζαβίτ πασά, που το βομβάρδισε στα 1913, οπισθοχωρώντας και χάλασε τα τρία διαφορετικά σε μέγεθος κουδούνια, που κρέμονταν στη μέση του τόξου, από κάτω, για να θυμίζουν στον κουρασμένο αγωγιάτη, με τον ανάλογο χτύπο τους, την ένταση και προσοχή, στο επικίνδυνο απ’ τους αγέριδες πέρασμα…»
Πηγές
wikipedia
petrinagefiria.com
konitsa.gr
petrinagefiria.uoi.gr
Αρχείο Ηπειρώτικων Γεφυριών