by 
Ένα video από ένα δημιουργό που παρακολουθώ τον PollyMatter,
πατήστε για να δείτε το video,
θεώρησα σκόπιμο να δώσω την μετάφραση του κειμένου (που έγινε με το google translate και διόρθωσα λίγο) γιατί θεωρώ το κείμενο ενδιαφέρον.
Το κείμενο του video
Ξυπνάς στις 5:30 το πρωί. Φουλάρεις το πρωινό στο δρόμο για το σχολείο. Κάνεις 30 λεπτά υποχρεωτικής άσκησης στρατιωτικού τύπου.
Στη συνέχεια, στις 7:00 ακριβώς, αρχίζει η πραγματική δουλειά – μάθημα κινεζικών, μετά αγγλικά, μαθηματικά και ούτω καθεξής. Κάθεσαι ακίνητος, απαντάς όταν σου γίνονται ερωτήσεις και απομνημονεύεις ήσυχα, υπάκουα χαρακτήρα μετά από χαρακτήρα, γεγονός μετά από γεγονός.
Επισήμως, το σχολείο τελειώνει στις 17:15. Αλλά μην σχεδιάζετε να χαλαρώσετε ακόμα. Μετά από μια ώρα για δείπνο – δύο, αν είστε τυχεροί – ήρθε η ώρα για την επόμενη φάση της ημέρας σας: ιδιωτικό φροντιστήριο.
Κάθεσαι — σε ένα δωμάτιο που δεν μοιάζει με αυτό που μόλις πέρασες δέκα ώρες — μέχρι τις 9, 10 ή ακόμα και 11:00 το βράδυ.
Μετά, αποκοιμιέσαι και τα ξανακάνεις όλα.
Το κάνετε αυτό γιατί αν δεν το κάνετε, δεν θα παρακολουθείτε μια από τις «προχωρημένες» τάξεις του σχολείου σας, που διδάσκεται από έναν από τους «καλούς» δασκάλους του.
Εάν δεν διδάσκεστε από έναν «καλό» δάσκαλο, δεν θα σημειώσετε καλά αποτελέσματα στις εισαγωγικές εξετάσεις γυμνασίου. Εάν δεν σκοράρετε καλά, δεν θα τοποθετηθείτε σε ένα «καλό» γυμνάσιο.
Εάν δεν τοποθετηθείτε σε ένα «καλό» σχολείο, δεν θα πάρετε υψηλή βαθμολογία στις εισαγωγικές εξετάσεις κολεγίου. Εάν δεν λάβετε υψηλή βαθμολογία σε αυτό, δεν θα γίνετε δεκτοί σε ένα καλό πανεπιστήμιο. Και αν δεν γίνεις δεκτός, δεν θα βρεις ποτέ δουλειά.
Χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι. χωρίς σπίτι, χωρίς γάμο… Παρεμπιπτόντως: είσαι μόλις δώδεκα χρονών. (Σχόλιο: στην Κίνα οι άντρες πρέπει να έχουν σπίτι για να βρουν νύφη)
Αυτή είναι η «παιδική ηλικία» για εκατομμύρια νεαρούς Κινέζους. Οι μόνοι επωφελούμενοι αυτής της ύπαρξης που συνθλίβει την ψυχή είναι οι εταιρείες διδασκαλίας, η αγορά των οποίων τετραπλασιάστηκε μόνο μεταξύ 2012 και 18, παρόλο που ο αριθμός των μαθητών παρέμεινε περίπου ο ίδιος.
Στο απόγειό του, υπήρχαν σχεδόν τόσα φροντιστήρια όσα σχολεία στη χώρα.
Τότε, ένα Σάββατο βράδυ του 2021, η κυβέρνηση αποφάσισε ότι ήταν αρκετά.
Με το πάτημα ενός στυλό, ολόκληρη η βιομηχανία των 120 δισεκατομμυρίων δολαρίων/έτος αποδεκατίστηκε.
Η συνέχεια του κειμένου:
Νομίζω ότι το παραπάνω video δίνει ένα ισχυρό κίνητρο για την ύπαρξη της “παραπαιδείας”, την ανθρώπινη φύση.
Ευχαριστώ.
[καλές βουτιές.. 🙂 ]
Καλό απόγευμα Κώστα.
Γιατί διαβάζοντας το κείμενο, με έπιασε ένας κόμπος στο στήθος;
“Είναι πολύ πιο εύκολο να κατηγορείς τα σχολεία παρά να αντιμετωπίσεις τις 12ωρες εργάσιμες ημέρες της Κίνας, τις υψηλές τιμές των κατοικιών και την ανεργία 20% στους νέους – τις έντονες, ανταγωνιστικές πιέσεις που παρακινούν τους μαθητές να προσπαθήσουν να πάρουν το πόδι τους στην πρώτη θέση.”
Καλό απόγευμα Διονύση.
Έχεις απόλυτο δίκιο, η πρακτική μοιάζει γνώριμη.. δυστυχώς..