by Σήμερα βρέχει
Ξημέρωσε και φάνηκε ο ήλιος. Ο αέρας μας παίζει πάλι σκεδάζοντας κυανό και μπλε του ουρανού, κλέβοντας από το λευκό των ακτίνων του, και αφήνοντας τον κίτρινο στην κόρη των ματιών μου .
Το φως του χτυπά την θάλασσα που αγαπά πιότερο από την στεριά και αντανακλάται θερμαίνοντας την αέρια καλύπτρα.
Χτυπά και τη στεριά την λαξευμένη και πίσω γυρίζει πάλι ζεσταίνοντας περισσότερο τούτους τους αέρηδες.
Οι ζεστοί αδέξια κινούνται και θέλουν να πιάσουν όλο το σκέπαστρο, ενώ οι πιο κρύοι ντροπαλοί χορευτές μαζεύονται και μας φανερώνονται με μεγαλύτερο βάρος.
Έτσι τα βαριά σπρώχνουν τα ελαφριά προς τα πάνω κάνοντας κατά τη κίνηση τους μια ανταλλαγή θερμότητας ώστε καποια βαριά να ελαφραίνουν και το ανάποδο, ώστε η τύχη τους να μην είναι προκαθορισμένη, αλλά να πραγματώνεται μέσα από αυτή την κίνηση.
Αχ ήρθε το πρωινό αεράκι …
Τα σύννεφα επύκνωσαν μαζεύοντας νερό και νερό με στενούς δεσμούς υδρογόνου νιώθοντας και πράττοντας ξεχωριστά από το υπόλοιπο μίγμα του αέρα. Το βάρος τους τα φέρνει πιο κοντά και τα παγώνει στα χαμηλά, ώστε την πίεση άλλο δεν αντέχουν και κλαίγοντας την μαρτυρούν με τις υγρές σταγόνες στα μαλλιά μου.
Βρέχει…
Και ο αέρας παγώνει καθώς ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα νέφη, και μέσα σε αυτά οι συγκρούσεις οδηγούν κάποια σε στερεή μορφή πάγου που για να μην χαρούν την σταθερότητα αυτή ανταλάσσουν ηλεκτρόνια μεταξύ τους αφήνοντας τα πιο ελαφρά αρνητικά, να ανέβουν στο άνω μέρος, και τα πιο βαριά θετικά που άφησαν τον πυρήνα τους προς τα κάτω.
Και να ο αέρας τα κινεί και αστραπή λαμποκοπά καθώς συγκρούονται αυτά μεταφέροντας φορτίο και είναι τόσο δυνατή η εκκένωση αυτή που προκαλεί θέρμος μεγάλο που διαστέλλεται και ωστικό κύμα ξεσπά εκκωφαντικά και βροντή φτάνει στα αυτιά.
Βρέχει…
Και αν τα φορτία αυτά πολλαπλασιαστούν κάνουν τον μονωτή αέρα αγωγό καταφέρνοντας τα ουδέτερα μόρια του να φορτίσει και έτσι δίαυλοι ακαθόριστοι μας ρίχνουν κεραυνούς και αυτοδημιούργητες εκκενώσεις κάνουν την καταιγίδα πιο επιβλητική και τρομαχτική συνάμα.
Βρέχει…
Συγχαρητήρια!! Φυσική και λογοτεχνία αρμονικά δεμένες!
Συγχαρητήρια Σοφία! Θα ήταν ενδιαφέρον και ίσως χρήσιμο αν το κείμενο δινόταν στους μαθητές ως λογοτεχνικό ανάγνωσμα αναλύοντας μετά κάθε πρόταση κάτω από το πρίσμα της φυσικής.
Ευχαριστώ, η επιστήμη ποιεί τον κόσμο λυρικά με ταλαντώσεις όπως τα ηχητικά κύματα ενός μουσικού οργάνου ή οι παλμικές δονήσεις ενός ποιήματος-λόγου που εξηγεί και τροφοδοτεί την σκέψη αναδεικνύοντας την σοφία της δημιουργίας από μικρόκοσμο σε μακρόκοσμο. Αν άφηναν τον καθηγητή να είναι καθηγητής της επιστήμης που πρεσβεύει και τους μαθητές πραγματικά εκπαιδευόμενους ανθρώπους, αλλά δυστυχώς το σύστημα στενεύει τα περιθώρια αφού αποζητά βαθμοθηρικα σε συγκεκριμένη ύλη από συγκεκριμένα βιβλία τους πιο υψηλούς, που δυστυχώς δεν συνάγουν με τους πραγματικά άριστους και αιτιολογικά σκεπτόμενους. Πάντα θα σκέφτομαι, θα αναλύω την ύπαρξη και τα φαινόμενα υπό το υπερρεαλιστικό και ταυτόχρονα ρομαντικό πρίσμα ενός σύγχρονου φιλοσόφου, επιστήμονα που θαμπώνεται από τα θαύματα μιας φύσης που η ίδια του η θεώρηση αναιρεί ως ύπαρξη υλική, μιλώντας αναίτια για διττοτητα, αφού η σωματιδιακή μορφή αποδεικνύεται ως μια “παραίσθηση” καθώς ο χώρος καμπυλωνεται στο πηγάδι του “ανύπαρκτου” χρόνου,άρα η “μόνη” φύση που γίνεται δεκτή είναι η ενεργειακή. Καλό θεωρώ είναι να δίνεται στα παιδιά ένας συμπιεσμένος επίλογος περί της αλήθειας των όσων διδάσκονται και στροφή προς το ” έρωτα” και έρευνα με λογική πέρα από τις επιφανειακές αιτίες.
Καταλήγουμε ” Εν οίδα ότι ουδέν οίδα” συνεχίζοντας το ταξίδι προς την κατάκτηση της γνώσης και της αιτίας.
Ευχαριστώ, η επιστημονική εξήγηση της φύσης είναι “ποίηση”.