Απάντηση από τον/την Διονύσης Μάργαρης στις 26 Ιούνιος 2016 στις 13:53
Καλό μεσημέρι Γιάννη.
Πέρα από το απολαυστικό του κειμένου (τώρα και να θες δεν μπορείς να το αλλάξεις, αφού μας κακόμαθες…) η μεταφορά από την οθόνη στη φυσική, πολύ καλή!!!
Ναι, μας έφαγαν τα ριμέικ, που είναι και κακόγουστα…
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 26 Ιούνιος 2016 στις 14:07
Ευχαριστώ Διονύση.
Τα ρημέηκ ίσως είμαστε αναγκασμένοι να τα παράγουμε. Δεν είναι εύκολο το να ανακαλύπτεις κάτι πρωτότυπο συνέχεια. Εκτός αν….
Η ύλη είναι μεγάλη. Τότε γίνεται.
Περισσότερο από τα ρημέηκ ενοχλεί ένα cross-genre (hybrid-genre).
Επιτυχημένοι συνδυασμοί υπάρχουν. Βαρύτητα μετά στροφορμής. Πτώση ράβδου και μετατροπή της δυναμικής ενέργειας σε θερμική κ.ά. Η θεματολογία των Δεσμών επέτρεπε υβριδικά θέματα χωρίς αηδίες.
Η σημερινή ύλη οδηγεί σε τυλιχτά σουβλάκια με γρανίτα φράουλα μέσα.
Ή αλλιώς στερό με ρευστά και Ντόπλερ μαζί.
Απάντηση από τον/την Δημήτρης Τσάτσης στις 26 Ιούνιος 2016 στις 15:58
Πολύ ωραίο κείμενο Γιάννη…
Τα χαστούκια στους πρώτους εντιμότατους ήταν εξαιρετική σκηνή..Μασίστες κλπ τα έχω ακουστά μόνο από περιγραφές πατέρα.
Αν και, νομίζω, πως έχω καταλάβει το γούστο σου και μου ταιριάζει…(πχ θυμάμαι εξετάσεις Κύπρου, το τελικό διαγωνισμά σου -εξαιρώντας τις εξαναγκασμένες που είναι κάπως εκτός- κλπ) έχω μία απορία: με ασκήσεις του στυλ: “μπιλιαρδάκι και ολίσθηση”, “βολή κέρματος”, “τελευταία άσκηση του Βασίλη (Δουκ.)”, “παλμοί και επαλληλία”, δηλαδή, γενικότερα ασκήσεις στο πνεύμα των πιο εύκολων ερωτημάτων στους Διαγωνισμούς Φυσικής είσαι θετικά προσκείμενος; Εγώ νομίζω πως είμαι. Βοηθούν στο διαχωρισμό, δείχνουν βαθιά γνώση και αποφεύγονται οι “κακόγουστες συνδυαστικές”. Ως αρνητικό θεωρώ μόνο τη μορφή των διαγωνισμάτων όπου φαίνεται σαν να μη χωρούν τέτοιες ασκήσεις εύκολα (πέρα από Θέμα Β).
Μπράβο σου και παλι για το κείμενό σου….
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 26 Ιούνιος 2016 στις 19:16
Δημήτρη ευχαριστώ.
Όπως δεν είναι υποχρεωτικό σε μια ταινία να περιέχεται κάποιο εύρημα, έτσι δεν είναι υποχρεωτικό το να περιλαμβάνεται σε κάθε διαγώνισμα ή ομάδα θεμάτων, ένα έξυπνο και πρωτότυπο θέμα. Αν υπάρχει ανεβάζει την αισθητική των θεμάτων. Αν συντελεί και στο να αποκτήσουν διακριτότητα τα θέματα, τότε ακόμα καλύτερα.
Πολλές χρονιές έπεσαν (σε Δέσμες) θέματα χωρίς «τσαχπινιές» όπως αυτή του 1987 . Τα θέματα δεν απέτυχαν. Ήταν από μεγάλη ύλη και δεν ήταν μιλημένα. Σήμερα τα θέματα αν δεν έχουν μια πρωτοτυπία είναι μιλημένα.
Το θέμα με την ράβδο, που πέφτει από κατακόρυφη θέση και στην οριζόντια θέση ασκεί δύναμη στην άρθρωση, όταν πρωτοκυκλοφόρησε ήταν πρωτότυπο. Μόνο πολύ καλοί μαθητές θα ανακαλούσαν κεντρομόλο και επιτρόχιο. Όμως αναπαράχθηκε, αναπαράχθηκε, αναπαράχθηκε και κάηκε. Αν το βάλεις σήμερα τι θα διαπιστώσεις;
Ποιοί μαθητές έχουν καθηγητή που ψάχνει ασκήσεις;
Μπορεί να τους βρεις στα γραπτά. Και τι έγινε;
Για το μπιλιάρδο που ρωτάς και για το κέρμα η απάντηση δεν είναι γενική, ούτε εύκολη. Σήμερα είναι πιθανόν το να διδάσκουν πολλοί συνάδελφοι ασκήσεις με ολισθήσεις. Αν πέσει η πρώτη θα βρούμε άραγε τους καλούς ή απλά τους εκπαιδευμένους; Έπειτα τι θα ακολουθήσει; Θα αντικατασταθεί η ραβδολογία από μπιλιαρδολογία; Θα τρελάνουμε τα παιδιά χωρίς εν τέλει να μάθουν Φυσική, αλλά μεθόδους επίλυσης τέτοιων ασκήσεων:
-Γράφουμε τις δύο εξισώσεις υ και ω. Απαιτούμε υ=ω.R και βρίσκουμε τον χρόνο και …
Μήπως κάηκαν χωρίς καν να πέσουν τέτοια θέματα;
Οπαδός της εκτεταμένης ύλης είμαι.
Είμαι και φίλος των σπαγγέτι γουέστερν. Είδα πως οι επαναλήψεις κάποιων κλισέ τα έκαψαν και σήμερα δεν υπάρχουν. Ο κινηματογράφος όμως δεν πέθανε. Γυρίζονται άλλες ταινίες. Αυτό έχει συμβεί με την ύλη μας. Πέθανε εξαντληθείσα.
Απάντηση από τον/την Παπαδάκης Κώστας στις 26 Ιούνιος 2016 στις 19:24
Ο κινηματογράφος και η Φυσική
ασχολούνται με μοντέλα
της πραγματικότητας,
(ένα κοινό τους).
Γιάννη ωραία ανάρτηση,
τονίζει την πρωτοτυπία
που επιδιώκεται σε επίπεδο
θεμάτων των εισαγωγικών εξετάσεων.
Μου άρεσε όπως πάντα, ο τρόπος που τα γράφεις
και μου άρεσε ο όρος “θεματάκια”.
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 26 Ιούνιος 2016 στις 19:3
Ευχαριστώ Κώστα.
Θεματάκι, δηλαδή κάτι που θα διαπιστώσει ποιος είναι αδιάβαστος, ποιος ξέρει μόνο τα στοιχειώδη και ποιος ξέρει κάτι παραπάνω. Που δεν θα ξεχωρίσει όμως αυτόν που δικαιούται την είσοδό του στην καλύτερη σχολή του Πολυτεχνείου, από τον άλλον που είναι καλός μαθητής.
Απάντηση από τον/την Χρήστος Αγριόδημας στις 27 Ιούνιος 2016 στις 16:58
Γιάννη όπως πάντα απολαυστικός.
Ο τρόπος γραφής σου είναι ”πρωτότυπος”. Και μιας και μιλάμε για σπαγγέτι γουέστερν ψηφίζω
Απάντηση από τον/την ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΣΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ στις 27 Ιούνιος 2016 στις 21:02
Γιάννη,
στο καλοκαιρινό φεστιβάλ
«pulpfiction + εξωτικά θέματα Φυσικής»,
στο οποίο έκανες πρεμιέρα με την ανάρτησή σου,
υπάρχουν «ριμέικ» θεμάτων Φυσικής, καλύτερα από τα πρωτότυπα;
π.χ. το φιλμ «Inglourious Basterds» – 2009, του Ταραντίνο αποτελεί ριμέικ του «τα Ένδοξα Καθάρματα» – 1978, του Enzo G. Castellari. Όμως το φιλμ του 1978 δεν θα αναφερόταν ποτέ, χωρίς το ριμέικ του Ταραντίνο.
Περισσότερα για τα φιλμ που προκάλεσαν ριμέικ καλύτερα από τα πρωτότυπα, εδώ.
Υπάρχουν λοιπόν ιδέες θεμάτων Φυσικής,
που όταν προτάθηκαν για πρώτη φορά δεν «περπάτησαν»,
αλλά ο μετασχηματισμός τους οδήγησε σε ενδιαφέροντα περιβάλλοντα
μάθησης & αξιολόγησης;
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 27 Ιούνιος 2016 στις 21:40
Ευχαριστώ Χρήστο.
Αριστουργήματα του ιδίου (Ένιο Μορικόνε):
Για μια χούφτα δολάρια (μοιάζει πολύ και όχι τυχαία με το Ελ Πάσο που έστειλες):
Μόνο από Ιταλούς, για να μην πιάσουμε τον Τιόμκιιν.
Απάντηση από τον/την Γκενές Δημήτρης στις 27 Ιούνιος 2016 στις 21:51
Καλησπέρα Γιάννη
οφείλω να ομολογήσω ότι κάποια από τα κείμενά σου είναι πυκνά και γρήγορα και δεν τα προλαβαίνω να επεξεργαστώ
Ασφαλώς και έχεις δίκιο … Κάποιοι μάλιστα κατάλαβαν πως σημασία έχει κυρίως το στήσιμο του σενάριου. Για το λόγο αυτό μας άρχισαν σεμινάρια περί σεναρίων … Δυστυχώς μας ξεκινούσαν με σενάριο με Κλούβιο , Σουβλίτσα και Μπαρμπαμητούση και στις εξετάσεις ξαφνικά σενάρια υπερπαραγωγές Χολυγουντιανές …
Αλλά μια και αναφέρθηκες σε απίθανα … σενάρια …
«Δεν είναι πολύ πιθανόν να συμβεί κάτι τέτοιο, … αλλά δεν είναι και τελείως αδύνατον να δεις ξαφνικά μια όμορφη κοπέλα πάνω στο άλογό της στο πιο απόκρημνο μονοπάτι ενός βουνού στη μέση της ερήμου. Δεν είναι πιθανόν αλλά γίνεται. Πολύ απίθανο είναι επίσης, επειδή παραπάτησε κάποια στιγμή το άλογό της, και βλέπεις την κοπέλα να πέφτει στον γκρεμό, να πιαστούν τα μαλλιά της σ’ ένα δέντρο και να μείνει εκεί κρεμασμένη μέχρις ότου –λίγα δευτερόλεπτα αργότερα (!)– να εμφανιστεί ο καουμπόι της ιστορίας μας, να ρίξει το λάσο του και να σώσει την κοπέλα από βέβαιο θάνατο! Πολύ απίθανα όλα αυτά, … αλλά, τέλος πάντων, δεν έχουν μηδενική πιθανότητα να συμβούν! Αυτό όμως που δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω είναι ότι την ίδια αυτή στιγμή συμβαίνει να περνά απ’ εκεί ένας τύπος με την κάμερά του και… να τραβάει τη σκηνή!»
Neils Bohr
Απόσπασμα από το βιβλίο του Στ. Τραχανά: Μεγάλη επιστήμη, ενδιαφέρουσες ζωές
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 27 Ιούνιος 2016 στις 21:54
Γιώργο η παραπομπή σου ξέχασε την καλύτερη περίπτωση.
Το καλύτερο παράδειγμα ταινίας που το ρημέηκ της ήταν πολύ καλύτερο, ήταν το Γιοζίμπο του Ακίρα Κουροσάβα:
Αλλά και για να θυμηθούμε και τις …ανάποδες του Μπαντ Σπένσερ (αφού στο βίντεο του Δημήτρη βλέπουμε τον έτερο …. Καππαδόκη), άλλο ένα βίντεο:
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 28 Ιούνιος 2016 στις 19:22
Ευχαριστώ Τίνα.
Δημήτρη και Διονύση έμαθα στο σχολείο για τον θάνατο.
Οι Κάρλο Πεντρεσόλι (Μπάντ Σπένσερ) και Μάριο Τζιρότι (Τέρενς Χιλ) έπαιξαν μαζί σε καμιά 20αριά ταινίες. Κάποιες γουέστερν όπως στην τριλογία:
Ο Θεός συγχωρεί, εγώ όχι.
Οι 4 του Άβε Μαρία.
Μπουτ Χιλ.
Στα δύο τελευταία, που εμπνέονται από το «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» παίζει και ο Ελάι Γουάλας, στον ρόλο του Κακόπουλου. Του απατεώνα Έλληνα. Εκεί στήθηκαν οι χαρακτήρες του διδύμου, που γενόμενοι τα ετεροθαλή αδέλφια (Μπαμπίνο και Τρινιτά) έπαιξαν σε παρωδίες γουέστερν σπαγγέτι.
Ακολούθησαν οι δύο Ταινίες Τρινιτά (παρενεβλήθη ο μαύρος πειρατής).
Είχαν επιτυχία και αντιγράφτηκαν από πολλούς. Ήταν το κύκνειο άσμα του Ιταλικού γουέστερν.
Ο Πεντρεσόλι ήταν πρωταθλητής κολύμβησης, ξεκίνησε να σπουδάζει Χημικός, βρέθηκε με διδακτορικό στα Νομικά και ιδιοκτήτης αεροπορικής εταιρίας. Πιλότος επίσης. Ασχολήθηκε και με την πολιτική δηλώνοντας:
«τρία πράγματα δεν έχω γίνει στη ζωή μου: μπαλαρίνα, τζόκεϊ και πολιτικός. Με δεδομένο ότι δεν μπορώ να γίνω τα δύο πρώτα, θα προσπαθήσω στην πολιτική»
Είχε παίξει ως κομπάρσος στην ταινία Κβο Βάντις του 1951 , στον ρόλο ενός πραιτωριανού.
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 28 Ιούνιος 2016 στις 20:48
Πράγματι ήταν μια ταινία πρότυπο.
Καταπληκτικές σκηνές υπήρξαν πάρα πολλές.
Η εναρκτήρια, η σκηνή της κρεμάλας, η γέφυρα, η κουβέρτα που παίρνει από τον ετοιμοθάνατο, η «όταν πυροβολάς, πυροβόλησε χωρίς πολλά λόγια», το τραίνο, η μονομαχία στο τέλος, η κακομεταχείριση των αιχμαλώτων που καλυπτόταν από μουσική και πολλές άλλες.
Φαίνεται καθαρά ότι για μια μεγάλη ταινία χρειάζεται μια πρωτότυπη και παράλληλα καλή ιστορία που θα αφηγηθείς ωραία. Εδώ ήταν άριστη και η σκηνοθεσία και η μουσική. Όμως κάηκε όπως κάθε τι σπουδαίο.
Η επιτυχία της, καθώς και ο χαρακτήρας του Τούκο, έδωσαν έναυσμα για τις «Οι 4 του Άβε Μαρία» (Ace high) και «Boot hill». Όμως αυτές μάλλον ξεχάστηκαν. Ίσως είμαι από τους λίγους (του υλικονέτ) που τις έχουν δει. Το να είσαι πρωτότυπος είναι δύσκολο.
Το «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» γνώρισε παρωδία, την «Ο όμορφος, ο άσχημος και ο ηλίθιος» (Μια θηλιά σε περιμένει Τσίτσο). Δάνεισε κλισέ σε πολλές ταινίες τύπου «Ζαπάτα western» και κλασικότερα σπαγγέτι western.
Απετέλεσε την κορυφαία στιγμή του είδους και ακολουθήθηκε από το, επίσης αριστουργηματικό, «Κάποτε στην Δύση» επίσης του Λεόνε.
Το πνεύμα της εποχής έδωσε το ερέθισμα σε μαρξιστές σκηνοθέτες να εκφραστούν μέσω των γουέστερν.
Ακολούθησαν οι παρωδίες τύπου Τρινιτά. Καλή αλλά ξεχασμένη ήταν «Ο άνθρωπος από την Ανατολή» με τον Τέρενς Χιλ μόνο του. Εμπνεόταν από τον Λούκυ Λουκ (Τρυφερό πόδι). Οι πολλές μιμήσεις οδηγούν σε φθορά το είδος. Άλλος παράγοντας φθοράς ήταν η από Αμερικανούς αντιγραφή του στυλ των σπαγγέτι, που όμως λίγο είχαν καταλάβει.
Τι Αμερικανοί θα ήταν αν δεν συνέβαινε αυτό;
Γυρίζεται και «Η άγρια συμμορία» από τον Πέκινπα.
Οι «διανοούμενοι» ερίζουν με τους «λαϊκούς» και τους λένε ότι είναι καλύτερη ταινία από την «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».
Ο Λεόνε της αποδίδει ένα μέρος της φθοράς των σπαγγέτι. Ως άλλο παράγοντα φθοράς θεωρεί τις ταινίες Τρινιτά. Κάνει πλάκα και στην άγρια συμμορία και στα τρινιτοειδή μέσω της ταινίας του Τονίνο Βαλέρι (συνδημιουργός) «Το όνομά μου είναι κανένας», στην οποία συμπρωταγωνιστούν Χένρυ Φόντα και Τέρενς Χίλ.
Η πολύ καλή αυτή ταινία, με πλήθος ευρημάτων, απετέλεσε μάλλον το κύκνειο άσμα των σπαγγέτι. Όχι ότι ήταν η τελευταία, αλλά υπάρχει σ’ αυτήν έκδηλα η αναγγελία θανάτου.
Τα σπαγγέτι εμπνέουν προσφάτως τον Ταραντίνο. Μου δίνει την εντύπωση όμως ότι από όλα αυτά κράτησε την βία (κάτι που του αρέσει). Όπως ένα μικρό παιδί που όταν βλέπει τους Αθλίους του κάνει εντύπωση η σκηνή που ο Αγιάννης δέρνει τους ανθρώπους του Θερναδιέδου ή που σηκώνει την άμαξα. Ταραντίνο είναι αυτός.
Έχω παραπέμψει στις αντίστοιχες σκηνές των τελικών μονομαχιών.
Το πρόβλημά μου δεν είναι το νο2. Υπήρξε νο3 με τον Ντέιβιντ Καραντάιν, νο4 με τον Μπρους Γουΐλις, ένα διαστημικό νο5, που δεν θυμάμαι, και δεν ξέρω πόσα άλλα.
Του Κουροσάβα το “7 σαμουράι” επίσης μετεγράφη ως “Καί οι 7 ήσαν υπέροχοι”.
Ο οργανισμός του Κουροσάβα τραβούσε αντιγραφές. Έτσι το “Ρασομόν” μετεγράφη από τον Μάρτιν Ριτ ως “Ο βιασμός”.
Και στις τρεις περιπτώσεις προτιμώ τα ρημέηκ.
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 27 Ιούνιος 2016 στις 22:05
Εν κατακλείδι Γιώργο, τα ρημέηκ δεν είναι κακά. Παίρνεις μια καλή άσκηση και φτιάχνεις μια καλή.
Αν πρόκειται για «μεταγραφή» αντί για «αντιγραφή» το αποτέλεσμα μπορεί να έχει και πρωτοτυπία.
Μια άσκηση εναλλασσομένων μπορεί να μεταγραφεί επιτυχώς ως άσκηση εξαναγκασμένης ταλάντωσης.
Πρόβλημα αναφύεται από το νούμερο 4 και πάνω.
Πρόβλημα αισθητικής έχουν τα cross-genre, όπως «Ζορρό εναντίον Μασίστα» ή “στερεό-ταλάντωση-ντόπλερ” στην ίδια συσκευασία.
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 27 Ιούνιος 2016 στις 22:08
Ωραίο Μήτσο!
Απάντηση από τον/την Βασίλης Δουκατζής στις 27 Ιούνιος 2016 στις 22:19
Γιάννη καλησπέρα!
Απολαυστικός όπως πάντα.
Σε κάτι τέτοια είσαι απίστευτος “το χεις” που λένε.
Τώρα για ασκήσεις φυσικής τι να πούμε, πόσες φορές δεν έχεις δει – διαβάσει ένα σενάριο (και η άσκηση στην ουσία σενάριο είναι) και δεν έχεις πει “α ωραίο αλλά εγώ θα το προτιμούσα έτσι για τον α ή β λόγο” και τσαφ να μία νέα άσκηση που και αυτή μπορεί να είναι ερωτήματα που τα χεις δει αλλού και σ’ αρέσαν κ.τ.λ. κ.τ.λ.
“… ή “στερεό-ταλάντωση-ντόπλερ” στην ίδια συσκευασία.”
Γιάννη εδώ θα σε μαλώσω δηλαδή μία κρούση και ένα κυματάκι (κάτω από το ταλαντούμενο σώμα έχουμε και μία ακίδα που παράγει κύματα) λίγο ισορροπία με επαφή σε κάποιο ρευστό τι βλάπτει; να καλύψουμε ντε όλη την ύλη, μισές δουλειές θα κάνουμε;
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 27 Ιούνιος 2016 στις 22:3
Ευχαριστώ Βασίλη.
Πριν με μαλώσεις ας θυμίσω, παραμένοντας σε κινηματογραφικό κλίμα, τον Δήμο Σταρένιο:
-Έχω δουλειά. Πρέπει να ρίξω τρεις χιλιάδες ερυθρόδερμους στην πολιορκία της Τροίας!
(Ο Στρατής παραστράτησε).
Αναγκασμένος ήταν ο φουκαράς (καθηγητής φιλόλογος) να παραφιλολογεί για να βγάλει το ψωμί του.
Έχω και εγώ ρίξει ερυθρόδερμους σε ασκήσεις ταλαντώσεων ή στερεού. Η λίγη και ετερόκλητη ύλη ας όψεται. Όμως η πλάκα,πλάκα.
Απάντηση από τον/την Τίνα Νάντσου στις 28 Ιούνιος 2016 στις 17:49
Εξαιρετική παρουσίαση. Τι μου θύμισες Γιάννη . Ήμουν από τους άτυχους μαθητές που έδωσαν εξετάσεις το 87 και έπεσα σε αυτό το θέμα που αναφέρεις. Αν και άριστη μαθήτρια ,έγραψα 14.5 λόγω του θέματος αυτού. Ευτυχώς έγραψα άριστα μαθηματικά και χημεία και μπήκα στο Φυσικό Αθήνας.
Μια λάθος εκφώνηση μπορεί να αλλάξει την ζωή ενός παιδιού….
by 
Τα σχόλια:
Καλό μεσημέρι Γιάννη.
Πέρα από το απολαυστικό του κειμένου (τώρα και να θες δεν μπορείς να το αλλάξεις, αφού μας κακόμαθες…) η μεταφορά από την οθόνη στη φυσική, πολύ καλή!!!
Ναι, μας έφαγαν τα ριμέικ, που είναι και κακόγουστα…
Ευχαριστώ Διονύση.
Τα ρημέηκ ίσως είμαστε αναγκασμένοι να τα παράγουμε. Δεν είναι εύκολο το να ανακαλύπτεις κάτι πρωτότυπο συνέχεια. Εκτός αν….
Η ύλη είναι μεγάλη. Τότε γίνεται.
Περισσότερο από τα ρημέηκ ενοχλεί ένα cross-genre (hybrid-genre).
Επιτυχημένοι συνδυασμοί υπάρχουν. Βαρύτητα μετά στροφορμής. Πτώση ράβδου και μετατροπή της δυναμικής ενέργειας σε θερμική κ.ά. Η θεματολογία των Δεσμών επέτρεπε υβριδικά θέματα χωρίς αηδίες.
Η σημερινή ύλη οδηγεί σε τυλιχτά σουβλάκια με γρανίτα φράουλα μέσα.
Ή αλλιώς στερό με ρευστά και Ντόπλερ μαζί.
Πολύ ωραίο κείμενο Γιάννη…
Τα χαστούκια στους πρώτους εντιμότατους ήταν εξαιρετική σκηνή..Μασίστες κλπ τα έχω ακουστά μόνο από περιγραφές πατέρα.
Αν και, νομίζω, πως έχω καταλάβει το γούστο σου και μου ταιριάζει…(πχ θυμάμαι εξετάσεις Κύπρου, το τελικό διαγωνισμά σου -εξαιρώντας τις εξαναγκασμένες που είναι κάπως εκτός- κλπ) έχω μία απορία: με ασκήσεις του στυλ: “μπιλιαρδάκι και ολίσθηση”, “βολή κέρματος”, “τελευταία άσκηση του Βασίλη (Δουκ.)”, “παλμοί και επαλληλία”, δηλαδή, γενικότερα ασκήσεις στο πνεύμα των πιο εύκολων ερωτημάτων στους Διαγωνισμούς Φυσικής είσαι θετικά προσκείμενος; Εγώ νομίζω πως είμαι. Βοηθούν στο διαχωρισμό, δείχνουν βαθιά γνώση και αποφεύγονται οι “κακόγουστες συνδυαστικές”. Ως αρνητικό θεωρώ μόνο τη μορφή των διαγωνισμάτων όπου φαίνεται σαν να μη χωρούν τέτοιες ασκήσεις εύκολα (πέρα από Θέμα Β).
Μπράβο σου και παλι για το κείμενό σου….
Δημήτρη ευχαριστώ.
Όπως δεν είναι υποχρεωτικό σε μια ταινία να περιέχεται κάποιο εύρημα, έτσι δεν είναι υποχρεωτικό το να περιλαμβάνεται σε κάθε διαγώνισμα ή ομάδα θεμάτων, ένα έξυπνο και πρωτότυπο θέμα. Αν υπάρχει ανεβάζει την αισθητική των θεμάτων. Αν συντελεί και στο να αποκτήσουν διακριτότητα τα θέματα, τότε ακόμα καλύτερα.
Πολλές χρονιές έπεσαν (σε Δέσμες) θέματα χωρίς «τσαχπινιές» όπως αυτή του 1987 . Τα θέματα δεν απέτυχαν. Ήταν από μεγάλη ύλη και δεν ήταν μιλημένα. Σήμερα τα θέματα αν δεν έχουν μια πρωτοτυπία είναι μιλημένα.
Το θέμα με την ράβδο, που πέφτει από κατακόρυφη θέση και στην οριζόντια θέση ασκεί δύναμη στην άρθρωση, όταν πρωτοκυκλοφόρησε ήταν πρωτότυπο. Μόνο πολύ καλοί μαθητές θα ανακαλούσαν κεντρομόλο και επιτρόχιο. Όμως αναπαράχθηκε, αναπαράχθηκε, αναπαράχθηκε και κάηκε. Αν το βάλεις σήμερα τι θα διαπιστώσεις;
Ποιοί μαθητές έχουν καθηγητή που ψάχνει ασκήσεις;
Μπορεί να τους βρεις στα γραπτά. Και τι έγινε;
Για το μπιλιάρδο που ρωτάς και για το κέρμα η απάντηση δεν είναι γενική, ούτε εύκολη. Σήμερα είναι πιθανόν το να διδάσκουν πολλοί συνάδελφοι ασκήσεις με ολισθήσεις. Αν πέσει η πρώτη θα βρούμε άραγε τους καλούς ή απλά τους εκπαιδευμένους; Έπειτα τι θα ακολουθήσει; Θα αντικατασταθεί η ραβδολογία από μπιλιαρδολογία; Θα τρελάνουμε τα παιδιά χωρίς εν τέλει να μάθουν Φυσική, αλλά μεθόδους επίλυσης τέτοιων ασκήσεων:
-Γράφουμε τις δύο εξισώσεις υ και ω. Απαιτούμε υ=ω.R και βρίσκουμε τον χρόνο και …
Μήπως κάηκαν χωρίς καν να πέσουν τέτοια θέματα;
Οπαδός της εκτεταμένης ύλης είμαι.
Είμαι και φίλος των σπαγγέτι γουέστερν. Είδα πως οι επαναλήψεις κάποιων κλισέ τα έκαψαν και σήμερα δεν υπάρχουν. Ο κινηματογράφος όμως δεν πέθανε. Γυρίζονται άλλες ταινίες. Αυτό έχει συμβεί με την ύλη μας. Πέθανε εξαντληθείσα.
Ο κινηματογράφος και η Φυσική
ασχολούνται με μοντέλα
της πραγματικότητας,
(ένα κοινό τους).
Γιάννη ωραία ανάρτηση,
τονίζει την πρωτοτυπία
που επιδιώκεται σε επίπεδο
θεμάτων των εισαγωγικών εξετάσεων.
Μου άρεσε όπως πάντα, ο τρόπος που τα γράφεις
και μου άρεσε ο όρος “θεματάκια”.
Ευχαριστώ Κώστα.
Θεματάκι, δηλαδή κάτι που θα διαπιστώσει ποιος είναι αδιάβαστος, ποιος ξέρει μόνο τα στοιχειώδη και ποιος ξέρει κάτι παραπάνω. Που δεν θα ξεχωρίσει όμως αυτόν που δικαιούται την είσοδό του στην καλύτερη σχολή του Πολυτεχνείου, από τον άλλον που είναι καλός μαθητής.
Γιάννη όπως πάντα απολαυστικός.
Ο τρόπος γραφής σου είναι ”πρωτότυπος”. Και μιας και μιλάμε για σπαγγέτι γουέστερν ψηφίζω
”Για μια χούφτα δολάρια” soundtrack
Γιάννη,
στο καλοκαιρινό φεστιβάλ
«pulpfiction + εξωτικά θέματα Φυσικής»,
στο οποίο έκανες πρεμιέρα με την ανάρτησή σου,
υπάρχουν «ριμέικ» θεμάτων Φυσικής, καλύτερα από τα πρωτότυπα;
π.χ. το φιλμ «Inglourious Basterds» – 2009, του Ταραντίνο αποτελεί ριμέικ του «τα Ένδοξα Καθάρματα» – 1978, του Enzo G. Castellari. Όμως το φιλμ του 1978 δεν θα αναφερόταν ποτέ, χωρίς το ριμέικ του Ταραντίνο.
Περισσότερα για τα φιλμ που προκάλεσαν ριμέικ καλύτερα από τα πρωτότυπα, εδώ.
Υπάρχουν λοιπόν ιδέες θεμάτων Φυσικής,
που όταν προτάθηκαν για πρώτη φορά δεν «περπάτησαν»,
αλλά ο μετασχηματισμός τους οδήγησε σε ενδιαφέροντα περιβάλλοντα
μάθησης & αξιολόγησης;
Ευχαριστώ Χρήστο.
Αριστουργήματα του ιδίου (Ένιο Μορικόνε):
Για μια χούφτα δολάρια (μοιάζει πολύ και όχι τυχαία με το Ελ Πάσο που έστειλες):
https://www.youtube.com/watch?v=HjjDOdaFZg0
Ο καλός , ο κακός και ο άσχημος:
https://www.youtube.com/watch?v=AFa1-kciCb4
Κάποτε στη δύση:
https://www.youtube.com/watch?v=i3Q8h-fDfEI
https://www.youtube.com/watch?v=m6BQKFs3-VM
Του Φράνκο Μικαλίτσι, “Με λένε Τρινιτά”:
https://www.youtube.com/watch?v=aWYCw3BTziw
Μόνο από Ιταλούς, για να μην πιάσουμε τον Τιόμκιιν.
Καλησπέρα Γιάννη
οφείλω να ομολογήσω ότι κάποια από τα κείμενά σου είναι πυκνά και γρήγορα και δεν τα προλαβαίνω να επεξεργαστώ
Ασφαλώς και έχεις δίκιο … Κάποιοι μάλιστα κατάλαβαν πως σημασία έχει κυρίως το στήσιμο του σενάριου. Για το λόγο αυτό μας άρχισαν σεμινάρια περί σεναρίων … Δυστυχώς μας ξεκινούσαν με σενάριο με Κλούβιο , Σουβλίτσα και Μπαρμπαμητούση και στις εξετάσεις ξαφνικά σενάρια υπερπαραγωγές Χολυγουντιανές …
Αλλά μια και αναφέρθηκες σε απίθανα … σενάρια …
«Δεν είναι πολύ πιθανόν να συμβεί κάτι τέτοιο, … αλλά δεν είναι και τελείως αδύνατον να δεις ξαφνικά μια όμορφη κοπέλα πάνω στο άλογό της στο πιο απόκρημνο μονοπάτι ενός βουνού στη μέση της ερήμου. Δεν είναι πιθανόν αλλά γίνεται. Πολύ απίθανο είναι επίσης, επειδή παραπάτησε κάποια στιγμή το άλογό της, και βλέπεις την κοπέλα να πέφτει στον γκρεμό, να πιαστούν τα μαλλιά της σ’ ένα δέντρο και να μείνει εκεί κρεμασμένη μέχρις ότου –λίγα δευτερόλεπτα αργότερα (!)– να εμφανιστεί ο καουμπόι της ιστορίας μας, να ρίξει το λάσο του και να σώσει την κοπέλα από βέβαιο θάνατο! Πολύ απίθανα όλα αυτά, … αλλά, τέλος πάντων, δεν έχουν μηδενική πιθανότητα να συμβούν! Αυτό όμως που δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω είναι ότι την ίδια αυτή στιγμή συμβαίνει να περνά απ’ εκεί ένας τύπος με την κάμερά του και… να τραβάει τη σκηνή!»
Neils Bohr
Απόσπασμα από το βιβλίο του Στ. Τραχανά: Μεγάλη επιστήμη, ενδιαφέρουσες ζωές
Γιώργο η παραπομπή σου ξέχασε την καλύτερη περίπτωση.
Το καλύτερο παράδειγμα ταινίας που το ρημέηκ της ήταν πολύ καλύτερο, ήταν το Γιοζίμπο του Ακίρα Κουροσάβα:
https://www.youtube.com/watch?v=z8ByAzPe38Y
To “ρημέηκ” μια κλάση καλύτερο. Για μια χούφτα δολάρια:
https://www.youtube.com/watch?v=4vEVhrK_0AE
Διαγραφή
Ευχαριστώ Τίνα.
Δημήτρη και Διονύση έμαθα στο σχολείο για τον θάνατο.
Οι Κάρλο Πεντρεσόλι (Μπάντ Σπένσερ) και Μάριο Τζιρότι (Τέρενς Χιλ) έπαιξαν μαζί σε καμιά 20αριά ταινίες. Κάποιες γουέστερν όπως στην τριλογία:
Ο Θεός συγχωρεί, εγώ όχι.
Οι 4 του Άβε Μαρία.
Μπουτ Χιλ.
Στα δύο τελευταία, που εμπνέονται από το «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» παίζει και ο Ελάι Γουάλας, στον ρόλο του Κακόπουλου. Του απατεώνα Έλληνα. Εκεί στήθηκαν οι χαρακτήρες του διδύμου, που γενόμενοι τα ετεροθαλή αδέλφια (Μπαμπίνο και Τρινιτά) έπαιξαν σε παρωδίες γουέστερν σπαγγέτι.
Ακολούθησαν οι δύο Ταινίες Τρινιτά (παρενεβλήθη ο μαύρος πειρατής).
Είχαν επιτυχία και αντιγράφτηκαν από πολλούς. Ήταν το κύκνειο άσμα του Ιταλικού γουέστερν.
Ο Πεντρεσόλι ήταν πρωταθλητής κολύμβησης, ξεκίνησε να σπουδάζει Χημικός, βρέθηκε με διδακτορικό στα Νομικά και ιδιοκτήτης αεροπορικής εταιρίας. Πιλότος επίσης. Ασχολήθηκε και με την πολιτική δηλώνοντας:
«τρία πράγματα δεν έχω γίνει στη ζωή μου: μπαλαρίνα, τζόκεϊ και πολιτικός. Με δεδομένο ότι δεν μπορώ να γίνω τα δύο πρώτα, θα προσπαθήσω στην πολιτική»
Είχε παίξει ως κομπάρσος στην ταινία Κβο Βάντις του 1951 , στον ρόλο ενός πραιτωριανού.
Πράγματι ήταν μια ταινία πρότυπο.
Καταπληκτικές σκηνές υπήρξαν πάρα πολλές.
Η εναρκτήρια, η σκηνή της κρεμάλας, η γέφυρα, η κουβέρτα που παίρνει από τον ετοιμοθάνατο, η «όταν πυροβολάς, πυροβόλησε χωρίς πολλά λόγια», το τραίνο, η μονομαχία στο τέλος, η κακομεταχείριση των αιχμαλώτων που καλυπτόταν από μουσική και πολλές άλλες.
Φαίνεται καθαρά ότι για μια μεγάλη ταινία χρειάζεται μια πρωτότυπη και παράλληλα καλή ιστορία που θα αφηγηθείς ωραία. Εδώ ήταν άριστη και η σκηνοθεσία και η μουσική. Όμως κάηκε όπως κάθε τι σπουδαίο.
Η επιτυχία της, καθώς και ο χαρακτήρας του Τούκο, έδωσαν έναυσμα για τις «Οι 4 του Άβε Μαρία» (Ace high) και «Boot hill». Όμως αυτές μάλλον ξεχάστηκαν. Ίσως είμαι από τους λίγους (του υλικονέτ) που τις έχουν δει. Το να είσαι πρωτότυπος είναι δύσκολο.
Το «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» γνώρισε παρωδία, την «Ο όμορφος, ο άσχημος και ο ηλίθιος» (Μια θηλιά σε περιμένει Τσίτσο). Δάνεισε κλισέ σε πολλές ταινίες τύπου «Ζαπάτα western» και κλασικότερα σπαγγέτι western.
Απετέλεσε την κορυφαία στιγμή του είδους και ακολουθήθηκε από το, επίσης αριστουργηματικό, «Κάποτε στην Δύση» επίσης του Λεόνε.
Το πνεύμα της εποχής έδωσε το ερέθισμα σε μαρξιστές σκηνοθέτες να εκφραστούν μέσω των γουέστερν.
Ακολούθησαν οι παρωδίες τύπου Τρινιτά. Καλή αλλά ξεχασμένη ήταν «Ο άνθρωπος από την Ανατολή» με τον Τέρενς Χιλ μόνο του. Εμπνεόταν από τον Λούκυ Λουκ (Τρυφερό πόδι). Οι πολλές μιμήσεις οδηγούν σε φθορά το είδος. Άλλος παράγοντας φθοράς ήταν η από Αμερικανούς αντιγραφή του στυλ των σπαγγέτι, που όμως λίγο είχαν καταλάβει.
Τι Αμερικανοί θα ήταν αν δεν συνέβαινε αυτό;
Γυρίζεται και «Η άγρια συμμορία» από τον Πέκινπα.
Οι «διανοούμενοι» ερίζουν με τους «λαϊκούς» και τους λένε ότι είναι καλύτερη ταινία από την «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».
Ο Λεόνε της αποδίδει ένα μέρος της φθοράς των σπαγγέτι. Ως άλλο παράγοντα φθοράς θεωρεί τις ταινίες Τρινιτά. Κάνει πλάκα και στην άγρια συμμορία και στα τρινιτοειδή μέσω της ταινίας του Τονίνο Βαλέρι (συνδημιουργός) «Το όνομά μου είναι κανένας», στην οποία συμπρωταγωνιστούν Χένρυ Φόντα και Τέρενς Χίλ.
Η πολύ καλή αυτή ταινία, με πλήθος ευρημάτων, απετέλεσε μάλλον το κύκνειο άσμα των σπαγγέτι. Όχι ότι ήταν η τελευταία, αλλά υπάρχει σ’ αυτήν έκδηλα η αναγγελία θανάτου.
Τα σπαγγέτι εμπνέουν προσφάτως τον Ταραντίνο. Μου δίνει την εντύπωση όμως ότι από όλα αυτά κράτησε την βία (κάτι που του αρέσει). Όπως ένα μικρό παιδί που όταν βλέπει τους Αθλίους του κάνει εντύπωση η σκηνή που ο Αγιάννης δέρνει τους ανθρώπους του Θερναδιέδου ή που σηκώνει την άμαξα. Ταραντίνο είναι αυτός.
Έχω παραπέμψει στις αντίστοιχες σκηνές των τελικών μονομαχιών.
Το πρόβλημά μου δεν είναι το νο2. Υπήρξε νο3 με τον Ντέιβιντ Καραντάιν, νο4 με τον Μπρους Γουΐλις, ένα διαστημικό νο5, που δεν θυμάμαι, και δεν ξέρω πόσα άλλα.
Του Κουροσάβα το “7 σαμουράι” επίσης μετεγράφη ως “Καί οι 7 ήσαν υπέροχοι”.
Ο οργανισμός του Κουροσάβα τραβούσε αντιγραφές. Έτσι το “Ρασομόν” μετεγράφη από τον Μάρτιν Ριτ ως “Ο βιασμός”.
Και στις τρεις περιπτώσεις προτιμώ τα ρημέηκ.
Εν κατακλείδι Γιώργο, τα ρημέηκ δεν είναι κακά. Παίρνεις μια καλή άσκηση και φτιάχνεις μια καλή.
Αν πρόκειται για «μεταγραφή» αντί για «αντιγραφή» το αποτέλεσμα μπορεί να έχει και πρωτοτυπία.
Μια άσκηση εναλλασσομένων μπορεί να μεταγραφεί επιτυχώς ως άσκηση εξαναγκασμένης ταλάντωσης.
Πρόβλημα αναφύεται από το νούμερο 4 και πάνω.
Πρόβλημα αισθητικής έχουν τα cross-genre, όπως «Ζορρό εναντίον Μασίστα» ή “στερεό-ταλάντωση-ντόπλερ” στην ίδια συσκευασία.
Ωραίο Μήτσο!
Γιάννη καλησπέρα!
Απολαυστικός όπως πάντα.
Σε κάτι τέτοια είσαι απίστευτος “το χεις” που λένε.
Τώρα για ασκήσεις φυσικής τι να πούμε, πόσες φορές δεν έχεις δει – διαβάσει ένα σενάριο (και η άσκηση στην ουσία σενάριο είναι) και δεν έχεις πει “α ωραίο αλλά εγώ θα το προτιμούσα έτσι για τον α ή β λόγο” και τσαφ να μία νέα άσκηση που και αυτή μπορεί να είναι ερωτήματα που τα χεις δει αλλού και σ’ αρέσαν κ.τ.λ. κ.τ.λ.
“… ή “στερεό-ταλάντωση-ντόπλερ” στην ίδια συσκευασία.”
Γιάννη εδώ θα σε μαλώσω δηλαδή μία κρούση και ένα κυματάκι (κάτω από το ταλαντούμενο σώμα έχουμε και μία ακίδα που παράγει κύματα) λίγο ισορροπία με επαφή σε κάποιο ρευστό τι βλάπτει; να καλύψουμε ντε όλη την ύλη, μισές δουλειές θα κάνουμε;
Απάντηση από τον/την Κυριακόπουλος Γιάννης στις 27 Ιούνιος 2016 στις 22:3
Ευχαριστώ Βασίλη.
Πριν με μαλώσεις ας θυμίσω, παραμένοντας σε κινηματογραφικό κλίμα, τον Δήμο Σταρένιο:
-Έχω δουλειά. Πρέπει να ρίξω τρεις χιλιάδες ερυθρόδερμους στην πολιορκία της Τροίας!
(Ο Στρατής παραστράτησε).
Αναγκασμένος ήταν ο φουκαράς (καθηγητής φιλόλογος) να παραφιλολογεί για να βγάλει το ψωμί του.
Έχω και εγώ ρίξει ερυθρόδερμους σε ασκήσεις ταλαντώσεων ή στερεού. Η λίγη και ετερόκλητη ύλη ας όψεται. Όμως η πλάκα,πλάκα.
Εξαιρετική παρουσίαση. Τι μου θύμισες Γιάννη . Ήμουν από τους άτυχους μαθητές που έδωσαν εξετάσεις το 87 και έπεσα σε αυτό το θέμα που αναφέρεις. Αν και άριστη μαθήτρια ,έγραψα 14.5 λόγω του θέματος αυτού. Ευτυχώς έγραψα άριστα μαθηματικά και χημεία και μπήκα στο Φυσικό Αθήνας.
Μια λάθος εκφώνηση μπορεί να αλλάξει την ζωή ενός παιδιού….