Τα πρώτα στατιστικά για τη Φυσική

Καλησπέρα Νίκο.

Δεν έχω καμία κατάρτιση επί του σχεδιασμού εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Έτσι θα καταθέσω κάποιες σκέψεις, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν εξαντλούν το θέμα.

–  Στο παρελθόν η διδασκόμενη ύλη ήταν πολύ πλατιά, χωρίς την εμβάθυνση, η οποία μοιραία έχει οδηγήσει στην ασκησιολογία του σήμερα. Ίσως λοιπόν μέσω του εύρους της ύλης, κανείς να μπορούσε να αποκτήσει αίσθηση της ‘μεγαλύτερης εικόνας’, γεγονός το οποίο νομίζω βοηθάει να εδραιωθεί η γνώση. Σήμερα οι μαθητές μπορούν να λύνουν ασκήσεις π.χ. στο θεώρημα Bolzano, αλλά να σκοντάφτουν στον υπολογισμό εμβαδού κύκλου ή στον υπολογισμό ενός ποσοστού. Μαθαίνοντας τεχνικές επίλυσης ασκήσεων, η γνώση δεν εδραιώνεται.

–  Οι μέθοδοι διδασκαλίας είναι καλό να συμβαδίζουν με την εποχή. Εμείς για παράδειγμα βλέπαμε ΥΕΝΕΔ για κάποιες ώρες στη δημόσια τηλεόραση. Οι σημερινοί μαθητές, με όλη αυτή την έκρηξη στην τεχνολογία, έχουν εντελώς διαφορετικές προσλαβάνουσες. Θεωρώ ότι μάθημα τύπου διάλεξης και στο τέλος λύστε και πέντε ασκήσεις, δεν είναι καθόλου γοητευτικό για το σημερινό μαθητή και δεν τον βοηθά να κατανοήσει τη χρησιμότητα αυτών που διδάσκεται.

– Τα διδασκόμενα μαθήματα θα μπορούσαν να έχουν κάποιου είδους διασύνδεση μεταξύ τους, έτσι ώστε κάθε αντικείμενο να μην μοιάζει ‘ξεκρέμαστο’, αλλά ενταγμένο μέσα στην ευρύτερη ανθρώπινη δραστηριότητα. Η εικόνα του επιστήμονα, ο οποίος ανακαλύπτει θεωρίες επειδή του πέφτουν μήλα στο κεφάλι, νομίζω περισσότερο αποκαρδιώνει ένα μαθητή, παρά τον βοηθάει να ασχοληθεί και να εμπεδώσει αυτά που διδάσκεται. Με την εικόνα αυτή, ο Newton φαντάζει αρρωστημένη διάνοια και ο Tesla μάγος.

Νίκο τα τεστ και οι ενημερώσεις χρειάζονται στο βαθμό μιας αξιολόγησης και όχι ως μέθοδοι εγκατάστασης γνώσης. Απέχουμε αρκετά από ένα καλοσχεδιασμένο πρόγραμμα σπουδών και φαίνεται ότι μας απασχολεί μόνο το ζήτημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ως προς το τελευταίο σου ερώτημα 'Τι άλλαξε;' θα σου απαντήσως απλώς, πολλά…