Τι πραγματικά αξίζει

Τον συνάδελφο καθηγητή Γιάννη Μπρούζο τον συνάντησα στις διαδρομές του διαδικτύου να εκλαϊκεύει ως διδάκτορας φυσικής

«Πως μπορεί όμως κανείς να ανιχνεύσει τέτοια (βαρυτικά) κύματα; Όπως πάντα με τα κύματα καλό είναι να μπορέσουμε να βρούμε τα βουναλάκια-όρη (τα σημεία μέγιστου πλάτους) και τις κοιλάδες (τα σημεία ελάχιστου πλάτους). Λοιπόν αν χτυπηθείτε από βαρυτικό κύμα (μη σας τύχει να σκάσουν τίποτα μαύρες τρύπες δίπλα σας) με ανοιχτά τα χέρια, θα αρχίσει περιοδικά να αυξομειώνεται το μήκος των χεριών σας και το μήκος του κορμού σας»

Στη συνέχεια τον απάντησα στις διδακτικές εξερευνήσεις μου, ως μεταπτυχιακό της διδακτικής Φ.Ε. με την εργασία

«το άτομο στο YouTube, Κριτήρια Επιλογής»

την οποία εκτίμησα και αξιοποίησα και σε ανάρτηση στο “υλικό”.

Σήμερα ….

σήμερα τον ξανασυναντώ να ανεβαίνει έναν Όλυμπο, αλλά με ολύμπια καρτερία.

Σε παραπέμπω στον ιστορικό Στρατή Μπουρνάζο

Ο αγαπημένος «μπαμπάκης» Γιάννης Μπρούζος

Ο Γιάννης Μπρούζος πέτυχε κάτι σπουδαίο. Παλεύοντας με δυο δύσκολους καρκίνους, αποφάσισε να γράψει γράμματα στον γιο του, τον εξάχρονο Στέλιο. Και του απευθύνει 24 γράμματα, όπου μιλάει για όλα αυτά που αξίζουν πραγματικά:  την αγάπη, τους έρωτες, τη φιλία, τη δημιουργία, τη γνώση και άλλα πολλά. 

 Αυτό, από μόνο του, είναι αξιοθαύμαστο. Ο Γιάννης βρίσκει τη δύναμη, σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της ζωής του, ανάμεσα στον πόνο, στις θεραπείες, στις οδυνηρές σκέψεις που τον κυκλώνουν, να γράψει, απευθυνόμενος αγαπητικά στον Στέλιο.

 Αυτός, ο «μπαμπάκης» προς τον γιο του.

 Εξίσου αξιοθαύμαστο όμως είναι αυτό που έγραψε. Γιατί κατάφερε να γράψει ένα βιβλίο όχι για τον πόνο, την αρρώστια, τον ζόφο, όλα αυτά που τον κατακλύζουν οδυνηρά, αλλά για τη ζωή. Το βιβλίο του Γιάννη είναι ένας ύμνος στην αγάπη, τη ζωή και τη δημιουργία. Όπως λέει και ο ίδιος: «Εξάλλου γράφω για το τι αξίζει στη ζωή. Όχι στον θάνατο, ούτε στην ασθένεια. Θέλω να λάμπουν τα γράμματά μου με τη ζωντανή εμπειρία της ύπαρξης, φωτίζοντας πλευρές της ζωής που πραγματικά αξίζουν». Και το κάνει  απλά και απέριττα, χωρίς σοβαροφάνεια και χωρίς διδακτισμό.

Τον Γιάννη τον έχουμε γνωρίσει με πολλές ιδιότητες: ως σύντροφο, ως αγωνιστή, ως εκπαιδευτικό, ως εμψυχωτή της Ανοιχτής Ορχήστρας, ως μουσικό, ως αρθρογράφο. Τώρα τον γνωρίζουμε όχι μόνο ως συγγραφέα και “μπαμπάκη”, αλλά ως άνθρωπο με περίσσευμα δύναμης και αγάπης, που καταφέρνει να τη μοιραστεί απλόχερα.

 Διαβάστε το βιβλίο. Όχι μόνο ως  ωραίο, συγκινητικό και συγκλονιστικό ανάγνωσμα (που είναι). Αλλά  γιατί είναι μεγάλο δώρο. Όχι μόνο του Γιάννη στον Στέλιο, αλλά σε όλους  εμάς που το διαβάζουμε. Δώρο ζωής από την καρδιά του Γιάννη.

Γιάννη, σε ευχαριστούμε από την καρδιά μας.

 ΥΓ. Εδώ, όλες οι λεπτομέρειες για το βιβλίο και για το πώς μπορείτε να το αποκτήσετε: https://sites.google.com/view/ti-pragmatika-axizei/

 ΥΓ2. Το βιβλίο, όπως είπα, δεν έχει σοβαροφάνεια και διδακτισμό. Αντίθετα, παρότι μιλάει θέματα σπουδαία και σε μια συγκυρία βαριά, ο Γιάννης μιλάει στον γιο του απλά, ακόμα και ανάλαφρα. Αυτές οι στιγμές, οι πιο ανάλαφρες, μου αρέσουν πολύ, κι ας μην είναι οι σπουδαιότερες.

Όταν λέει, λ.χ., αυτοσαρκαζόμενος, απευθυνόμενος στον Στέλιο: «Εξάλλου, τον ξέρεις τον μπαμπά σου. Πάντα μου αρέσει να λέω ανοησίες, χαζομαρίτσες και υπερβολές, έτσι για πείραγμα. Μάλιστα το έχεις εξηγήσει σε ένα κοριτσάκι. Εγώ το τρόμαξα,  λέγοντας ότι με τις λαμπάδες της Ανάστασης ίσως να καούν τα μαλλιά όλων μας. Έπιασες αμέσως το μήνυμα και την καθησύχασες: «Όλο τέτοια τρελά λέει ο μπαμπάς μου, μην τον ακούς. Απλά πρόσεχε τη λαμπάδα σου».