by του Δημήτρη Τσιριγώτη ( Αναδημοσίευση από το alfavita )
Η δουλειά μας είναι να διδάσκουμε τους μαθητές που έχουμε. Όχι εκείνους που θα θέλαμε να έχουμε. Ούτε εκείνους που κάποτε είχαμε. Μόνο αυτούς που έχουμε αυτή τη στιγμή. Όλους όμως αυτούς. (Kevin Maxwell –Αμερικανός παιδαγωγός)
Στη σύγχρονη εποχή θεωρώ ότι το μεγαλύτερο δίλημμα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας εκπαιδευτικός είναι το εξής: να μείνει ακλόνητος στη θέση του βάζοντας κόντρα στην καταιγιστική πορεία των μαθητών του προς το μέλλον με πιθανό όμως κίνδυνο το μεταξύ τους χάσμα να γίνει τεράστιο ή να ακολουθήσει από κοντά την πορεία των μαθητών του, μειώνοντας το χάσμα, παίρνοντας όμως το ρίσκο του τι επιφυλάσσει το χωρίς φρένα ταξίδεμα όλων προς το μέλλον;
Το δημιουργικό μπάχαλο και τα παιδιά του multitasking
Τη σημερινή εποχή, κακά τα ψέματα, η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών καταναλώνει μεγάλο μέρος από την ενέργειά της για την επίτευξη ησυχίας και τάξης μέσα στην αίθουσα. Η αιτιολογία που προβάλει είναι πως η μάθηση προϋποθέτει συγκέντρωση και η συγκέντρωση με τη σειρά της προϋποθέτει ησυχία. Σωστά, μόνο που κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Για τους μαθητές της σημερινής εποχής δεν φαίνεται να ισχύει κάτι τέτοιο.
Οι νέοι σήμερα έχουν πολύ πιο αυξημένη την ικανότητα για multitasking = πολυδιεργασία (να κάνουν ταυτόχρονα πολλά πράγματα μαζί). Πάρα πολλοί από αυτούς μπορούν να προσέχουν στο μάθημα ενώ ταυτόχρονα κάνουν και κάτι άλλο όπως π.χ να μιλάνε με το διπλανό τους. Οι εκπαιδευτικοί από την μεριά τους το χαρακτηρίζουν έλλειψη συγκέντρωσης, αλλά μήπως όμως τελικά πρόκειται για ένα νέο είδος δεξιότητας που εκείνοι απλά δεν κατέχουν; Παλαιότερα οι καλοί σε επίδοση μαθητές ήταν πάντα ήσυχοι και συγκεντρωμένοι μέσα στην τάξη. Τη σημερινή εποχή σε αρκετό ποσοστό «οι καλοί μαθητές» είναι αρκετά ανήσυχοι και με διασπασμένη προσοχή. Παλαιότερα όταν οι μαθητές ένιωθαν ότι κάτι τους ενδιέφερε έκαναν ησυχία για να ακούσουν. Σήμερα όταν κάτι τους κεντρίζει το ενδιαφέρον, θέλουν να πουν. Και έχουν ανυπομονησία να πουν, γι’ αυτό μπορεί να μιλάνε όλοι μαζί και χωρίς να τους έχει δοθεί ο λόγος πρώτα.
Είναι συνηθισμένη πλάνη να πιστεύουμε ότι η ησυχία μέσα στην τάξη συνεπάγεται και παρακολούθηση του μαθήματος αλλά και το αντίστροφο ότι κάθε φασαρία είναι ένδειξη αδιαφορίας για το μάθημα. Παράδειγμα: προσωπικά μου συμβαίνει πολύ συχνά τελευταία ο υπερβάλλων ζήλος των μαθητών να αποδιοργανώνει την τάξη και να διαταράσσει την ησυχία. Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ ότι εκείνος που αποδιοργανώνεται τελικά από μια τέτοια στάση των μαθητών είμαι μάλλον εγώ ο ίδιος και όχι εκείνοι. Ίσως έχει έρθει ο καιρός που εμείς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αυξήσουμε το όριο ανοχής μας στη φασαρία των μαθητών. Να μάθουμε να την αντέχουμε λίγο παραπάνω και να μην την ενοχοποιούμε εκ προοιμίου ως ένδειξη αδιαφορίας προς το μάθημα. Υπάρχει η αυξημένη πιθανότητα να πρόκειται για έκρηξη ενδιαφέροντος. Το δημιουργικό μπάχαλο είναι σίγουρα καλύτερο από την ησυχία νεκροταφείου.
Παθητικά παιδιά ή παθητική παιδεία;
Το θέμα είναι ότι τα παιδιά σήμερα λόγω της έκρηξης της τεχνολογίας έχουν μάθει να έχουν άμεση πρόσβαση στο καθετί και στον καθένα (να είναι online) και έτσι θεωρούν ότι μπορούν να έχουν άμεση ανταπόκριση και από τους εκπαιδευτικούς τους. Γι’ αυτό είναι ανυπόμονοι και άμεσοι όσον αφορά την εκδήλωση διάθεσης επικοινωνίας. Και την ώρα που κάτι τους κεντρίζει το ενδιαφέρον και αποφασίζουν να αναλάβουν δράση, έστω και αν αυτή είναι σπασμωδική και άκομψη, εμείς οι εκπαιδευτικοί τους κόβουμε λέγοντάς τους: «μείνετε ακίνητοι, κάντε ησυχία και ακούστε»!! Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα σημερινά παιδιά είναι τόσο παθητικά.
Επικρατεί η άποψη ότι για την παθητικότητα των σημερινών παιδιών ευθύνεται η υπερβολική τους ενασχόληση με τα καλούδια των νέων τεχνολογιών: κινητά, υπολογιστές, ίντερνετ κ.α. Ας δούμε το θέμα με μια άλλη ματιά. Κατά τη γνώμη μου την παθητικότητα ενός παιδιού δεν την αυξάνει το μεγάλο μέγεθος της πληροφορίας που δέχεται από τις τεχνολογικές συσκευές αλλά το γεγονός ότι δεν ξέρει τι να την κάνει αυτή την πληροφορία. Κανείς δεν του μαθαίνει τι να πετάξει, τι να κρατήσει και πώς να την κάνει δημιουργική αυτή την πληροφορία. Το σχολείο με τον τρόπο του λέει: «Πέτα τη όλη, είναι άχρηστη και επικίνδυνη. Ασχολήσου μόνο με τα επιτεύγματα του παρελθόντος». Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να ζουν στο μέλλον έξω από το σχολείο και το σχολείο να τα επαναφέρει απότομα στο παρελθόν. Ο απόλυτος διχασμός. Μήπως τελικά παθητικότητα επιδεικνύει και ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα όταν επιμένει σε μεθόδους του παρελθόντος που είναι φανερό ότι δεν έχουν αποτέλεσμα στα σημερινά παιδιά; Είναι μεγάλη ψευδαίσθηση να πιστεύουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί ότι είμαστε θεματοφύλακες του πλούτου του παρελθόντος όταν το παρελθόν όλο και περισσότερο μοιάζει και πιο μακρινό και κινδυνεύει σε λίγα χρόνια να μην φαίνεται πια καθόλου στον ορίζοντα.
Κατά τη γνώμη μου ήρθε η ώρα που οι εκπαιδευτικοί και το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να αποδεχτούν το νέο τους ρόλο: να περιορίσουν το χάσμα που πάει να δημιουργηθεί ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Όχι όμως μένοντας προσκολλημένοι στο παρελθόν, ούτε προσπαθώντας να ανακόψουν το μέλλον, αλλά ενώνοντας τα δύο με γέφυρα το παρόν.
Ένα επικίνδυνο χάσμα: εκπαιδευτικοί στο παρελθόν και μαθητές στο μέλλον
Συγκρίνοντας τους μαθητές από γενιά σε γενιά διακρίνουμε μια δραματική αλλαγή στη στάση τους απέναντι στη διδασκαλία. Ένα ίσως βιαστικό συμπέρασμα θα καταλήξει ότι οι σημερινοί μαθητές προσέχουν λιγότερο, καταλαβαίνουν λιγότερα και ενδιαφέρονται λιγότερο για τη γνώση. Μάλιστα ως η σημαντικότερη αιτία αυτών προβάλλεται η αποβλάκωσή τους από τη χρήση των νέων τεχνολογιών. Βέβαια το να λέμε το εξής: «τα παιδιά σήμερα έχουν χαζέψει από το πολύ κινητό και ίντερνετ» είναι λιγάκι παράδοξο από τη στιγμή που εμείς είμαστε αυτοί που το εφηύραμε, το καθιερώσαμε και τους το αγοράζουμε.
Θα τολμήσω να εκφράσω μια άποψη που είμαι σίγουρος ότι θα προκαλέσει έντονο και εύλογο αντίλογο. Μήπως ο κόσμος πλέον γύρω μας αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα εκτός από ένα πράγμα που επιμένει να μένει στάσιμο εδώ και δεκαετίες: οι προσδοκίες των εκπαιδευτικών από τους μαθητές τους. Οι εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία τους έχουν τις ίδιες απαιτήσεις και προσδοκίες από τους σημερινούς μαθητές με εκείνες που είχαν και από τις παλαιότερες γενιές μαθητών. Συνεχίζουν να επιζητούν το μοντέλο του ήσυχου και «διαβαστερού» μαθητή σε μία εποχή με πολύ «θόρυβο», εξωφρενική ταχύτητα και απειρίζουσα πληροφορία. Μήπως το πρότυπο που έχουν στο μυαλό τους είναι η δική τους στάση ως μαθητές πριν από πολλά χρόνια;
Τα σημερινά παιδιά φαίνεται να παρουσιάζουν έλλειμμα κριτικής σκέψης. Είναι φως φανάρι το γιατί: το μάθημα που τους παρέχουμε είναι για παιδιά του μακρινού παρελθόντος. Συνεχίζουμε να τα φορτώνουμε με πληροφορία η οποία αναπόφευκτα χάνεται μέσα στην τεράστια πληροφορία που έτσι και αλλιώς δέχονται καθημερινά, ενώ στο μέλλον, που συνεχώς έρχεται όλο και πιο γρήγορα, το μόνο που θα τους χρειαστεί είναι η κριτική σκέψη. Μήπως αυτό που οι εκπαιδευτικοί ονομάζουν αδιαφορία και ανικανότητα των σημερινών μαθητών δεν είναι τίποτα άλλο πάρα το τεράστιο χάσμα μεταξύ εκπαιδευτικής διαδικασίας και μαθητών το οποίο δημιουργήθηκε γιατί οι εκπαιδευτικοί στην μεγάλη τους πλειοψηφία επιμένουν στα ίδια ενώ οι μαθητές είναι συνεχώς σε κάτι καινούργιο;
Το θέμα λοιπόν είναι πώς θα καταφέρουμε το χάσμα αυτό να μην γίνει τάφρος. Υπάρχει τρόπος ή είναι κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο; Το μόνο σίγουρο είναι πως η φόρα των μαθητών προς το μέλλον δεν ανακόπτεται και δεν είναι σωστό να ανακοπεί. Η εκπαιδευτική πράξη πρέπει να λαμβάνει υπόψη το πώς πραγματικά είναι οι μαθητές σήμερα και όχι το πώς θα θέλαμε να είναι. Είναι ζωτική ανάγκη οι εκπαιδευτικοί να συνειδητοποιήσουν τις ιδιαιτερότητες των σημερινών μαθητών και να τις αποδεχτούν. Η αποδοχή της διαφορετικότητας και η ενσυναίσθηση είναι οι γέφυρες στο χάσμα που υπάρχει μεταξύ τους. Αντίθετα η χειραγώγηση, η κατήχηση, η πατερναλιστική διάθεση και η ενοχοποίηση μεγεθύνουν το χάσμα αυτό.
Ένα διδακτικό παραμύθι: «Όταν το παρελθόν συνάντησε το μέλλον»
Ακούστε ένα παραμύθι από το παρελθόν μέχρι το μέλλον. (Γι’ αυτό δεν ξεκινάει με το: Μια φορά και ένα καιρό…)
Οι μαθητές ήταν οι επιβάτες μιας υπερταχείας αμαξοστοιχίας που έτρεχε με υπερηχητική ταχύτητα και οι εκπαιδευτικοί ήταν οι ελεγκτές της κυκλοφορίας ακίνητοι δίπλα στις ράγες να φωνάζουν στους μαθητές: «ιστορία, λογοτεχνία, επιστήμες, ο πλούτος του παρελθόντος, αξίες, ελαττώστε ταχύτητα γιατί…..» Αλλά οι μαθητές δεν γινόταν να ακούσουν αφού έτρεχαν πιο γρήγορα από την ταχύτητα του ήχου.
Πέρασε ο καιρός, είδαν και αποείδαν οι εκπαιδευτικοί και σκέφτηκαν ότι αφού ο ήχος δεν φτάνει στους μαθητές τους να τους τα δείχνουν όλα με εικόνες. Έτσι έκαναν όλη τη γνώση power-point και βίντεο. Μόνο που δεν είχαν προβλέψει την εξέλιξη της τεχνολογίας και πως η αμαξοστοιχία των μαθητών δεν έτρεχε πια με την ταχύτητα του ήχου αλλά του φωτός. Οι μαθητές δεν προλάβαιναν πλέον να δουν τίποτα από τον έξω κόσμο μέσα από τα παράθυρα της αμαξοστοιχίας. Οπότε όλη αυτή η δουλειά των εκπαιδευτικών με τις εικόνες πήγε στράφι και ένιωθαν αόρατοι για τους μαθητές τους. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι μαθητές πλέον ήταν να παρατηρούν τον κόσμο μέσα από κάτι μικρές οθόνες που είχαν μαζί τους μέσα στην αμαξοστοιχία. Και έτσι σταμάτησαν να κοιτάνε έξω. Το χάσμα μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών κινδύνευε να γίνει τάφρος μιας και οι μαθητές όλο ξεμάκραιναν και οι εκπαιδευτικοί έμεναν ασάλευτοι στην ίδια θέση.
Οι εκπαιδευτικοί τότε αποφάσισαν να τα παίξουν όλα για όλα. Σε κάποια στάση από τις λιγοστές που έκανε η αμαξοστοιχία επιβιβάστηκαν και αυτοί και πολύ διακριτικά έκατσαν σε διπλανές θέσεις με τους μαθητές τους. Οι μαθητές αν και παραξενεύτηκαν στην αρχή από την παρουσία των εκπαιδευτικών μετά από λίγο επέστρεψαν το βλέμμα τους πάλι στις μικρές οθόνες. Τότε συνέβη κάτι περίεργο: οι εκπαιδευτικοί ρώτησαν τους μαθητές αν θα τους επέτρεπαν να κοιτάξουν και εκείνοι μέσα από τις μικρές οθόνες των μαθητών. Οι μαθητές δέχτηκαν με απροθυμία και καχυποψία φοβούμενοι την επίπληξη και την κατήχηση που πιθανόν να ακολουθούσε. Οι εκπαιδευτικοί όμως άρχισαν να δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για τις οθόνες και να ρωτάνε τι είναι εκείνο, τι είναι το άλλο. Οι μαθητές ξαφνιάστηκαν. Δεν περίμεναν μια τέτοια στάση των εκπαιδευτικών και σήκωσαν το βλέμμα από τις οθόνες αναζητώντας τα μάτια των συμμαθητών τους για να δουν αν όλοι είχαν την ίδια εντύπωση. Όλοι κοιταζόντουσαν πλέον στα μάτια με ματιές συνωμοτικές, σαν να μοιράζονταν το ίδιο μυστικό. Κάποιοι μάλιστα κοίταξαν έξω από τα παράθυρα και είδαν για πρώτη φορά τον κόσμο όπως ήταν στην πραγματικότητα. Είδαν την ιστορία, τη λογοτεχνία, τις επιστήμες, τις τέχνες και όλο αυτό τον πλούτο του παρελθόντος. Εύλογα οι περισσότεροι πίστεψαν ότι η αμαξοστοιχία είχε σταματήσει να τρέχει. Βλέπετε, δεν τους πέρναγε ποτέ από το μυαλό ότι απλά ο κόσμος πλέον έτρεχε μαζί τους.
Ο πλούτος του παρελθόντος να είναι πυξίδα ή άγκυρα;
Και αν θέλουμε οι μαθητές να μην ξεχάσουν την ιστορία, την λογοτεχνία, τις επιστήμες, την τέχνη και όλο αυτό τον πλούτο του παρελθόντος η μόνη λύση είναι να τα πάρουμε όλα αυτά μαζί μας ως πυξίδα στο ταξίδι μας για το μέλλον και όχι να τα χρησιμοποιήσουμε ως άγκυρα επειδή φοβόμαστε το ταξίδι. Το ταξίδι αυτό είναι αναπόφευκτο να γίνει και προσοχή: αν η άγκυρα σπάσει θα μείνει για πάντα στα βάθη των ωκεανών.
Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός
Καλησπέρα Μήτσο.
Μας βάζεις δύσκολα…
Με τι να συμφωνήσει κάποιος και με τι να διαφωνήσει;
Πρέπει να μείνουν στάσιμοι οι δάσκαλοι και να επιβάλουν την συμπεριφορά που ξέρουν και έχουν μάθει, στους μαθητές τους; Αποτυχία.
Αλλά μήπως πρέπει να αποδεχθούν το ταξίδι των μαθητών που επιβάλει η εποχή και να θεωρήσουν ότι απλά το “μέλλον έχει δίκιο”; Αλήθεια έχει πάντα δίκιο; Για μένα και αυτό είναι αποτυχία…
Τι να διαλέξουμε ανάμεσα σε δυο αποτυχίες;
Ιδού το ερώτημα.
Σε ένα συμφωνώ με τον γράφοντα. Πολλοί μαθητές έχουν την ικανότητα του multitasking. ¨Οταν ένας καθηγητής πανεπιστημίου απορημένος που οι φοιτητές ήταν σκυμμένοι και δεν τον κοίταζαν ρώτησε κάποιους κα΄τι σε συνέχεια αυτών που έλεγε οι φοιτητές απάντησαν. Άλλαξαν οι εποχές. Όμως διαφωνώ σε πολλά, παρά πολλά, από τα υπόλοιπα γραφόμενα
” άποψη μου : η φασαρία συνήθως γίνεται από άτομα που δεν προσχέουν ή δεν καταλαβαίνουν το μάθημα. Παρακολούθησε υποχρεωτικά μια ώρα κινέζικα και θα ανακαλύψεις πόσο ενδιαφέρον είναι να κάνεις πλάκα, να κοιτάς το ρούχο του διπλανού κ.λ.π. Βεβαίως υπα΄ρχουν και οι εξαιρέσεις να υπάρχει στην τάξη “άκρα του τάφου σιωπή” και να μην προσέχει κανένας αλλά αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο στα εκατοντάδες τμήματα που έχω διδάξει ή έχω δει να διδάσκουν άλλοι συνάδελφοι.
Καλησπέρα Χαράλαμπε.
“powerpoint makes lesson boring and stundents stupid”
προσυπογράφω, με μια προσθήκη.
Σαν να παρακολουθείς βίντεο για μάθημα στην τάξη, στο ΥΤ!
Καλησπέρα Διονύση.
Δεν τα βάζω εγώ τα δύσκολα. Ο Τσιριγώτης τα έγραψε και ίσως και αυτός να ισχυρίζεται ότι τα δύσκολα τα βάζουν οι νέοι μαθητές του .
Σέβομαι τον προβληματισμό του και τον κοινοποιώ αλλά …
…αλλά ο΄ούτε συμφωνώ απόλυτα σε όλα
και
…αλλά μάλλον ούτε και αυτός πιστεύει ότι έχει την λύση. Καλές ιδέες βλέπω αλλά απ’ αυτές έχουν κι άλλοι πολλές.
Σίγουρα δεν είναι λύση ο συμβισβασμός με τα σουσούμια των νέων μαθητών αλλά ούτε και η υπεράσπιση των οχυρών του παρελθόντος .
Σίγουρα πρέπει να αναμετρηθεί , να αλληλεπιδράσει , το παρελθόν του Δάκαλου ( θεράποντος την μάθηση και όχι υποκείμενο της μάθησης ) με το μέλλον του μαθητή. Το πως , ο τρόπος είναι το μέγα ζητούμενο σήμερα …
υ/γ. : …όσο για τα ταξίδια με τρένα ( ή τραίνα ) είμαι ακόμα πολύ επιφυλακτικός
Γεια σας παιδιά.
Το μάθημα είναι σαν μια παράσταση. Όχι βιντεοσκοπημένη.
Αν ο ένας μιλάει, ο άλλος καρπαζώνει τον μπροστινό του κ.λ.π. ο ηθοποιός δεν αποδίδει.
Υπάρχουν φυσικά “διαδραστικές” παραστάσεις (Χάρυ Κλυνν π.χ) όμως είναι συγκεκριμένου ρεπερτορίου.
Καλησπέρα Χαράλαμπε
Δεν θέλω να υπερασπιστώ τον συγγραφέα ούτε συμφωνώ σε όλα μαζί του. Ωστόσο θα έπρεπε να ξαναδείς τις υπερβολές στην παρουσίαση του με μεγαλύτερη κατανόηση. Υπάρχει πολιτική εκδίωξης των μαθητών από τα ΓΕΛ προς υπαθμισμένα ΕΠΑΛ και άλλα ευαγή ιδρύματα …
Για το ppt(x) : τα εργαλεία που σώζουν λέγονται νυστέρια, αυτά που σκότώνουν λέγονται στιλέτα . Αν χρησιμοποιήσεις σε διδακτική διάρκειας συνολικά 45 λεπτών ένα 5λεπτο ppt ή γιουτιουμπάκι μπορεί να βοηθήσει, ιδίως αν συνοδευτεί με σχετικό φύλλο εργασίας. Παραπάνω από 10λεπτο όντως μετατρέπει τον μαθητή σε θεατή ( συχνά παθητικό αλλά όχι ηλίθιο ).
Για το περιεχόμενο … μάλλον το πρόβλημα δεν είναι ο όγκος της πληροφορίας αλλά ο φορμαλισμός και οι υπερπαραγωγές ( όχι μόνο στη Φυσική αλλά και στα Αρχαία , στα Μαθηματικά στη Χημεία… )
Για την διδακτική προσέγγιση το μήνυμα του άρθρου είναι μάλλον το : “βρείτε τρόπο να ξανακερδίσετε το ενδιαφέρον των μαθητών.” Το ενδιαφέρον για την πραγματική ιστορία των επιστημών (φυσικών, ανθρωπιστικών, κοινωνικών)
Ακόμα όμως μεγαλύτερο φαίνεται να είναι το θέμα ( που δεν ακουμπά ο Τσιριγώτης ) η εντατικοποίηση μέσω μιας συνεχούς κατατακτήριας αξιολόγησης αποκομένης από το όποιο εποικοδομικό σχέδιο της διδακτικής διαδικασίας.
Όσο για το Multitasking … δεν θυμάμαι αν νεότερος ήμουν κάπως πιο νορμάλ αλλά σήμερα αυτό αποτελεί για μένα (αντι)επιστημονική φαντασία. Τα μόνα δυο πράγματα που μπορώ να κάνω ταυτόχρονα είναι να ακούω relax jazz και να καπνίζω ένα πουράκι. Σίγουρα πάντως η συγκέντρωση σε ΕΝΑ αντικείμενο είναι προαπαιτούμενο της μάθησης όχι μόνο της φυσικής αλλά οποιασδήποτε μάθησης. Όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να μάθει οτιδήποτε και να σκέφτεται και το έτερον ήμισυ … απλά ψεύδεται.
Το τελευταίο είναι για μένα το κύριο σημείο της διαφωνίας μου με τον Τσιριγώτη. Αν δεν θες να ξοδέψεις κόπο και χρόνο μόνο σε ένα αντικείμενο δεν πρόκειται να μάθεις κάτι… απλά θα πάρεις μια ιδέα από την περαστική φευγαλέα εικόνα πολλών διαφορετικών “κάτι” ._
Μια που ανέφερα τον Χάρυ Κλυνν:
Εν ώρα παραδόσεως.
Να μην προσυπογράψω άνευ όρων. Να προσυπογράψω για πάμπολες περιπτώσεις.
Το παουερπόιντ το χρησιμοποίησα 20 χρόνια. Είναι άριστο εργαλείο, αρκεί να ξεπεράσεις το παιδικό στάδιο.
Πολλές παρουσιάσεις σου ρίχνουν άγαρμπα τίτλους και λόγια που εμφανίζονται όλα μαζί και τα διαβάζεις.
Άλλες είναι σα βιβλίο που εμφανίζονται τα τμήματά του σταδιακά ή απότομα.
Άλλες (οι του παιδικού σταδίου) για εντυπωσιασμό. Περριτά ανιμέησον, στροβιλισμοί και εμφανισοεξαφανίσεις εκεί που δεν χρειάζονται.
Υπάρχουν και παρουσιάσεις που είναι εργαλεία.
Ο καθηγητής θα έμπαινε μέσα και θα άνοιγε το θέμα. Θα έκανε ένα σχήμα το οποίο θα γέμιζε σιγά-σιγά, γράφοντας κάποιες σχέσεις. Γραμμή στο σχήμα-κουβέντες-σχέση-κουβέντες- γραμμή στο σχήμα-σχέση κ.λ.π.
Αυτά γίνονται στο παουερπόιντ. Κερδίζει σε χρόνο ακρίβεια και πιστότητα. Η παρουσίαση δεν αντικαθιστά τον διδάσκοντα. Δεν είναι τίποτα χωρίς αυτόν. Το βοηθά πολύ όμως.
Ο διδάσκων πατάει ένα λινκ και παίζει βίντεο ή προσομοίωση. Την ίδια στιγμή πηγαίνει στον πίνακα και γράφει σχέσεις που αναλύουν το βίντεο ή την προσομοίωση. Σηκώνει ένα παιδί να κάνει αυτή την επεξεργασία αφού έχει ρωτήσει το πώς και το γιατί συνέβη ότι φάνηκε στον προβολέα.
Ανάβει φώτα και πιάνει το ελατήριο μαζί με ένα μαθητή για γα κάνουν στάσιμο κύμα αφού έχει δείξει ή πριν δείξει βίντεο σχετικό και προσομοίωση. Το επαναλαμβάνει αφού τελειώσει η μικτή μαθηματική παρουσίαση (προβολέας-πίνακας-προβολέας).
Οι παρουσιάσεις είναι κάπως προσωπικές. Δεν έχουν όλοι οι διδάσκοντες το ίδιο στυλ και καλό είναι να γράφει καθένας τις δικές του. Έλεγε ο Ανδρέας ότι δεν μπορεί να είσαι σοβαροφανής και να βάζεις θέματα με Αστερίξ και Οβελίξ. Το ίδιο και οι παρουσιάσεις σου. Τα σκίτσα που ταιριάζουν στην αφήγηση του ενός δεν κάνουν για την αφήγηση του άλλου.
Οι παρουσιάσεις είναι καλό εργαλείο αν καλογραφτούν και αν δουλέψουν καλά.
Διαφορετικά είναι σα γραβάτα που φοράς για να κάνεις εντύπωση.
Έχουν κόπο. Για να στήσω μία που θα κάλυπτε 45λεπτο μάθημα (θα την διαβάζατε σε 10 λεπτά) χρειαζόμουν ενίοτε 6 ώρες.
Συνάδελφοι καλημέρα
Το άρθρο για προβληματισμό καλό είναι. Η πρόταση για να κινήσουμε το ενδιαφέρον των μαθητών μάλλον παραπέμπει στις «καλές πρακτικές» που ακούμε τελευταία, «στις δεξιότητες που πρέπει να αποκτήσουν» ή και στο «να μάθουν πώς να μαθαίνουν».
Δύσκολη η απάντηση.
Συμφωνώ με το Γιάννη (Κυρ.) για την αξία του ΡΡ. Ένα εργαλείο που απαιτεί στήσιμο από το καθένα που το χρησιμοποιεί και πολύ χρόνο για μια ώρα διδασκαλίας. Και προφανώς κάθε φορά βρίσκουμε πράγματα που πρέπει να αφαιρέσουμε ή να προσθέσουμε ή να τροποποιήσουμε. Δεν είναι απλά μια οθόνη που οι διδάσκοντες διαβάζουν το περιεχόμενο (γιατί το έχω δει και αυτό και μάλιστα πλειστάκις).
Το παράδειγμα με το τραίνο δε νομίζω ότι αντανακλά την πραγματικότητα. Σημασία δεν έχει αν οι μαθητές είναι με τα μάτια καρφωμένα σε μια οθόνη, αλλά τι είναι αυτό που τους προκαλεί τόσο ενδιαφέρον έτσι ώστε να καθηλώνονται. Δυστυχώς, τα πράγματα είναι απογοητευτικά.
Αυτά προς το παρόν.
Καλημέρα Δημήτρη και σε όλους τους συναδέλφους.
Έλεος πια με το Μαθητοπατερισμό. Το Δημόσιο Σχολείο έχει ξεχαρβαλωθεί από την ασυδοσία, που ξεκινάει από το Δημοτικό και παράγει αμόρφωτους και αδιάφορους μαθητές. Οι γονείς παίρνουν κινητά στα παιδιά για να τα ξεφορτώνονται και τα αφήνουν να αποβλακωθούν στις οθόνες, τους τα δίνουν στο σχολείο, ενώ ξέρουν ότι απαγορεύονται. Η νομοθεσία δεν αφήνει τους δάσκαλους να επιβάλλουν καμία τιμωρία θα προκαλέσουν “ψυχολογικό” στα βλαστάρια. Οι γονείς, είναι έτοιμοι να “επέμβουν” και να καταγγείλουν. Και έτσι ασύδοτα και αμόρφωτα φτάνουν μέχρι το Λύκειο.
Έχει δει ο κ. Τσιριγώτης γραπτά μαθητών Γυμνασίου; Ένα στα δέκα γράφει κάπως ευανάγνωστα, τα ορθογραφικά λάθη σωρός, το νόημα ή το συντακτικό ανύπαρκτο.
Ή να καταργηθεί η γραφή; Να αντικατασταθεί από πληκτρολόγηση;
Να βάλουμε και Α.Ι. chat gpt να κάνουν το μάθημα, αφού το τραίνο πάει στο μέλλον;
Οι προηγούμενες γενιές μαθητών, που είχαν πάρει πιο αργό τρένο, δεν ήταν multitasking;
Ή ο στόχος είναι η διάλυση της δημόσιας παιδείας; Γιατί τέτοια άρθρα εκεί οδηγούν.
Στα Φροντιστήρια, που πληρώνουν οι ίδιοι ανήσυχοι και multitasking μαθητές κάνουν μπάχαλο; Μιλάνε όλοι μαζί και οι φροντιστές εφαρμόζουν “καινοτόμες μεθόδους” αντεστραμμένης τάξης;
Στα Ιδιωτικά κάνουν στην Α΄τάξη 4 ώρες Φυσική για ποιο λόγο;
Στα Δημόσια τι θα κάνουμε; Μόνο παιδοφύλαξη;
6 ώρες Φυσική στη Γ΄. Γιατί να χρειάζονται Φροντιστήριο; Γιατί απλά ποτέ δε γίνονται 6 ώρες. Πάντα κάποια δράση, εκδρομή, εκδήλωση, κατάληψη, συνεδρίαση για τον Κωστάκη και τη Λιλίκα, που έκαναν μια multitasking καταστροφή σε δημόσια περιουσία ή επίθεση σε συμμαθητή-δάσκαλο, αφού ξέρουν ότι δεν υπάρχουν συνέπειες.
Η ατιμωρησία, η μη απλή εφαρμογή του σχολικού κανονισμού, ποια σχέση έχει με το γρήγορο τραίνο;
Τα μαθαίνουμε από μικρά ότι δεν υπάρχει τιμωρία όταν δεν τηρείς τους Νόμους.
Και μετά αναρωτιώμαστε αν φταίει το “χάσμα”; Ποιο χάσμα; Το δίδυμο Δάσκαλος- Μαθητής είναι πανάρχαιο. Τώρα ανακαλύφτηκε το “χάσμα;”
Αλλά όλες αυτές οι “ανησυχίες” και παιδαγωγικές θεωρίες, αφορούν πάντα το δημόσιο σχολείο. Για τα Φροντιστήρια ΚΙΧ. Είναι δεδομένο ότι στα Φροντιστήρια, θα κάνουν προετοιμασία σωστή. Θα τα φυλάμε το πρωί για να πηγαίνουν οι γονείς στη δουλειά τους – όσοι έχουν δουλειά – για να πάνε στο Φροντιστήριο μετά. Εμείς θα τρέχουμε να σβήνουμε τις φωτιές, που βάζουν και να επιδιορθώνουμε τις καταστροφές υλικού στις αίθουσες.
Και οι απόψεις του κ. Τσιριγώτη περί ησυχίας στην τάξη; Νέα Παιδαγωγική: Το μπάχαλο βοηθάει τη μάθηση!
Δε χρειάζεται σεβασμός σε κάποιον που μιλάει, είτε συμμαθητής είτε καθηγητής;
Προσωπικά απαιτώ και θα απαιτώ ησυχία στην τάξη, όλοι να γράφουν ό,τι λέω, να σηκώνουν το χεράκι για να ρωτήσουν ή μιλήσουν, να περιμένουν τη σειρά τους, να μη διακόπτουν κανένα συμμαθητή τους, να σέβονται τη γνώμη των άλλων όσο και αν τους φαίνεται αστεία κ.λ.π. Δηλαδή τους βασικούς κανόνες για να μη γίνουμε ζούγκλα.
Παλιομοδίτης, Δασκαλοκεντρικός, Ξοφλημένος; Μπορεί. Ίσως κάποιοι όμως να μη μπορούν να κουμαντάρουν το καράβι και οι ψευτοθεωρίες είναι καλό άλλοθι.
Μπορεί οι μαθητές που έχει ο κ. Τσιριγώτης να είναι διάνοιες και να εμπεδώνουν το Νόμο Ampere ταυτόχρονα με την αντίδραση στη φάπα του διπλανού ή στην συζήτηση με την κολλητή ή στην απάντηση στο sms που έρχεται στο ανοιχτό κινητό κάτω από το θρανίο.
Επειδή τέτοιες διάνοιες δεν κυκλοφορούν στο δικό μου σχολείο, απαιτώ ΗΣΥΧΙΑ, ΠΡΟΣΟΧΗ, ΣΕΒΑΣΜΟ από όλους.
Ας κάνουν multitasking στο σπίτι τους.